Για φάσσες στο Νευροκόπι
Πέρασμα, 1500, Διπλοχώρι, Μικρομηλιά
Κάθε πρωινό σε άλλα καρτέρια, κάθε απόγευμα σε νέα και κάθε χάραμα της επομένης ολοένα μακρύτερα. Οι συνθήκες ήταν ακριβώς όπως μας είχαν ενημερώσει φίλοι από τους Ποταμούς και το Παγονέρι.
Είχα την τύχη να συμμετέχω ενεργά στην πιο πλούσια φασσοχρονιά της 20ετίας, το σωτήριον έτος 2006. Τότε που ολόκληρη η περιοχή της Καλαμπάκας έμοιαζε νόμισμα με δύο όψεις, έχοντας στη μία τα Μετέωρα και στην άλλη τις φάσσες… Τότε που έβαζες μέσον για λίγο χώρο σε καταψύκτη…
Τότε που η παρέα αποτελούμενη από τους Γιάννη Δεληγιάννη, Γιάννη Μαυροματόπουλο, Γιάννη Τσαντήλα, Χρήστο Μεγαγιάννη, Λευτέρη Παγώνια και την αφεντιά μου, είχαμε μετατρέψει τόπους από το Δοτσικό ως την Βλαχάβα και από την Κρανιά ως πέρα το Ελάφι, σε δεύτερο σπίτι μας, με έδρα το Καστράκι, στο ξενοδοχείο του Κώστα Τσικέλη.
Τότε που ο Σωτήρης Παπανικολάου, γυμναστής στην Διάβα, μας έδινε από βραδύς πληροφορίες στο “πιάτο” για τα αυριανά καρτέρια…
Κάποτε όμως συνέβαιναν όλα αυτά, και με αυτά τα κάποτε εξακολουθούμε όλοι οι κυνηγαραίοι να ξαναζούμε τις ωραιότερες αναμνήσεις μας. Για αυτό κι εγώ τις βλέπω συνεχώς στον ύπνο μου. Επειδή πλέον δύσκολα γεμίζεις καύσιμα για να φτάσεις ως εκεί που θέλεις.
Σεργιάνι στα καρτέρια
Με πρόσχημα την ελπίδα, που λένε πως πεθαίνει τελευταία, οργανώθηκε εκείνο το ταξίδι. Πουλιά, στα γνωστά μας τουλάχιστον μέρη δεν είχαν φανεί όπως τις “ένδοξες” περιόδους, ωστόσο μαζί με τον Ηλία πήραμε το ρίσκο. Το ότι κάναμε περισσότερα από 1.320 χλμ, με συνολικό κόστος καυσίμων και διοδίων 224 και 66 ευρώ αντίστοιχα, συν 290 για φαγητό και διαμονή, μάλλον ήταν η υπέρβαση για φέτος…
Κάθε πρωινό σε άλλα καρτέρια, κάθε απόγευμα σε νέα και κάθε χάραμα της επομένης ολοένα μακρύτερα. Οι συνθήκες ήταν ακριβώς όπως μας είχαν ενημερώσει φίλοι από τους Ποταμούς και το Παγονέρι. Πουλιά μας είπαν πως φάνηκαν, πιασμένα όμως έμειναν από λίγα ως ελάχιστα και σκορπισμένα, οπότε ο τόπος ήθελε πολύ ψάξιμο. Ήταν κατά πως λέμε «πιάσ’ το αυγό και κούρευτο», ωστόσο η τύχη μας λυπήθηκε.
Στις βραδυνές επικοινωνίες με την “πρωτεύουσα” κάποιοι φίλοι για συμπαράσταση μας έδιναν πληροφορίες από το διαδίκτυο για πουλιά στο φράγμα Θησαυρού, σε Σκαλωτή, σε Εξοχή, ωστόσο στην διασταύρωση της πληροφορίας οι ντόπιοι απαντούσαν κάνοντας χαρακτηριστική χειρονομία…
Συναντώντας και συνομιλώντας και με άλλους φασσάδες, όλοι συμφωνούσαν πως ήταν αδιανόητη η νέκρα που επικρατούσε. Όχι όμως σε όλα τα καρτέρια, όχι σε όλη την διάρκεια του 8ωρου που μέναμε “παλουκωμένοι”.
