Τραύματα στην εκπαίδευση των γουρουνόσκυλων και προετοιμασία για το κυνήγι του μεγάλου τριχωτού θηράματος
Πρόσφατα σε μια κουβέντα με φίλους, άκουσα μεταξύ σοβαρού και αστείου την παρακάτω φράση και ομολογουμένως μου έκανε μεγάλη εντύπωση…
«Μερικά εκπαιδευτικά ακόμα, και τον Σεπτέμβρη με τα «γκαζερά» και τενεκέδες θα κυνηγάμε». Ήταν η απάντηση του αρχηγού στην ερώτηση μου πώς πάνε τα κουτάβια και η εκπαίδευσή τους τα σαββατοκύριακα. Τον άκουσα απογοητευμένο και «βαρύ» μιας και δύο σκυλιά του, μετά από τραυματισμό, βρίσκονταν αρκετές μέρες στον κτηνίατρο.
Πλέον οι τραυματισμοί στα εκπαιδευτικά δεν είναι εξαίρεση μα κανόνας, και δεν αναφέρομαι σε μια γρατζουνιά από το δόντι του τσαντισμένου κάπρου που του χάλασαν την καλοκαιρινή ραστώνη, αλλά ούτε ένα δάγκωμα από τη στοργική σκρόφα που έκανε μια επίθεση για να διώξει τον ενοχλητικό… κοπρίτη που της τρόμαξε τα μωρά. Τώρα πια μιλάμε για μια επιθετικότητα με αυξανόμενη ένταση.
Θυμάμαι έναν κάπρο τόσο άγριο που μέσα σε μία μέρα μόνο πελέκησε τρία σκυλιά και από αυτά, τα δύο, στο παραπέντε κατάφεραν να γλιτώσουν, κυρίως γιατί ο τοπικός γιατρός πάνω απ’ όλα ήταν και είναι άνθρωπος και ύστερα επιστήμονας που νοιάζεται για τους ασθενείς του.
Επιθέσεις στο φουλ…
Το συγκεκριμένο καπρί έκανε επίθεση σε ότι κινούνταν σε ακτίνα δέκα μέτρων, μέχρι τον παγανιέρη που με φωνές, «χουγιάζοντας», προσπάθησε να το κάνει να πάρει δρόμο.
Μια άλλη φορά, μια σκρόφα έκανε τέτοια κατά μέτωπο επίθεση σε σκύλο που όλοι πίστεψαν πως ήταν κάπρος, ενώ το αποκορύφωμα ήταν επίσης μια άλλη φορά που ενώ ένας κάπρος κυνηγημένος έτρεχε με μανία να φύγει, γυρίζει άξαφνα και όπως περιμέναμε ότι θα απειλούσε το σκύλο για να πάρει χρόνο, εκείνος γύρισε και έκανε επίθεση σε ένα άλλο σκυλί ψύχραιμο και έμπειρο, κυνηγώντας σε λιβάδι για 70-100 μέτρα!
Άλλη μία περίπτωση, ήταν μία σκρόφα που ήταν γιατακιασμένη κοντά σε μαντρί και στόχος μόνιμος για τα τσοπανόσκυλα και τα κυνηγόσκυλα. Η σκύλα του κοπαδιού εκεί, μόλις μας έβλεπε πήγαινε και έκανε στάμπα.
Προσκαλούσε και καταδείκνυε κανονικότατα τη θέση, ώστε τα γουρουνόσκυλα να κυνηγάνε μαζί της, πράγμα που γινόταν συχνά. Η σκρόφα, παρόλο που μεγάλωσαν τα μικρά της και ενώ η πείρα λέει πως με το πρώτο φανέρωμα της φωλιάς τα παίρνει και αλλάζει τόπο, εκείνη συνέχισε να μένει εκεί!
Οι αιτίες…
Προσπαθώντας να ανακαλύψουμε την αιτία του πράγματος πρέπει να ανατρέξουμε στις αλλαγές που έχουν γίνει στην πανίδα και τη χλωρίδα του τόπου. Πρώτη αιτία, ο υβριδισμός στα αγριογούρουνα του σήμερα, αφού δεν έχουν τη συνήθεια του καθαρού, ώστε με το πρώτο κρακ σε ένα κλαδί να σηκωθούν να φύγουν ξεκλέβοντας από την παγάνα πονηρά.
