Κυγηγώντας κάπρους στη βροχή του Νοεμβρίου
Τα δέντρα στο δάσος έχουν πάρει από μέρες το πιο όμορφο χρώμα τους.
Θαρρείς πως μία παλέτα χρώματα στο χέρι της φύσης, μοίρασε απλόχερα στα δάση και τα βουνά τα καφεκίτρινα και κόκκινα χρώματα, που μέσα από το καφέ του χώματος και το όψιμο πράσινο κάποιων λιβαδιών στις πλαγιές ψηλά, έχουν κάνει τις απρόσιτες ερημιές της χώρας μας σαν ένα πίνακα απαράμιλλης φαντασίας και τέχνης.
Ο Νοέμβριος είναι ο μήνας που τα δάση και τα βουνά ετοιμάζονται για το χειμώνα και φυσικά κοντά σε αυτά η πανίδα της χώρας μας, περιμένει μετρώντας στο δικό της ρολόι τη στιγμή που οι πρώτες νιφάδες θα πέσουν.
Η τροφή σιγά – σιγά στα πεδινά λιγοστεύει και τα δάση πλέον έχουν την τιμητική τους για τον μεγάλο Βασιλιά τους. Τον αδάμαστο αφέντη των κλειστών, εκείνον που το κυνήγι του μας έχει δώσει άπειρες συγκινήσεις και εικόνες, τον κάπρο.
Ο καιρός που τα κοπάδια ήταν στα χαμηλά και στα χωράφια έχει περάσει πλέον. Τα κάστανα, τα μήλα και τα βελανίδια του βουνού, έχουν τραβήξει τους αγριόχοιρους ψηλότερα και κυρίως το κυνήγι.
Ο καιρός πλέον έχει τις βροχές στην ημερήσια διάταξη και αυτό είναι η χαρά του ιχνηλάτη. Όσο δύσκολο έως απίθανο, είναι να βρει κάποιος έναν αγριόχοιρο του καλοκαιριού, τόσο εύκολο είναι να τον ακολουθήσει ακόμη και μέχρι το γιατάκι του, στο υγρό αδιάσπαστο κλειστό μέσα στο ανήλιο.
Η βροχή δεν γεμίζει μυρουδιές τη μύτη μας και αναμνήσεις στο μυαλό μας και δεν φρεσκάρει μόνο τα χρώματα της πλάσης, αλλά γίνεται αρωγός στην προσπάθειά μας να κυνηγήσουμε τον άπιαστο κάπρο.
Έχει συμβεί στα τέλη Οκτώβρη και τον Νοέμβρη να χτυπηθούν στο γιατάκι, από μοναχικούς κυνηγούς ή ιχνηλάτες ομάδων που απλώθηκαν προς αναζήτηση ιχνών, καπριά που όλο τον καιρό μαεστρικά ξέφευγαν από κάθε παγανα.
Πράγμα παράξενο, μα η βροχή που γεμίζει δυσκολίες το κυνήγι μας και κάθε εξόρμηση μπορεί να την κάνει περιπέτεια.
Η βροχή στο βουνό, όπως και στην πόλη πίσω από το θολό τζάμι με ένα ζεστό καφέ στο χέρι, είναι πολύ ρομαντική και ίσως στο βουνό περισσότερο. Ίσως γιατί εκεί έξω είναι ταυτόχρονα επικίνδυνη.
Από το βάδισμα μέχρι την οδήγηση στα λασπωμένα δρομάκια του βουνού, που διασχίζονται από ορμητικές νεροσυρμές σε κάθε στροφή του δασικού δρόμου. Σίγουρα όπου υπάρχει σούδα και ο δρόμος χαράχτηκε πρόχειρα, εκεί η φύση με επιμονή προσπαθεί να καλύψει την επέμβαση στην δική της τάξη…
Κάθε δρόμος που το καλοκαίρι ήταν εύκολος γίνεται μια “παγίδα θανάτου”. Ευτυχώς για μας τους κυνηγούς που περπατάμε, την προειδοποίηση μας την δίνει στα άρβυλα, όταν ανακαλύπτουμε πως με την πρώτη ψιχάλα η κάθοδος είναι πιο αργή και επικίνδυνη από την ανηφόρα, στο ίδιο μονοπάτι.
