Το ενδημικό θήραμα σώζει την παρτίδα
Η εικόνα της Θεσσαλίας που δεν απέχει και πολύ από ότι συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα
Η αφθονία που παρατηρείται σε πέρδικα, λαγό και αγριογούρουνο στα μέρη του κάμπου -και όχι μόνο- έχει ικανοποιήσει τους Θεσσαλούς κυνηγούς έως τώρα, καθώς βλέπουν ότι το ενδημικό θήραμα σώζει την παρτίδα.
Την Τετάρτη 15 του μήνα τα όπλα σίγησαν στα βουνά και στα αλπικά λιβάδια. Οι εντυπώσεις όμως της φετινής περιόδου θα μείνουν χαραγμένες για πάντα σε όλους εμάς, που για άλλη μία σεζόν ταλαιπωρήσαμε πόδια και ψυχή προκειμένου να απολαύσουμε τη μοναδικότητα του περδικοκυνηγιού.
Περδικοχρονιά
Αυτές τις τρεις εξόδους που απομένουν τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα γιατί το χιόνι που έπεσε στα αλπικά κατέβασε τα πουλιά χαμηλότερα, μέσα σε δύσβατους ελατιάδες. Δεν είναι όμως οι τελευταίες έξοδοι το ζητούμενο. Αξία έχει το γεγονός, ότι για μία ακόμη χρονιά οι πληθυσμοί της πέρδικας βρίσκονται στο απόγειό τους. Φέτος μάλιστα διαπιστώθηκε, πως έχουν αγγίξει το ζενίθ της πληθυσμιακής δυναμικότητας με δυνατά πουλιά, καλοσχηματισμένα που συνθέτουν μεγάλα κοπάδια. Φέτος δεν υπήρξε κοπάδι με λιγότερα από 7 – 8 πουλιά, ενώ ο μέσος όρος ήταν πάνω από 10.
Σε ότι αφορά το κυνήγι τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, αλλά τι περδικοκυνήγι θα ήταν αν δεν υπήρχαν απρόοπτα και μεγάλες δυσκολίες. Το παράδοξο είναι, πως ενώ υπήρχαν παντού πολλές πέρδικες το κυνήγι ήταν πιο δύσκολο. Όσο περισσότερες, τόσο πιο δύσκολο, θα μπορούσε να πει κανείς.
Η δυσκολία προέκυπτε από τις καιρικές συνθήκες, τις υψηλές θερμοκρασίες δηλαδή που επηρέαζαν τις συνήθειες και τη συμπεριφορά των πουλιών. Τον περισσότερο καιρό τον πέρασαν στη δροσιά που πρόσφεραν τα έλατα και προς το τέλος άρχισαν να συχνάζουν στα προσήλια. Τέλος, οι καρπώσεις ήταν ικανοποιητικές, κάτι που συμπληρώνει το συμπέρασμα για καλή περδικοχρονιά.
Ο λαγός
Η ίδια θετική εικόνα επικρατεί και στα λαγοτόπια. Και για το συγκεκριμένο θήραμα μπορούμε να πούμε πως είναι η χρονιά του στην Θεσσαλία και οι λαγοκυνηγοί είναι κι αυτοί στην κατηγορία των κυνηγών που μετά από κάθε έξοδο χαμογελούν. Όπως με την πέρδικα, έτσι και οι πληθυσμοί του λαγού βρίσκονται στο ζενίθ της πληθυσμιακής δυναμικής τους και ένα μήνα σχεδόν πριν το φετινό κλείσιμο, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι φέτος είναι καλύτερα απ’ όλες τις προηγούμενες χρονιές.
Οι πληθυσμοί είναι παντού μεγάλοι ακόμα και στους κάμπους, αλλά οι περισσότεροι λαγάδες κυνηγούν εκεί που συνήθισαν εδώ και δεκαετίες. Προτιμούν το πουρνάρι που αντικειμενικά έχει τους μεγαλύτερους πληθυσμούς, αλλά και το περισσότερο θέαμα.
Τα αγριογούρουνα
Το τρίτο από τα ενδημικά θηράματα είναι το αγριογούρουνο. Δεν χρειάζονται συστάσεις για τους πληθυσμούς του, ούτε για τα προβλήματα που προκαλεί. Προβλήματα που διαρκώς διογκώνονται σε συχνότητα και τελευταία δυστυχώς σε… σοβαρότητα, αφού πρόσφατα είχαμε το δεύτερο θανατηφόρο τροχαίο. Τα αγριογούρουνα είναι για άλλη μία χρονιά το πολυπληθέστερο θήραμα στη χώρα, οπότε οτιδήποτε γράψουμε είναι ήδη γνωστό. Εκείνο που κάνει τη διαφορά φέτος είναι η διαρκώς αυξανόμενη κάθοδος των κοπαδιών στον κάμπο. Τους καλοκαιρινούς μήνες είναι κατανοητό γιατί υπάρχει πληθώρα τροφής, το παράδοξο όμως είναι πως ακόμα και τώρα, μέσα στο
χειμώνα που στον κάμπο δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε να φάνε, αυτά συνεχίζουν να έρχονται. Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, ούτε αναζητούν τα φώτα και τη βοή των πόλεων. Απλώς ψάχνουν προστασία γιατί κυνηγιούνται από τους λύκους, που κι αυτοί αυξάνονται θεαματικά. Το ανελέητο κυνηγητό από τις διαρκώς αυξανόμενες αγέλες των λύκων, είναι ο λόγος που παρατάνε τα βουνά για να κατέβουν στις πόλεις.
Οι ακριβοθώρητες μπεκάτσες
Δεν ανήκουν στο ενδημικό θήραμα, αλλά είναι απαραίτητη μία αναφορά για να αντιληφθούμε πως μέχρι στιγμής την παρτίδα του κυνηγιού φέτος την έσωσε το ενδημικό θήραμα. Ακόμα και στα ορτύκια, η παρουσία των ντόπιων πουλιών έκανε τη διαφορά γιατί τα περάσματα ήταν φτωχά.
Αυτές τις μέρες σε ότι αφορά την μπεκάτσα έπρεπε να γίνει το τελευταίο μπάσιμο. Μετά θα είχαμε μία περίοδο με τοπικές μετακινήσεις (πουρνάρι κ.λπ.) και αν μας βοηθούσε η τύχη θα προλαβαίναμε τον Φλεβάρη καμία πρόωρη στα επιστρόφια.
Ποιο τελευταίο μπάσιμο; Μήπως έγινε κανένα καλό μπάσιμο; Το μεγάλο που περιμέναμε τον Νοέμβρη δεν έγινε ποτέ και όλο αυτό το διάστημα πότε κυνηγάμε “φαντάσματα” με νοτιά, πότε ψάχνουμε για ώρες στο δάσος μπας και συναντήσουμε τη μία και μοναδική που μας ξέφυγε την προηγούμενη μέρα. Οι περισσότερες έξοδοι όμως καταλήγουν απλές βόλτες χωρίς συναντήσεις, χωρίς καν μυρωδιές.
Ότι συμβαίνει με τις μπεκάτσες συνέβη και με τις φάσσες φέτος. Λιγοστές και για πολύ λίγο έκαναν εμφάνιση, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα κλασικά σημεία περασμάτων έμειναν άδεια.
Κλείνουμε με τα υδρόβια που… ακόμα έρχονται.
