Ιχνηλάτες… υπό δοκιμή
Όταν οι ομάδες αναζητούν καινούργιους Ιχνηλάτες… υπό δοκιμή για αγριογούρουνα, όρεξη να έχεις για να βλέπεις και να ακούς: όλοι έχουν άποψη, αλλά πολλές φορές είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που μοιάζουν όσο ο ήλιος με το φεγγάρι.
Ομάδα που να μην ψάχνει συνεχώς το τέλειο σκυλί για τους αγριόχοιρους, δεν υπάρχει. Βέβαια, είναι μερικές φορές που τα όνειρα και οι προσδοκίες, “σβήνουν” με την πρώτη δοκιμή επί του πεδίου.
Ίσως, όμως, και να είναι καλύτερα έτσι… Γιατί υπάρχουν και φορές που ο σκύλος καταφέρνει στην αρχή να κρύψει τα “κουσούρια” του, για να τα εκδηλώσει αργότερα που τίποτα δεν μπορεί να γίνει.
Mε φωνή… καμπάνα
Ξέρω έναν σκύλο – ιχνηλάτη που ήρθε από την Σερβία με όλες τις ανέσεις, μέσα στο πολυτελές τζιπ του γιατρού που τον έφερε από εκεί…
Τέλη Μαΐου πριν μερικά χρόνια ήτανε, οπότε η ομάδα μαζεύτηκε και βάλθηκε να βρει ένα πάτημα, για να δοκιμαστεί ο “Σας” (έτσι τον φώναζαν οι Σέρβοι, δεν θα του αλλάζαμε εμείς όνομα).
Μία βροχούλα που είχε πέσει το απόβραδο του Σαββάτου είχε νοτίσει τον τόπο, οπότε οι συνθήκες ήταν ιδανικές στην Ζώνη Εκγύμνασης Κυνηγόσκυλων, που θα γινόταν η “πρεμιέρα” του νεοφερμένου.
Ξέραμε που ακριβώς γιατάκιαζε μία αγέλη αγριογούρουνων, και λύσαμε τον “Σας” ακριβώς πάνω στον ντορό των ζώων.
Έφυγε πίσω από τα ίχνη γαβγίζοντας με φωνή “καμπάνα”, βρήκε γρήγορα τα ζώα σε μία ανήλιαγη πλαγιά και άρχισε τη “στάμπα”! Αφήσαμε και άλλα σκυλιά να τον βοηθήσουν, μέχρι τα αγριογούρουνα να αρχίσουν να τρέχουν για να ξεφύγουν!
Και ήταν… κροτόφοβος!
Ο “Σας” ήταν από τα πρώτα σκυλιά που ρίχτηκαν στο κατόπι τους, με γρήγορο διασκελισμό και αρμονικό αλύχτισμα… Τι άλλο να περιμένει κανείς, από έναν νιόφερτο σκύλο – ιχνηλάτη; Και σε όλα τα υπόλοιπα “εκπαιδευτικά” μέχρι να αρχίσει το κυνήγι, ο “Σας” από τη Σερβία το ίδιο καλός ήταν. Την ημέρα της έναρξης, όμως, ο σκύλος… έγινε καπνός με την πρώτη τουφεκιά που έπεσε στον αέρα! Όχι απλώς εγκατέλειψε το “πεδίο της μάχης”, αλλά εξαφανίστηκε. Ώρες αργότερα τον βρήκαμε σε μία σκιά που είχε καταφύγει, όταν το λιοπύρι του Σεπτέμβρη σταμάτησε την άτακτη φυγή του…
Ο “Σας” είχε πρόβλημα με το ντουφέκι. Στον ντορό ήταν “θεός”, μα σαν άκουγε πυροβολισμό γινόταν “καπνός”! Στην αρχή κάναμε έναν “συμβιβασμό” και τον κρατήσαμε μόνο για την ιχνηλασία, αλλά έβγαλε και ένα χούι με το να κυνηγάει ασβούς. Τελικά, τον πήρε μία παρέα φίλων και “σταδιοδρόμησε” στο τσεκάρισμα των ιχνών, μόνο κρατημένος από το λουρί…
Όταν οι ομάδες δοκιμάζουν καινούρια σκυλιά, όρεξη να έχεις για να βλέπεις και να ακούς: όλοι έχουν άποψη, αλλά πολλές φορές είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που μοιάζουν όσο ο ήλιος με το φεγγάρι.
Τα πάντα “ανοιχτά”
Η πείρα έχει δείξει πως η πραγματική “δοκιμή” γίνεται μόνο στο κυνήγι, χωρίς ούτε και εκεί να αποκλείονται ανατροπές και εκπλήξεις… Έχω γνωρίσει σκύλο που δεν κυνηγούσε για κανέναν λόγο τον Σεπτέμβρη και τις αρχές του Οκτώβρη.