Όταν κάθε λιβαδάκι γίνεται τσουλήθρα για τον απρόσεκτο και τα βρεγμένα φύλλα στο νοτισμένο έδαφος, δοκιμασία δύναμης και νιότης στα κλειστά.
Παρόλα αυτά το κυνήγι στη βροχή παρουσιάζει προβλήματα και στη διαδικασία που συνήθως ακολουθούμε, παρασύροντάς μας σε λάθη που χορηγούν… προσωρινή αμνηστία, σε κατά τα άλλα καταδικασμένα για το… τσιγκέλι μας αγριογούρουνα!
Ήταν σίγουρη η πληροφορία που ήρθε στην παρέα, που με τις κουκούλες στο κεφάλι ακόμη και κάτω από τα τσίγκια του παλιομαντριού, περίμενε μήπως ξεκόψει ο καιρός και πάψει η έντονη μπόρα που ξέσπασε με τη χαραυγή.
«Τα αγριογούρουνα δεν κινούνται κατά την βροχή», έλεγε η αφεντιά μου «και ειδικά το πρωί» όταν έφτασε ένα αγροτικό από κει που «κόβαμε» τους χωμάτινους δρόμους για ντορό.
Αν δεν έκοβε η βροχή θα «το κόβαμε εμείς» για το καφενείο της κυρά-Ουρανίας, εκεί που παλιά πάντα μας περίμενε ένας λαγός, κρεμασμένος βρέξει-χιονίσει, από τον συγχωρεμένο τον άντρα της και φίλο μας, τον αξέχαστο κυνηγό Κώστα Παπαθανασίου…
Ο γέρο – κτηνοτρόφος που χρόνια τώρα ήταν φίλος μας και παλιός συγκυνηγός μας, τα είδε κοπαδαριά ολόκληρη, στην πλαγιά.
Κατευθύνονταν για τα «Παλιοντούβαρα», να πηγαίνουν «φάλαγγα κατ΄ άντρα» αργά, βγαίνοντας από το κλειστό πάνω από τα βράχια, μόλις έκοψε η βροχή. Βιάστηκα να ρωτήσω με απορία αν έβρεχε και εκεί όπως εδώ, μιας και ήταν κοντά πέντε χιλιόμετρα μακριά.
Εκεί ίσα που ψιχάλιζε. Όλο το σενάριο κολλούσε. Ο ντορός, που «σου έβγαζε τα μάτια», και βρήκαμε αυτόν που η μπόρα τον εξαφάνισε από τις μύτες των σκύλων, ήταν το κοπάδι που γιατάκιασε στο πουρνάρι λόγω της δυνατής βροχής.
Είναι γνωστό πως με τη βροχή όλα τα αγριμικά λαγιάζουν. Γιατί από την μία φοβούνται τις αστραπές και τους κεραυνούς και από την άλλη η ακοή τους, πολύτιμη όσο το ραντάρ στα καράβια, με το θόρυβό της αχρηστεύεται.
Δεύτερη σκέψη δεν ήθελε. Ο καφές θα περίμενε μερικές ώρες αναπαυμένος βολικά στο καφεκούτι του!
Τα τετρακίνητα και με λάστιχα που επιθεωρηθήκαν ως ανεκτά, πήραν όσο κόσμο μπορούσαν για να βγουν στον απάνω δρόμο και τα λοιπά από τον κάτω με τα σκυλιά.
Εδώ αρχίζει η παραβίαση όλων των πρωτοκόλλων της παρέας. Οι από κάτω υπολόγισαν το χρόνο που χρειάζεται να ανέβει κανείς από γύρω στο βουνό και μερικοί που ανέβηκαν με τα σκυλιά ως παγανιέρηδες, είδαν τον καιρό να αγριεύει πάλι.
