Κάθε φορά που η παρέα συναντιέται για την πρώτη παγάνα της χρονιάς, είναι υποχρεωτικό να τελεστεί το ίδιο «τελετουργικό».
Και κάθε ομάδα έχει τον δικό της τόπο που θα συγκεντρωθεί, ιερό και απαραβίαστο από όλες τις άλλες…
Παλιά σαρακατσάνικα τραγούδια μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που αφήνω την άσφαλτο και τον πολιτισμό, στρίβοντας στον χωματόδρομο που οδηγεί στο μοναχικό ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής.
Ο κακοτράχαλος δρόμος ανεβαίνει δεξιά – ζερβά από το ρέμα που κυλάει μέσα στην μικρή κοιλάδα, στο Παπαδοπούλι των Τρικάλων. Περνάει πάνω από πρόχειρα γεφύρια, κάτω από σκιερά πλατάνια και χιλιόχρονες βελανιδιές. Και είναι ο δρόμος που παίρνει η ομάδα μας, κάθε φορά που ξεκινάει το κυνήγι των αγριόχοιρων.
Κάθε μέτρο του και μία ιστορία!. Από αυτές που συνέβησαν και από αυτές που θα συμβούν στα χρόνια που θα έρθουν…
Κάθε φορά που η παρέα συναντιέται για την πρώτη παγάνα της χρονιάς, είναι υποχρεωτικό να τελεστεί το ίδιο «τελετουργικό». Έτσι ανανεώνονται και επιβεβαιώνονται οι αδιάσπαστοι δεσμοί της ομάδας. Και κάθε παρέα έχει τον δικό της τόπο που θα συγκεντρωθεί, ιερό και απαραβίαστο από όλες τις άλλες…
Για εμάς τόπος συνάντησης είναι το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, και αυτές οι συνάξεις γίνονται πάντα από την προηγουμένη.
Οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη βοηθάνε, είναι ακόμη καλοκαιριάτικες και τα βράδια τους γλυκά. Και το μοναχικό ξωκλήσι είναι εκεί και προσμένει να ξαναδεί ανθρώπους, να ανάψουν και πάλι τα κεριά του, να σαλέψει και κάτι άλλο στην παχιά σκιά των πλατανιών, πέρα από τα κοπάδια των ζώων που σταλίζανε εκεί το καλοκαίρι…
Οι πρώτοι ανυπόμονοι της παρέας, φτάνουν από νωρίς. Είναι σύντροφοι που βιάζονται να χαρούν την μέρα, συνήθως ο Αρχηγός και κάποιος άλλος που άφησε τη δουλειά ένα 24ωρο νωρίτερα. Ο πιο τυχεροί!
Έπειτα φτάνουν και οι υπόλοιποι, ο ένας μετά τον άλλο, κουβαλώντας τα «συγύρια» τους σαν να μετακομίζουν για πάντα!
Πρώτα θα μπουν στην εκκλησιά να ανάψουν ένα κερί, να σταυροκοπηθούν πριν ξεκινήσει το «πανηγύρι μεταξύ τους: αγκαλιές και σταυροφιλήματα, καλαμπούρια και χαμόγελα. Ύστερα, ένα κοπάδι σκυλιά ξεχύνεται από τα αυτοκίνητα, γαβγίζοντας το δικό τους τραγούδι! Ξέρουν πως έφτασε η ώρα που το κυνήγι θα είναι αληθινό. Οσμίζονται τους γνώριμους σκύλους, και μαθαίνουν την μυρωδιά των νέων. Και όλοι της ομάδας θα περάσουν για να τους δώσουν ένα χάδι στη μουσούδα, να τους πουν μια καλή κουβέντα και να τα ψυχώσουν για τον αγώνα που ξεκινάει
Πριν πέσει η νύχτα, ένας καταυλισμός σαν των τσιγγάνων θα απλωθεί με βιασύνη γύρω από το ξωκλήσι. Άλλοι μέσα στην εκκλησιά, άλλοι στον πρόναο, άλλοι γύρω κάτω από τον ίσκιο των κερασιών, κάποιοι στο κιόσκι που ο φιλότιμος Επίτροπος έφτιαξε με προσωπική στέρηση και κόπο…
Τώρα, βέβαια, κουβαλάμε και γεννήτρια για να έχουμε φως, αλλά νοσταλγώ τις ημέρες που μόνο των φως των κεριών και η υπαίθρια φωτιά μας υπήρχαν.