Ήταν μία σκέτη απογοήτευση με τις ζέστες, αλλά σαν έπιασαν τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου, το σκυλί έγινε αγνώριστο: κυνηγούσε με τόση μανία και καταδίωκε τόσο επίμονα τα αγριογούρουνα, που μας ανάγκαζε να το ψάχνουμε σε… όμορους νομούς!
Απλά, ο σκύλος είχε πυκνό μαύρο τρίχωμα και τον “έπιανε” εύκολα η ζέστη. Και το χωριό από το οποίο προερχόταν ήταν σε μεγάλο υψόμετρο, οπότε ο κάμπος με τις κάψες του έπεφτε… βαρύς. Με λίγα λόγια, ήταν σκύλος μόνο… για χειμώνα!
Η μεγαλύτερη “πλάκα” γίνεται όταν έχεις προπληρώσει ένα σκύλο – ιχνηλάτη με “περγαμηνές”, από εκτροφέα του εξωτερικού. Εκεί έχω δει να συμβαίνουν τα πάντα, από το καλύτερο έως το χειρότερο… Έχουν υπάρξει σκυλιά που κυνηγούσαν αξιοπρεπέστατα, αλλά… λαγό ή αλεπούδες, όχι αγριόχοιρους.
Γκριφόν για δεύτερους ρόλους
Επίσης, γνώρισα πολύ καλό σκύλο που “σου έπαιρνε τα μάτια” στην αρχή, αλλά με τον πρώτο ελαφρύ τραυματισμό του, παραιτήθηκε τελείως από το “άθλημα”! Αυτό είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω, χωρίς κανείς να μπορεί να το προβλέψει…
Θυμάμαι, επίσης, ένα υπέροχο αρσενικό “Γκριφόν”, που μπορούσε να σε ξεγελάσει στις “δοκιμές”, γιατί… είχε ερωτικό κίνητρο να ακολουθεί τα άλλα σκυλιά της ομάδας. Βγήκαμε στο βουνό και, μαζί με τα υπόλοιπα, ακολουθούσε και εκείνος. Μαζί τους ιχνηλατούσε, μαζί τους έκανε στάμπα, μαζί τους καταδίωκε…
– “Ο σκύλος απλά ακολουθούσε την Τσακίρα που ετοιμάζεται να έρθει σε οίστρο”, είπα εγώ την κακία μου.
Στη συνέχεια αποδείχτηκε πως είχα δίκιο: το αρσενικό “Γκριφόν” έκανε μόνο για δεύτερους ρόλους. Εκεί που πρωταγωνιστούσε ήταν στο ρόλο του Δον Ζουάν!
Το ταίριασμα των “νέων” στην αγέλη
Για ένα “ελπιδοφόρο” σκυλί, πάντα θα υπάρχει μία θέση στις ομάδες που κυνηγάνε καπριά, έστω και σαν “εφεδρεία” στην αρχή… Ωστόσο, επειδή ο κάθε σκύλος είναι και μία ξεχωριστή “προσωπικότητα”, το ζήτημα που αυτομάτως τίθεται είναι ο “νέος” να μπορέσει να ενταχθεί αρμονικά και “λειτουργικά”, μέσα στην υπόλοιπη αγέλη ζώων.
Κάτι τέτοιο συχνά απαιτεί χρόνο, ενώ πολλά θα εξαρτηθούν από το χαρακτήρα του σκύλου, την ηλικία του, αλλά και από τον τρόπο που ήταν μαθημένος να κυνηγά στα προηγούμενα “χέρια”… Αν ο νέος σκύλος ήταν συνηθισμένος από πριν να κυνηγάει σε αγέλη με άλλους ιχνηλάτες, η… “μεταγραφή” του θα γίνει πιο εύκολα και θα αποδώσει σε συντομότερο χρόνο.
Αν, όμως, κυνηγούσε μόνος ή σε ζευγάρι, τότε θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα… Όπως έχει παρατηρηθεί, πάντως, όσο πιο νέος είναι σε ηλικία, τόσο πιο μεγάλες δυσκολίες θα αντιμετωπίσει στη “συνεργασία” με τα άλλα σκυλιά.
Επίσης, προβλήματα μπορεί να υπάρξουν και με έναν ιδιαίτερα κυριαρχικό σκύλο, καθώς συχνά αρνείται να αποδεχτεί την… καθιερωμένη ιεραρχία που “χτίζουν” τα μέλη μιας σκυλίσιας αγέλης! Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι οι σκύλοι – ιχνηλάτες που “ταιριάζουν” αμέσως και συνεργάζονται άψογα στα νέα τους καθήκοντα, αν και αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά…
