Για «μεγάλα» πουλιά στην Ευρυτανία – Ακόμη και η λάσπη σπάνιζε
Σε κυνήγι καρτεριού για να προκύψει καλό αποτέλεσμα απαιτούνται πολλά προαπαιτούμενα
Κατάλληλος καιρός, παρουσία θηραμάτων, σωστά επιλεγμένη θέση και ευστοχία, είναι από τα βασικά. Ειδικότερα όμως στο κυνήγι φάσσας, εκτός των άλλων θα πρέπει να προστεθούν, επιμονή και υπομονή.
Μέχρι και μία 10ετία παλαιότερα, τότε που χρήμα και φάσσες συνυπήρχαν, οι κυριότερες επιλογές προορισμών οδηγούσαν σε φασσότοπους των Γρεβενών, της Κοζάνης, της Πιερίας, των Σερρών και της Δράμας.
Βέβαια και εκεί κανείς δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί την επιτυχία, ωστόσο οι πιθανότητες “συνάντησης” μαζί τους ήταν αυξημένες…
Διάσελα δίχως λάσπη και χιόνι
Δυστυχώς όμως, ενώ η λαχτάρα για κάποια από τα “μεγάλα” πουλιά παραμένει, οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες υποχρεώνουν πολλούς φασσάδες να μειώσουν τις αποστάσεις και να τις ψάχνουν σε περιοχές λιγότερο “αποδοτικές”…
Ωστόσο, περιοχές της βορειοδυτικής Φωκίδας, και περισσότερες της Ευρυτανίας διαθέτουν τόπους με καλά καρτέρια, και το χωμάτινο οδικό δίκτυο μέχρι και τις πρώτες μέρες του 2023 που ο χειμώνας απουσίαζε ήταν πολύ βολικό, δίχως να χρειάζονται τετρακίνητα με “τσαγανό”…
Τα φασσοκάρτερα της Ρούμελης ποτέ δεν υπήρξαν ανάμεσα στα πολύ γνωστά και διάσημα, όπως της Μακεδονίας, όμως κι εκείνα ποτέ δεν αποτελούσαν εγγύηση ούτε για σίγουρα περάσματα στα μπασίματα, ούτε για θετικά αποτελέσματα κατόπιν… Αν όμως στο κυνήγι φάσσας η τύχη πρέπει κάπου εκεί κοντά να μας περιμένει, στα μέρη της Στερεάς πρέπει να την έχουμε “παντρευτεί”… Κι αυτό γιατί ουσιαστικά ενώ όλος ο νομός είναι ένας απέραντος φασσότοπος, οι μετακινήσεις από περιοχή σε περιοχή περιορίζονται.
Για τα πουλιά είναι πολλά τα σημεία που τους παρέχουν τροφή, και για τους κυνηγούς λίγοι οι ενδιάμεσοι ορεινοί χωματόδρομοι που συνδέουν μεταξύ τους κάποιες περιοχές. Χούνες, λαιμοί και ισάδια με απεριόριστη θέα, σε τυχερές μέρες μπορεί να δώσουν κάποια πολύ καλά νούμερα σε όσους γνωρίζουν τον τόπο, ενώ αντίθετα μόνο φωτογράφιση θα κάνουν όσοι εκεί δεν έχουν εμπειρίες.
Στις πλαγιές της Σαράνταινας
Η κορυφή της Οξυάς ή Σαράνταινας κατά τους ντόπιους, εκτείνεται στην βορειοδυτική προέκταση των Βαρδουσίων. Παρά το μεγάλο ύψος, με κορυφή που φτάνει τα 1.926 μέτρα, το βουνό έχει και τμήματα που δεν είναι ιδιαίτερα πυκνά δασωμένα.
Εκεί κάπου ανάμεσα σε Κρίκελο και Στάβλους ήταν ο προορισμός μας. Φτάσαμε “σταλμένοι” από πληροφορία που αποδείχθηκε πέρα για πέρα αληθινή, κυρίως όμως φτάσαμε έγκαιρα. Το αναφέρω γιατί συνήθως με τις φάσσες, σήμερα παίρνεις την “ειδοποίηση”, χθες έπρεπε να βρίσκεσαι στην περιοχή…
Εκείνες τις μέρες το μέρος είχε κυνηγηθεί, γι΄ αυτό και βρήκαμε τα πουλιά, “σπασμένα” σε πολλά μικρά και μικρότερα κοπάδια. Αυτή η εικόνα που παρουσίαζαν λειτούργησε πολύ θετικά στα καρτέρια. Όπως μάθαμε από φίλο μας στην Περδικόβρυση, οι φάσσες για μεγάλο διάστημα είχαν σαν επίκεντρο την περιοχή, προφανώς επειδή η αφθονία τροφής δεν τα ανάγκαζε να ψάχνουν παραπέρα. Απλά κούρνιες άλλαζαν, αλλά κι αυτές όχι μακριά μεταξύ τους.
