Οι φάσσες που μπαίνουν στα Γιάννενα από τα βόρεια σύνορα με την Αλβανία, μοιράζονται σε μπουλούκια που τραβούν κατευθείαν νότια για τον Νομό Θεσπρωτίας, σε άλλα που κατευθύνονται νοτιοανατολικά και σε κείνα που ανεβαίνουν ανατολικά για τα χωριά των Ζαγορίων.
Ο τελευταίος αυτός διάδρομος παλιότερα ήταν πολύ «ζωηρός», αλλά έχει ατονήσει τα τελευταία χρόνια, υπέρ των άλλων δύο κατευθύνσεων. Προφανώς τα πουλιά βρίσκουν εκείνες τις διαδρομές πιο σύντομες και πιο ασφαλείς, για το πέρασμά τους στο Νότο. Οι επιλογές πάντως υπάρχουν και σου δίνουν την ευκαιρία να τις κυνηγήσεις με φόντο το θεσπρωτικό πουρνάρι, το πωγωνίσιο ντούσκο, ή τα δάση της βόρειας Πίνδου.
Στα απέραντα δάση των Ζαγοροχωρίων, τα έλατα, τα πεύκα, οι φτελιές, οι οξιές, οι καστανιές μπλέκονται και εναλλάσσονται με τα γυμνά και τον κέδρο. Τα αειθαλή κωνοφόρα ανταμώνουν με τα φλογισμένα φυλλοβόλα, ώσπου το κρύο να τα αναγκάσει να εγκαταλείψουν τα ζωηρά φθινοπωρινά χρώματα τους.
Κυνήγι στο καρτέρι των περασμάτων και κυνήγι στα πρώιμα κοπάδια που θα εγκατασταθούν. Γιατί στις καθάριες κορφές, στις απόκρημνες και απρόσιτες ράχες, απολαμβάνουν την καθημερινότητα τους κάποια κοπάδια φάσσες που πιάνουν αμέσως μετά τα μπασίματα, λόγω της μπόλικης τροφής που υπάρχει, αλλά και της ησυχίας του τόπου.
Η ιδιαιτερότητα της μορφολογίας καθιστά συνήθως τις κούρνιες των πουλιών απλησίαστες και οι μοναδικές ευκαιρίες που δίνονται στους θηρευτές τους είναι οι πρωινές διαδρομές τους για την αναζήτηση φαγητού και τα μεσημεριανά – απογευματινά δρομολόγια πίσω για ασφαλή ξεκούραση.
Έρευνα…
Όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζονται δύο-τρείς επισκέψεις μέχρι να εντοπίσεις κάποια κίνηση η οποία να είναι αξιοποιήσιμη, εφόσον έχει μια κανονικότητα στο ρυθμό της και μια σταθερότητα στον τόπο και το σημείο του περάσματος. Διαφορετικά είναι άσκοπο να σπαταλήσει κάποιος χρόνο και προσπάθειες, αν πρόκειται για σποραδικές μετακινήσεις σκόρπιων κοπαδιών.
Ήδη όμως από την πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη είναι πολύ πιθανό να βρεις κάμποσες φάσσες πιασμένες στα πανύψηλα πεύκα. Αυτά τα πουλιά μπορούν να κυνηγηθούν, μόνο αν ταυτόχρονα ανακαλύψεις κι έναν αυχένα που να συγκλίνουν οι πορείες τους και στον οποίο μπορείς να φτάσεις χωρίς μεγάλη δυσκολία.
Υπέρ και «κατά»…
Η ιδιαιτερότητα του κυνηγιού σε αυτά τα μέρη, είναι τα στρωμένα περάσματα των πουλιών. Περνούν ακριβώς πάνω από τις φυλάχτρες, γιατί οι τουφεκιές εκεί πάνω είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Εντύπωση προκαλεί το δυνατό «φύσημα» των φτερών τους, που ακούγεται ολοκάθαρα μέσα στη βουνίσια σιωπή.
Εκεί πάνω κανένας δεν πρόκειται να σου χαλάσει τα πουλιά, αλλά το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν έχεις πάντοτε όση ορατότητα χρειάζεσαι. Στριμωγμένος ανάμεσα στην ορεινή βλάστηση, πρέπει να είσαι διαρκώς σε εγρήγορση για την ξαφνική έλευση του κοπαδιού που θα περάσει ξυστά στα πεύκα. Αν τα χέρια σου είναι λίγο κρύα και μουδιασμένα, είναι πολύ πιθανό να χάσεις τις πολύτιμες ευκαιρίες που θα σου δοθούν.
Από φυσίγγια οι κυνηγοί της γνωρίζουν ότι όσο πιο δυνατά, τόσο πιο καλά. Τα Club 36 είναι τέτοια φυσίγγια, που δεν τσιγκουνεύονται τη δύναμη και το 5άρι είναι νομίζω ιδανικό για την εποχή. 36 γραμμάρια σε συγκεντρωτήρα, με ενισχυμένο κάλυκα και δυνατή τουφεκιά, είναι τα χαρακτηριστικά του. Όταν ανεβαίνεις τόσα χιλιόμετρα, καλά είναι να αισθάνεσαι σιγουριά.
Και πραγματικά, αξίζει να βρεθείς για λίγα κυνήγια σ’ αυτά τα δάση. Γιατί διαφορετικά συναισθήματα προξενεί το κυνήγι της φάσσας στα καλαμπόκια του κάμπου, αλλιώτικη είναι η κούρνια στις βελανιδιές του Γενάρη, ξεχωριστή είναι η αίσθηση του ορεινού τοπίου της Πίνδου, που έχει σπαρμένα στα σπλάχνα της τα γραφικά χωριά του Ζαγορίου…
