Ένα από τα θέματα, που αποτελούν «μήλο της Έριδος» στους κυνοφιλικούς κύκλους της χώρας, είναι αν πρέπει ή όχι, οι σκύλοι που προορίζονται για κυνήγι και κάποιοι για αγωνιστική καριέρα, να έρχονται σε επαφή με το θήραμα, δηλαδή να «δαγκώνουν το θήραμά τους», στο οποίο μελλοντικά θα κληθούν να διαγωνιστούν…
Ως γνωστόν, ο σκύλος προέρχεται από τον λύκο, που σαν μέλος της αγέλης συνεργάζεται, για να εντοπίσει, να εφορμήσει και τέλος να καταβάλει το θήραμα του.
Ένας εξημερωμένος λύκος, ο οποίος με την βοήθεια της ευγονικής, χρησιμοποιεί όλα του τα φυσικά προσόντα, όπως κυνηγετικό πάθος, εξυπνάδα, όσφρηση, δύναμη, στις υπηρεσίες του αρχηγού της αγέλης, που δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο.
Καταφέραμε να επέμβουμε στον γενετικό κώδικα με τρόπο που θα κάνει το σύντροφό μας, να ερευνά να εντοπίζει, και να περιμένει όση ώρα χρειάζεται τον αρχηγό του, ώστε να φτάσει στη φέρμα και να τουφεκίζει το θήραμά κάτω από τις ευνοϊκότερες δυνατές συνθήκες.
Εξελικτική διαδικασία
Η όλη διαδικασία συντελείται στο να καταφέρει, με την δική μας βοήθεια, να δαγκώσει αυτό το οποίο αναζητούσε, μύρισε και φερμάρισε, όπως κάθε κυνηγός της άγριας φύσης.
Το δάγκωμα είναι το φυσικό αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας, που συντελείται χιλιάδες χρόνια στον πλανήτη, απ’ όλους τους φυσικούς θηρευτές και εξασφαλίζει την επιβίωση και την διαιώνιση πολλών ειδών.
Άρα είναι μία ενέργεια που εκφράζεται σαν ένστικτο, βαθιά ριζωμένο στο DNA όλων κυνηγών του ζωικού βασιλείου. Ένστικτο γενεσιουργικό, αρχέγονο που δημιουργεί μία ηδονή – ικανοποίηση – ευχαρίστηση, σαν επιβράβευση της όλης διαδικασίας (έρευνα – φέρμα).
Μπορεί η φέρμα του σκύλου να είναι σταθεροποιημένη γενετικά και να μεταδίδεται ανεξίτηλα στις επόμενες γενεές, το θέμα όμως είναι από ποια ηλικία θα αρχίσει να δουλεύει τη μύτη του και μετά από πόση τριβή με άγριο θήραμα, η έρευνά του θα γίνεται συνεχής και διαρκής;
Ίσως σε κυνηγότοπους με υπερπληθώρα θηραμάτων, όπως οι μπεκάτσες στη Βρετάνη ή πεδινές πέρδικες στη Σερβία, κάποια ζώα να εκδηλώνουν θετικότητα στις ενέργειες μόνο με το «εκπαιδευτικό», χωρίς να κυνηγούν πραγματικά.
Θήραμα και δυσκολίες
Επειδή όμως στη χώρα μας, με την σπανιότητα του θηράματος και τη δύσκολη εδαφική της μορφολογία, δεν προσφέρεται για μεγάλο αριθμό συναντήσεων, σε σύντομο χρονικό διάστημα. Θεωρώ επιτακτική την ανάγκη της άμεσης επαφής του νεαρού σκύλου, με το άγριο θήραμα.
Σαν φυσικό επακόλουθο, ο νεαρός σκύλος που δαγκώνει το θήραμα που φερμάρισε, επικεντρώνεται γρήγορα στην επιθυμητή αναθυμίαση, αγνοώντας άλλες που υπάρχουν στο χώρο.
Για παράδειγμα, το νεαρό ζώο που φερμάρει και στη συνέχεια δαγκώνει τις μπεκάτσες, ενδιαφέρεται και εστιάζεται στην εύρεση της συγκεκριμένης μυρωδιάς, αγνοώντας σταδιακά άλλες, όπως αυτή της τσίχλας και του κότσυφα.
Κυνήγι με το μάτι
Αρκετά νεαρά ζώα «εθίζονται στο κυνήγι με το μάτι», δηλαδή κάνουν χρήση της όρασης (πεταλούδες – μικρόπουλα) και όχι της όσφρησης στον κυνηγότοπο.
Πρόκειται για ένα εργασιακό πρόβλημα που όλο και γίνεται συχνότερο στις μέρες μας, και το οποίο εξαλείφεται τάχιστα με συνεχή δαγκώματα στο επιθυμητό θήραμα. Οι σκύλοι που βγαίνουν πολλές ώρες στο πραγματικό κυνήγι και δαγκώνουν θηράματα (όλοι οι σκύλοι ακόμα και αυτοί που δεν απορτάρουν, τρέχουν με μανία να δαγκώσουν αυτό που φερμάρισαν) ενδυναμώνουν στο μέγιστο το κυνηγετικό τους πάθος.
Η θέληση, για την εύρεση του θηράματος, γίνεται διαρκής και αστείρευτη, με συνέπεια να «θωρακίζεται», να αποβάλλει γρήγορα πιθανές αναστολές, που προέρχονται από εκπαίδευση, στην περίπτωση της ακινησίας στο ξεπέταγμα του θηράματος (παρά φύση ενέργεια στα ένστικτά του).
Η σχέση εξαναγκασμού που προκύπτει, από την συνεχή εκπαιδευτική πίεση που ασκείται στους αγωνιστικούς σκύλους για τις απαιτήσεις ενός Α.Κ.Ι., αλλά και η πιθανή καταστολή ή διόρθωση πολλών αυθόρμητων ενεργειών στους σκύλους αυτούς, δημιουργεί αναστολές. Έτσι οι σκύλοι, και ειδικότερα οι πιο ευαίσθητοι σε χαρακτήρα, δεν αποδίδουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι, ότι δαγκώνοντας θηράματα, ένας νεαρός σκύλος τονώνει στο μέγιστο τα φυσικά του χαρίσματα, όπως το κυνηγετικό πάθος και την θηραματική του εξυπνάδα, ικανοποιώντας έτσι τα αρχέγονα ένστικτά του και ισορροπεί και θωρακίζει τον χαρακτήρα του, με συνέπεια η σχέση κυναγωγού – κυνηγού και σκύλου, να μην είναι σχέση καταστολής και πίεσης προς το σκύλο, αλλά μια σχέση που αναπτύσσει τη συντροφικότητα και τη συνεργασία μεταξύ μελών της αγέλης.
Μια σχέση μοναδική, που αντέχει στον χρόνο.