Απόλυτος αιφνιδιασµός
Γιατί ξαφνικά κι από το πουθενά, πάνω από όσους είχαν τα κουράγια να διατηρούνται “τσίτα” με όπλο στα χέρια και μάτια στον ορίζοντα, περνούσαν φάσσες. Άλλοτε 3, 5, 8, άλλοτε 10-12 και μονές διπλές συχνότερα. Τότε παίρναμε κάποια εύκολα πουλιά, μετά νέκρα πάλι για 2, 3 ή και παραπάνω ώρες.
Πήγα πολύ καλά σε δύο τέτοιες περιπτώσεις και θα πήγαινα πολύ καλύτερα αν σε άλλες δυο, την στιγμή που τα πουλιά με “καβαλούσαν”, εγώ δεν χάζευα την πορεία των μυρμηγκιών για την φωλιά τους, και την περιέργεια μιας δενδρότσιχλας να με πλησιάσει στα 10 μέτρα…
Μόνο όσοι καταφέρνουν να διατηρούν στην πράξη αυτό τον συνδυασμό ακινησίας και ετοιμότητας θα ανταμώνουν επιτυχημένα με τις φάσσες, ενώ για κάποιους ανυπόμονους τα καρτέρια “άδειαζαν” γύρω στις 9… ‘Ήταν τόσο ξαφνικές κι απρόβλεπτες οι εμφανίσεις τους, και κάποιες φορές συνδυασμένες με το ακατάλληλο (;) της ώρας, που μας άφησαν να καταλάβουμε πως τα πουλιά αυτά μάλλον ήταν σε διαδικασία αναζήτησης καταφυγίου, μπασιάρικα δηλαδή.
Ήταν εποχή που τα κοπάδια έπρεπε να αναζητήσουν τροφή ανάμεσα σε ημιορεινές περιοχές για το αγριοκάστανο, το κάστανο της οξιάς και το βελανίδι.
Χαμόγελα από όλους
Στο διάστημα της παραμονής μας, κτύπησε “συναγερμός” για αρκετά πουλιά και επειδή σε αυτά τα μέρη, πέρα από τους φασσάδες, κυκλοφορούν πολλοί μπεκατσοκυνηγοί, λαγάδες και γουρουνάδες, τα κοπάδια γίνονται ευδιάκριτα και τίποτε δεν μένει για πολύ κρυφό.
Τα πουλιά έμπαιναν (;) με συχνότητα και χωρισμένα σε μικρότερα κοπάδια διασκορπίστηκαν. Οι διαπιστώσεις της επόμενης μέρας ήταν ότι οι φάσσες έμειναν στην τριγύρω από το 1500 περιοχή για ένα διήμερο. Πριν αρχίσουν οι “υδροκέφαλοι” να τις τουφεκάνε στις κούρνιες, με αποτέλεσμα τα πουλιά να “χαθούν” είτε προς Βουλγαρία είτε προς Ξάνθη, όσοι έτυχε να βρεθούν εκεί πήραν καλό “μερτικό”…
Πατρινοί κυνηγοί που τις βρήκαν μας ειδοποίησαν έγκαιρα, και παρέα μαζί τους με μοιρασμένα καρτέρια τις κυνηγήσαμε για δυό μέρες. Και αυτοί από τους ταλαίπωρους περιπλανώμενους σαν και εμάς ήταν, όμως ευτυχώς πήραμε όλοι απανωτές ευκαιρίες να αποζημιωθούμε/
Έγιναν επιτυχίες που θύμισαν Καλαμπάκα, Τσούγκουρο, Βλαχάβα, Μύκανη και εποχές 2006. Δίχως να αναφέρω αριθμούς, οι σοβαροί φασσάδες ξέρουν πως τα μεγάλα νούμερα σπανίζουν και δύσκολα επαναλαμβάνονται ακόμα κι αν τα τουφέκια γύρω είναι τέσσερα, εκτός και αν “βρέξει” φάσσες…
«Έπιασαν»
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, άλλος καλός φίλος με ειδοποίησε πως στα μέρη του, στα ημιορεινά της Κοζάνης, οι φάσσες “έπιασαν”… Πως να πάμε όμως ρε παιδιά, που οι μαγκούφες όλο στα απόμακρα μας σέρνουν;
Ανεξάρτητα όμως από τις οικονομικές δυσκολίες στις “προσεγγίσεις”, το ευχάριστο είναι πως στα μέρη της Μακεδονίας από αρχές Δεκέμβρη έμειναν πράγματι πολλές φάσσες.