Η φωτιά, βέβαια, ανάβει πριν καλά – καλά κατεβεί ο πρώτος από το αμάξι. Εκεί θα ψηθούν τα κρέατα για το τσιμπούσι, αλλά και θα φωτίζει την βραδιά όσων θα μείνουν να την φυλάνε μέχρι το πρωί. Άλλος βοηθάει στο ψήσιμο, άλλος ετοιμάζει τα γιατάκια των σκύλων, άλλος γεμίζει τα δοχεία με νερό.
Πάντα, βέβαια, θα υπάρχουν και καραμπίνες που καθαρίζονται την τελευταία στιγμή ή φυσέκια που μπαίνουν στις ζώνες, να είναι έτοιμα για το πρωί.
Μερικά σκυλιά μπορεί και να ξαμοληθούν μπας και βρουν κανένα κοντινό πάτημα. Κι σαν βρεθεί κάποιο τέτοιο χνάρι στον σκονισμένο δρόμο, η νύχτα γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, αποκτά… επιτελικό χρώμα.
Για όλα μιλάει η ομάδα μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού και του κρασιού. Από… ποδοσφαιρικά μέχρι πολιτικά (το Κυπριακό έχει λυθεί πολλές φορές τέτοιες βραδιές, έξω από το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής)!
Και όταν Αρχηγός δώσει το σήμα, η γεννήτρια κλείνει και ένας ανήσυχος ύπνος ξεκινά, με όνειρα για όλα αυτά που θα φέρει η ημέρα που θα χαράξει.
Λίγα λόγια για Θεσσαλούς αγριόχοιρους
- Η ύπαιθρος «λόγγωσε» πάλι κοντά στον κάμπους και οι λόγοι είναι πολλοί.
Τα πουρνάρια ούτε κόβονται, ούτε και βόσκονται όπως παλιά… Οι νέοι δεν γίνονται βοσκοί και κτηνοτρόφοι, τα γίδια χρειάζονται πολύ κόπο και αποδίδουν μικρό οικονομικό όφελος, η ύπαιθρος ερήμωσε και η άγρια βλάστηση ξαναπήρε πίσω τα «εδάφη» της.
Ωστόσο, καλλιέργειες συνεχίζουν να υπάρχουν στις πλαγιές, σε χωράφια που άλλοτε ήταν ξερικά…
Με τη νέα τεχνολογία και την στάγδην άρδευση, τα σιταροχώραφα μετατράπηκαν σε καλαμπόκια, τριφύλλια και βρώμη. Μόνο που αυτό είναι… ότι καλύτερο για τα αγριογούρουνα που γιατακιάζουν στα πυκνά, πέριξ των χωριών και των χωραφιών, δίπλα, σχεδόν, στις εκλεκτές «λιχουδιές» τους.
Τώρα, πλέον, τα ζώα εγκαθίστανται κοντά στα χωράφια και μένουν εκεί για όσο υπάρχει τροφή. Για κυνηγούς είναι ότι πρέπει αυτή η κατάσταση, αλλά σαν συλλέξουν τα «γεννήματα» οι αγρότες, το σκηνικό αλλάζει: τα αγριογούρουνα εξαφανίζονται ως δια μαγείας, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Τα κοπάδια των ζώων ξέρουν καλύτερα και από τον καλύτερο γεωπόνο που και πότε θα βρουν αυτό που θέλουν, πότε ωριμάζει και πότε νοστιμίζει ο καρπός που χρειάζονται…
Με την αλλαγή των καλλιεργειών στη Θεσσαλία, ειδικά με τα λαχανικά που οι νέοι αγρότες προσπαθούν να καλλιεργήσουν, κοπάδια αγριόχοιρων έχουν εμφανιστεί σε περιοχές που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν… άγνωστο είδος.
Μόνιμα κοπάδια υπάρχουν και σε παραποτάμιες περιοχές του κάμπου, που ούτε κατά διάνοια δεν υπήρχαν κάποτε…
Και έχουν τόσο καλά εγκλιματιστεί, που ακόμα και ντόπιες ομάδες που ξέρουν καλά τα μέρη, δυσκολεύονται να τους «ξεφωλιάσουν».