Παλιά στα κοπάδια των θηλυκών και μικρών έβρισκες μόνο «μπλιόρια» δίχρονα αρσενικά κοντά και κυρίως τα αποδιωγμένα. Τώρα που οι σκρόφες, κόντρα στο τυπικό του άγριου είδους, είναι δεκτικές, «τραβάνε» και δυο φορές το χρόνο, αφού όλο και κάποιοι «Ρωμαίοι» θα βρίσκονται τριγύρω…
Ένας ακόμα παράγοντας είναι οι λύκοι. Ναι αυτός ο «ανύπαρκτος και απειλούμενος χασάπης του λόγγου» έχει πλέον αριθμούς μεγάλους εκεί έξω.
Οι λύκοι που κυνηγούν το αγριογούρουνο πάνω από τα όρια περιοχών, το έχουν αναγκάσει για λόγους προστασίας της ζωής του, να είναι κοντά σε μέρη που δεν το καλωσορίζουν, εκεί που το υποδέχονται με ιδιαίτερες τιμές και εθιμοτυπικές τουφεκιές στον αέρα.
Πράγμα που από τις συνεχείς καθημερινές αψιμαχίες έχει εντυπωθεί πλέον στο μυαλό του κάθε μικρού και γίνεται πράξη ενάντια στα κυνοειδή. Όταν βλέπουν πολλές φορές καθημερινά να είναι επιθετικά τα μεγάλα απέναντι στο λύκο και το έχουν ως εικόνα, τότε το σκύλο δεν τον βλέπουν καν!
Γιατί το αγριογούρουνο δεν ξέρει φυσική και ιστορία να ξεχωρίζει την διαφορά των ειδών… Και τα δύο είδη έχουν ίδια εικόνα απλά το κυνηγόσκυλο είναι μικρό για τα μέτρα του!
Δεν έχουν το φόβο του ανθρώπου…
Η εξοικείωση με τον άνθρωπο και η ευκολία εξεύρεσης τροφής, οδηγούν μοιραία στη χωροκτητικότητα ακόμη και των κάπρων που είναι σε αναπαραγωγική ηλικία και όχι μόνο των «Μονιάδων».
Φυσικό επόμενο μιας και τα θηλυκά έχουν ήδη αποκτήσει τη συνήθεια αυτή από την ανάγκη αφενός τροφής και αφετέρου για το φόβο του λύκου που τα πελεκάει.
Σε συνδυασμό πάντα με το υβριδικό DNA που κουβαλάνε τα αγριογούρουνα των πιο πολλών περιοχών της επικράτειας και δεν έχουν τον φόβο του ανθρώπου μέσα τους. Έλεγαν πάντα πως, «Όσο ιδρώτα χύσεις στην εκπαίδευση δεν θα χυθεί στον πόλεμο»!
Αυτό ξαναπές το γιατί μερικές φορές χύνεται όλος εκεί πριν το πραγματικό κυνήγι!
Μην ξεχνάμε ότι το κυνήγι για το σκύλο είτε στην περίοδο που επιτρέπεται, είτε στην μη κυνηγετική περίοδο, είναι το ίδιο, με μια διαφορά: Κανένας στο εκπαιδευτικό δεν θα έρθει να «καθαρίσει την μπουγάδα» στη στάμπα με ένα όπλο για τον τετράποδό μας σύντροφο. Ειδικά αν το νέο σκυλί πέσει σε κάπρο που δε σηκώνει ζόρια, μάλλον δεν θα χύσει σταγόνα στον «Πόλεμο» αφού θα το έχει χύσει όλο στην εκπαίδευση! Σκεφτείτε το καλά συνάδελφοι και πάρτε μέτρα προστασίας…
Προσέχουμε τα σκυλιά μας την άνοιξη και το καλοκαίρι, για να τα έχουμε το φθινόπωρο και το χειμώνα!
