«Κοιλιά» οι μπεκάτσες στην Εύβοια
Δυτική Στερεά και Ναυπακτία δίνουν πουλιά
Είναι σπουδαία προίκα για τον καθένα οι κυνηγετικές αναμνήσεις. Όσο διατηρούνται ζωντανές και με λεπτομέρειες, σίγουρα βοηθούν. Αυτές θα μας οδηγήσουν τουλάχιστον αρχικά στους μπεκατσότοπους και με τις ίδιες θα βάλουμε στη ζυγαριά τις συγκρίσεις.
Αναμνήσεις και συγκρίσεις πάντα ζευγάρι πορεύονται στην κυνηγοσύνη, ιδιαίτερα όμως με τις μπεκάτσες αυτό το δίδυμο παραμένει αχώριστο.
Τέτοια εποχή φέρνουμε στο νου τις καλύτερες των αναμνήσεων, επιχειρώντας να τις συγκρίνουμε με ό,τι θα συναντήσουμε, προσδοκώντας οι νέες να είναι καλύτερες και πλουσιότερες.
Ημερομήνια, καιρός και τόπος δεν ξεχνιούνται. Η μνήμη του κυνηγού λειτουργεί με συχνότητες… Ξεχνάει την επέτειο γάμου, αλλά τους κυνηγότοπους που η τύχη του χαμογέλασε ποτέ.
Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι
Δύο χρονιές, το 2016 και το 2019 είχα την ευκαιρία να γράψω με ενθουσιασμό άρθρα για μπεκάτσα στην Εύβοια, σε περιόδους Οκτώβρη – Νοέμβρη. Η πρώτη αφορούσε τον ευρύτερο ορεινό όγκο της Εύβοιας, ως τα καμένα πλέον δάση σε Προκόπη και Κερασιά, ενώ η δεύτερη σχεδόν αποκλειστικά την Σέττα. Γνωρίζοντας τον τόπο πολύ καλά, κυνηγώντας από το 1990, πιστεύω πως παρόμοιες “πλούσιες” περίοδοι δεν επαναλήφθηκαν μέχρι σήμερα.
Όσα μεσολάβησαν ήταν αντίθετα σε κανόνες και προβλέψεις, γιατί και τότε οι συνθήκες ήταν τελείως ακατάλληλες λόγω παρατεταμένης ζέστης και ξηρασίας.
Κυνηγώντας συνήθως μόνος και τέσσερις πέντε φορές με σύντροφο τον αδικοχαμένο Γρηγόρη Παπαμακάριο, ή τον Ηλία Παρασκευόπουλο, τριγύρω από τον ίδιο κυνηγότοπο, από τις 17/10/2019 ως τις 12/12 κάναμε 56 σηκώματα και πήραμε στο χέρι 37πουλιά. Σημειώστε πως την πρώτη κιόλας εβδομάδα που ξεκινήσαμε, στο διάστημα 17-22 του Οκτώβρη κάναμε 18 σηκώματα…
Υπόψιν πως τότε το δρομολόγιο Αθήνα – Σέττα έμοιαζε Ομόνοια – Πατήσια… Εκείνη την αξέχαστη περίοδο, από το σύνολο των θηραμάτων ελάχιστες χτυπήθηκαν σε έλατο. Αρκετές βρήκαμε μέσα στο καστανόδασος του φίλου μου Βαγγέλη Τσαλμά από το Μετόχι. Οι πολλές είχαν πιάσει και έμειναν ως αρχές Δεκέμβρη στο οροπέδιο, σε γούπατα και πατάρια με βελάνι, κάστανο, κούμαρο, ρίκι και αριές, ενώ ο τόπος, παρά τις “συνήθειές του” δεν έκλεισε από χιόνι εκτός από ελάχιστα διαστήματα.
Μετά τα μέσα Δεκέμβρη όμως και ως το τέλος του κυνηγιού εκεί τριγύρω μόνο 4 πουλιά βρήκα!!! Οι μπεκάτσες έφυγαν χωρίς να επιστρέψουν ούτε στα επιστρόφια. Επειδή λοιπόν από τότε δεν είχαν προκύψει άλλες τόσο πλούσιες χρονιές σε αυτά τα μέρη, και με την υποψία του ίσως φέτος…, ποιος είναι αυτός που με παρόμοιες αναμνήσεις δεν θα δοκίμαζε να κάνει από εκεί αρχή;
Αιφνίδια μεταβολή
Οι κυνηγότοποι του νησιού που για χρόνια στην μπεκάτσα μου φέρθηκαν απλόχερα, φέτος ως τώρα μου γύρισαν την πλάτη, αν και η αρχή που έγινε στις 20/10 τροφοδοτούσε ελπίδες… Τότε με τον Βασίλη σηκώσαμε 3 πουλιά και στο χέρι πήραμε τις 2 πρώτες της χρονιάς.
