Άσπρη µέρα είδαμε, τσίχλες όμως όχι – “Παρηγοριά” οι ελατότσιχλες
Κι επάνω που συνηθίσαμε, ήρθαν τα χιόνια και μάλιστα τελείως ξαφνικά και με σφοδρότητα. Μαζί τους όμως δεν ήρθε και η “αλλαγή” σκηνικού που πολλοί περίμεναν… Στα ρουμάνια η μεταβολή ήταν ασήμαντη και στα λιοστάσια περιορισμένη, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Οι τσίχλες εξακολούθησαν να παραμένουν ακριβοθώρητες, οι τελευταίες ελπίδες χάθηκαν και η φτωχή εικόνα διατηρήθηκε ίδια, ,ακόμη και στα “λευκά” κυνηγοτόπια του Φλεβάρη.
Μόνο εκείνοι που κάνουν χιλιόμετρα στο περπατητό κάνουν κάποια προκοπή…
«Μερτικό» για ποδαράτους
Εξαίρεση και ο αειθαλής μπάρμπα Μήτσος Σκαφίδας που στο περπατητό δεν πιάνεται και μαζί με τον συνονόματο εγγονό του πήγαν στα ρέματα προς Σπερχειάδα μεριά, και για πρώτη φορά φέτος γύρισαν με 29 τσιχλοκότσυφα, ανάμεσά τους και κάμποσες κοκκινούλες. 29 πουλιά;
Τι είπες τώρα ρε μάστορα, γίνονται τέτοια νούμερα φέτος;
Μάλιστα κύριοι εκεί καταντήσαμε, να μας φαίνεται απίστευτος ο αριθμός αυτός, ακόμα και από κυνηγούς που μόνο το χάραμα βγάζουν καρεκλάκι.
Δυστυχώς τα χάλια αυτής της περιόδου δεν έχουν προηγούμενο. Αν προστεθούν και τα χαΐρια όλων αυτών που παραδοσιακά βγήκαν στα τσιχλοτόπια μετά τον πρώτο χιονιά, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, η συνολική εικόνα “μαυρίζει” περισσότερο.
Και που δεν πήγαν γνωστοί και άγνωστοι τσιχλάδες μήπως και με τον χιονιά κάτι είχε αλλάξει.
• Προς Πελοπόννησο σε Νεμέα, Κουταλά, Χιλιομόδι, Λυγουριό, Σχοινοχώρι.
• Προς Στερεά σε Μόδι, Τιθορέα, Λιβαδειά, Αμφίκλεια, Άσκρη, Άγιο Θωμά, Κορώνεια, Δαύλεια, Μεγαπλάτανο, Θεολόγο, Καραβόμυλο, Αχινό, Ράχες, Πελασγία, Πτελεό…
• Προς Εύβοια σε Λούτσα, Καθενούς, Αμφιθέα, Σκουντέρι, Θεολόγο, Κήπους, Οξύλινθο, Κονίστρες και πολλούς κυνηγότοπους ακόμα.
Αν προστεθούν αθροιστικά έξοδα καυσίμων, διοδίων κι από την άλλη συνολικά τα θηράματα το ταμείο είναι μόνο για κλάματα και η… επιχείρηση για λουκέτο…
Προέκυψαν βέβαια και μερικές πρόσκαιρες αναλαμπές που τις εκμεταλλεύτηκαν μόνο εκείνοι που βρέθηκαν την κατάλληλη ημέρα στον κατάλληλο τόπο, αλλά αυτό δεν αρκεί για να διαφοροποιήσει το γενικότερο συμπέρασμα της απόλυτης φτώχειας.
Στη θέα των τσιχλάδων οι εικόνες μιλούσαν από μόνες τους…. Όποιος κρατούσε “στολισμένη” πουλιάστρα ήξερες πως είχε τραβήξει πολλά χιλιόμετρα ποδαρόδρομο στα ρουμάνια.
“Κρυφτούλι” και οι τσίχλες;
Ανέκαθεν οι λόγγοι και τα δασωμένα κρατούσαν κρυμμένα μερικά πουλιά. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ, σχεδόν παντού και ειδικά μετά από τόσο χιόνι, να μην δούμε τσίχλα πουθενά.
Δεν θυμάμαι επίσης τόσο αλλαγμένη την συμπεριφορά των πουλιών. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω πως σε ένα από τους ελάχιστους τσιχλότοπους των Τρικάλων, στην Θεόπετρα, τόπο με ιδανική χούνη, ρέμα και πλαγιές με δασωμένα και λιοστάσια, οι τσίχλες που ξεκούρνιασαν δεν ήταν παραπάνω από 7-8.