Την ίδια ώρα οι λοιποί των… ορεινών καταδρομών, έδιναν πραγματική μάχη με τα οχήματα για να περάσουν από τους λασπωμένους δρόμους στις απόκρημνες πλαγιές και να φτάσουν στον προορισμό τους ως καρτέρια.
Οι παγανιέρηδες και μερικά καρτέρια που θα ανέβαιναν μεσοπλαγίς, άφησαν κατά λάθος ένα σκύλο που με αλυχτίσματα πήρε ένα… ζαρκάδι, που ο «διάολος» το έβαλε να πεταχτεί. Άλλα μέχρι να πάρουν χαμπάρι τι είδους ερίφιο ήταν, αμολάνε και τα άλλα σκυλιά πιστεύοντας πως είναι το κοπάδι.
Οι ασύρματοι δεν ακούγονταν, τα τηλέφωνα δεν έπιαναν ούτε για πλάκα και το μόνο που ακούστηκε ήταν «σηκώθηκε!».
Ήταν υπεραρκετό να κάνει τους οδηγούς να βιαστούν απρόσεκτα και πάνω από τα όρια. Αποτέλεσμα, ένα τζιπ να φύγει και να κρεμαστεί σε μία στροφή, μισό στο δρόμο μισό στα… χέρια του Θεού!
Κατέβηκαν οι κατρεριτζήδες με την ψυχή στο στόμα και αφού έδεσαν το όχημα με μία τριχιά από μια γκορτσιά στην από πάνω πλαγιά, προσπάθησαν με γρήγορα σάλτα να φτάσουν στον καθορισμένο τόπο τους.
Με το πρώτο σάλτο, ο ένας κοπάνησε το πόδι γυρίζοντας τον αστράγαλο, επειδή γλίστρησε η γαλότσα. Ο άλλος καθώς έτρεχε γλίστρησε και έπεσε στα παλιούρια και έγινε εθελοντής… αιμοδότης!
Με τα πολλά, με τα δύσκολα και με περπάτημα σαν τις γριές, φτάσαμε όλοι μας στα καρτέρια. Εκεί είδαμε το σκυλομάνι να περνά με ένα ζαρκάδι και θαρρώ, αν και απαγορεύεται, θα το καθάριζα αν δεν σκεφτόμουν πως θα το δαγκώσουν και άντε μετά να τους αλλάξεις μυαλά.
Κάπου εκεί ήταν το πιο όμορφο, με τα σκυλιά να μας έχουν ήδη περάσει πριν ο πιο κοντινός, η αφεντιά μου δηλαδή, μπορέσει να φτάσει στον ντορό, όταν ακούστηκε ο Κώστας. «Τα γουρούνια απέναντι στο κλειστό φεύγουν για τα τρία σύνορα μονάχα τους… εσείς οι από κάτω έχετε σκύλο να βάλουμε;».
Απάντηση: «Έχετε στο τζιπ από πάνω τον Αράπη πλάκα μας κάνετε;». Είχαμε αφήσει το σκύλο μέσα στο τζιπ να αναπαύεται και να ρίχνει τον υπνάκο του στεγνός, χιλιόμετρα μακριά!
Όπως καταλάβατε το κυνήγι έγινε από θρίαμβος μία αποτυχία γιατί τα σκυλιά αφού άφησαν το ζαρκάδι, έπεσαν σε ένα κάπρι που κινήθηκε προς τα πίσω και έφυγαν πίσω από τις πλάτες μας πριν προλάβουμε να κάνουμε κιχ!
Ευτυχώς μετά την Λάρισα ήταν ο νομός Τρικάλων και μετά τα Ιωάννινα, γιατί μάλλον είχαν σκοπό να περάσουν κολυμπώντας για… Ιταλία αν δεν τα πιάναμε 25 χιλιόμετρα μακριά αργά το σούρουπο…
Βλέπετε η βροχή έχει και ένα καλό, σου δίνει και θήραμα και περιπέτεια. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και όλα ρέουν γοργά και απρόβλεπτα, όπως το θολό νερό στις ρεματιές…