Περισσότερα σηκώματα δίχως όμως το αντίστοιχο “ταμείο” είχαν δυό φίλοι που κυνήγησαν προς Σκοτεινή το Σαββατοκύριακο 29 και 30/10. Έκτοτε, στις επισκέψεις που ακολούθησαν, συνεχίζεται να αγνοείτε η τύχη τους…, γιατί 1 και σπανίως 2 σηκώματα στο εξαντλητικό 8ωρο δεν αξίζει καν να τα αναφέρεις…
Τέσσερις φορές ακόμη ερεύνησα την περιοχή και σε κάθε μία έβλεπα όλο και περισσότερα αυτοκίνητα με σκυλόκουτα και μπαγκαζιέρες, ιδίως από την διαδρομή Σκοτεινή – Κάδι.
Όπως φάνηκε ήταν κι άλλοι αυτοί που νωρίτερα είχαν εκεί συναντήσεις με τις μακρομύτες, οπότε πέρα από την δική μας γνωστοποίηση στην εφημερίδα, το μαντάτο είχε “κυκλοφορήσει”… Το αναφέρω για να το έχουν στα υπόψιν όσοι μέχρι τώρα εκεί κυνηγούσαν απομονωμένοι.
Το αποτέλεσμα ήταν μία μπεκάτσα που πήρα στο πλατανόρεμα πίσω από το ερειπωμένο μαντρί, κι ακόμη μία που βάρεσα μπαμπέσικα όταν πέρασε μπροστά μου τραβέρσα στα 15 μέτρα. Ίδια τύχη είχαν όμως μπεκατσάδες που ερεύνησαν στα ψηλώματα και στους ελατιάδες της Δίρφυς και λίγο καλύτερη όσοι βγήκαν προς Ελικώνα και Καλλίδρομο.
Φιλόξενη η Ρούμελη
Η πρώτη διαπιστωμένα βελτιωμένη εικόνα μας ήρθε από την Ευρυτανία και από Φουρνά μεριά, όπου με αρκετά κλειστό καιρό του Νοέμβρη γνωστοί μπεκατσάδες σήκωσαν 8 κρατώντας 3. Η επιβεβαίωση πως μπεκατσότοποι της κεντρικής Ρούμελης και της δυτικής Ναυπακτίας είχαν πουλιά, ήρθε και από άλλους φίλους, επίσης το ίδιο διήμερο, οπότε αφορμή για αναχώρηση υπήρχε…
Εκεί λοιπόν, τα 11 σηκώματα που κάναμε δύο άτομα στο διήμερο, υπενθύμισαν την διαφορά ανάμεσα σε μπεκατσότοπους “ζωντανούς” και “νεκροταφεία”. Και συνεχίζουν εκεί την καλή “διαγωγή” οι μπεκάτσες, γιατί στις 23Νοέμβρη ο φίλος Βασίλης Κούγιας σήκωσε 4 και πήρε 2, υπόψιν όμως μόνο με ένα σκυλί…
Ο τόπος στην Σέτα δεν φημίζεται για τα μπασίματά του, ωστόσο πάλι φέτος έβαλε νωρίς πουλιά, πάλι κράτησε αρκετά ως τα τέλη Οκτώβρη, οπότε τόσο ξαφνική ερήμωση δεν την περίμενα, όσο κι αν ο καιρός έχει τις ευθύνες του…
Προφανώς οι αναμνήσεις εκείνες θα παραμείνουν ανεξίτηλες για χρόνια ακόμη, γιατί ποιος ξέρει αν επαναληφθούν ποτέ.
Οι… άρρωστοι που τις βλέπουν στον ύπνο τους
Στο σήμερα, τώρα, ο Δεκέμβρης μπήκε, η θερμοκρασία έπεσε και θα πέσει κι άλλο, θα πέσουν και τα υπόλοιπα φύλλα από τα δένδρα και οι μπεκάτσες θα φανούν μαζί με τους “άρρωστους” που τάμα έχουν να τις βλέπουν και στον ύπνο τους. Καθυστερημένα ίσως σε κάποιες περιοχές, με λιγότερες ή περισσότερες κάπου αλλού, σημασία όμως έχει πως το ραντεβού τους με τους τόπους μας είναι κανονισμένο.