Βρεθήκαμε από το χάραμα εκεί, περιμένοντας κάποιο φίλο που θα μας οδηγούσε σε φασσότοπο της Ασπροκκλησιάς, με το σκεπτικό ότι παρά τις προειδοποιήσεις ντόπιων από την Καλαμπάκα, κάποια πουλιά θα υπήρχαν. Τρία τουφέκια βρεθήκαμε εκεί, 4 τουφεκιές ρίχτηκαν. Πού να το πεις και να σε πιστέψουν δηλαδή.
Το αναφέρω ως παράδειγμα γιατί υπήρξαν εποχές ακόμα και πολύ πρόσφατες που εκεί “καιγόταν” ολημερίς ο τόπος, αλλά τα τσιχλοκότσυφα πάλι πολλά ήταν. Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα, σε σημεία ελεγχόμενης περιοχής, οι τσίχλες ήταν εκατοντάδες!!!
Κι επειδή αυτό το άκουσα σαν τεράστιο ψέμα, επικοινώνησα με τον φίλο θηροφύλακα Αθανάσιο Βερετζιώτη, ο οποίος το επιβεβαίωσε λέγοντας: Την Παρασκευή ήταν πάρα πολλές, το Σάββατο λίγες και την Κυριακή καμία…
Νομίζω πως μετά και από αυτή την μαρτυρία, δικαιώνεται απόλυτα και ο δικός μας “τσιχλοκατάσκοπος” Λεωνίδας Καραμαούνας για τις συνολικές περιγραφές του από τσιχλότοπους, γράφοντας πως “κάθε 3 που κλαίνε έρχεται 1 και γελάνε”
Σίγουρα δεν αποτελούν σημείο αναφοράς τα δικά μας χαΐρια, αφού τσίχλες κυνηγάμε 2-3 φορές το χρόνο.
Βλέπουμε όμως την γενικότερη κατάσταση που οδηγεί σε ασφαλέστερα συμπεράσματα. Και δυστυχώς η εικόνα που βγαίνει από το σύνολο των τσιχλότοπων της χώρας είναι ίσως η χειρότερη της τελευταίας 10ετίας. Αφού άσπρισαν τα βουνά και παρέμειναν μαύροι οι κυνηγότοποι, χάθηκε και η τελευταία ελπίδα για κάποια ουσιαστική μεταβολή.
Μόνη επιλογή οι ελατότσιχλες
Ευτυχώς, όμως που στην απέναντι πλευρά του Πηνειού και στα ψηλώματα με τους ελατιάδες πάνω από το Ελάφι, βρήκαμε κυριαρίνες… Μην φανταστεί κανείς πως ήταν πολλές, αλλά το ενδιαφέρον, μετά από συνεχόμενες άσκοπες έρευνες, υπήρξε.
Τις φάσσες ψάχναμε για δεύτερη μέρα, προς Ματονέρι, Καλομοίρα αυτή τη φορά, κι αφού δεν ήταν μας έκαναν την τιμή και ο χρόνος παραμονής τελείωνε, καλές ήταν και οι ελατότσιχλες.
Είχαμε ξαναδεί εκεί γύρω πουλιά, αλλά τότε μάλλον δεν τόσα. Μάλιστα, αν δεν κάναμε το λάθος να τις ψάχνουμε προς τα έλατα και όλο παραπάνω, είναι βέβαιο πως μαζί μας στην επιστροφή θα είχαμε περισσότερες.
Οι ελατότσιχλες, για όσους γνωρίζουν την περιοχή και τους χωματόδρομους, “έπαιζαν” ακριβώς πάνω από το χωριό, απλωμένες στα σημεία του δρόμου όπου ανεβαίνοντας δεξιά έχουμε τις πρώτες σειρές έλατα, και αριστερά μας τις τελευταίες καρυδιές, ανάμεσα σε πυκνά ντούσκα.
Επιστρόφια;
Απομένουν τα ευχολόγια τώρα για τα επιστρόφια του Φλεβάρη. Τρίχες κατσαρές δηλαδή, αφού το έργο τελειώνει και ετοιμάζονται να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Δεν έχουμε όμως και τίποτα καλύτερο να κάνουμε, οπότε πάλι κάπου θα βρεθούμε μήπως και δούμε “άσπρη μέρα”.