Μάθαμε επίσης πως μία βδομάδα νωρίτερα αρκετές φάσσες έκαναν σουλάτσο λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, ανάμεσα σε Κρέντη, Κερασοχώρι και Βίνιανη. Σε εκείνα τα μέρη τις είχαμε κυνηγήσει και πριν από ένα περίπου μήνα. Τώρα, ένας αντίστοιχα μεγάλος αριθμός “σουλατσάριζε” στις όχθες του Κρικελιώτη ποταμού, και ένας μικρότερος στο ρέμα του Ίναχου.
Η περιοχή είναι τεράστια, και δεν “πιάνεται” με μία παρέα και 2-3 τουφέκια… Από την Λεύκα ως το Κρίκελο, το Κυριακοχώρι και την Αρτοτίνα, όλος ο απέραντος αυτός μπεκατσότοπος, από την περίοδο των μπασιμάτων και μέχρι τα πρώτα γερά χιόνια (που ως τις 5 Γενάρη ακόμη δεν φάνηκαν), παραπέμπει και σε φασσότοπο. Από πολλούς θεωρείται σαν ορεινή Ναυπακτία, στην πραγματικότητα όμως ανήκει στο νομό Ευρυτανίας.
«Αόρατοι» στις φυλάχτρες
Με πολύ περιορισμένης διάρκειας παραμονή στην περιοχή, οι προσδοκίες είναι μάλλον μηδενικές, εκτός κι αν όπως προανέφερα η τύχη μας φέρει καλή ζαριά… Τα μόνα σίγουρα κείνο το διήμερο ήταν πως φάσσες υπήρχαν, και πως οι περισσότερες εμφανίστηκαν σε μικρά κοπαδάκια λίγο μετά τις 7:30’ με κατεύθυνση ανατολική, όλες προς το σήκωμα του ήλιου.
Πουθενά, σε κανένα από τα τρία καρτέρια της πρώτης μέρας και στα ισάριθμα διαφορετικά της δεύτερης δεν είδαμε πουλιά π.χ. να τραβούν νότια προς Φωκίδα, ή δυτικά προς Αιτωλοακαρνανία.
Μόνο η θέα όμως των κοπαδιών δεν φτάνει, και μερτικό παίρνουν μόνο όσοι σταθούν στο διάβα τους. Μπορεί δικαίωμα στην ελπίδα να έχουν όλοι, στη μοιρασιά όμως δικαιολογημένα προηγούνται όσοι ξοδεύτηκαν, κρύωσαν και ταλαιπωρήθηκαν για να τις βρουν, όποτε, και αν τις βρουν…
Εκεί, νομίζω ότι καταφέραμε και οι τρεις να κάνουμε σωστή διαχείριση… Αποφύγαμε τις τουφεκιές σε παρακινδυνευμένες αποστάσεις, αποφύγαμε τις 3άρες, και ευτυχώς με τα σκυλιά δεν αφήσαμε πίσω μας καμία.
Διατήρησαν το ίδιο ωράριο
Στο διήμερο τα πουλιά διατήρησαν ίδιο το ωράριο, ίδιο σχεδόν πάντα και τον “συρμό” που ακολουθούσαν, διαφορετικά όμως τα ύψη και οι ταχύτητες μετά την πρώτη μέρα από τα σημεία διέλευσης. Λύση σε τέτοιες “εξισώσεις” βρίσκουν οι τυχεροί, οι έμπειροι, αλλά και οι έχοντες διαθέσιμο χρόνο για να διορθώσουν προηγούμενες λάθος εκτιμήσεις… Γιατί στο κυνήγι, κανείς ποτέ με λόγια ή γραπτά δεν θα επιβάλλει σε κανένα με πιο τρόπο θα πάει να κυνηγήσει.
