Ακόμα και τα πιο γρήγορα, γυμνασμένα και ανθεκτικά κυνηγόσκυλα, είναι εξαιρετικά σπάνιο να ξεπεράσουν την ταχύτητα των 11-12 χλμ. ανά ώρα, σε ένα 8ωρο κυνήγι μεσαίας δυσκολίας!
Υπάρχουν σκύλοι φέρμας που τρέχουν, αλλά δεν κυνηγάνε; Αναμφίβολα υπάρχουν, όπως υπάρχουν και κυνηγοί που λανθασμένα έχουν… ενοχοποιήσει τους αγώνες γι’ αυτούς τους “τρεχάλες” σκύλους.
Που τελειώνει ο μύθος και που ξεκινά η πραγματικότητα, όμως;
Σε έναν αγώνα κυνηγετικών ικανοτήτων είναι δεδομένο ότι, ένα Πόιντερ ή ένα Σέττερ, θα κληθούν να παράξουν το μέγιστο έργο στον ελάχιστο δυνατό χρόνο.
Εξίσου προφανές, όμως, είναι πως εάν ο ίδιος σκύλος βρεθεί στο πραγματικό κυνήγι, αναγκασμένος να κυνηγάει για 3,5 ή 8 ώρες την ημέρα, θα είναι αδύνατο να διατηρήσει τον ίδιο ξέφρενο αγωνιστικό ρυθμό. Όποιος σκύλος δεν κατορθώνει να διαχειριστεί αυτή την μεταβολή, είναι… ένας άχρηστος σκύλος!
Πράγματι, μπορεί να υπάρξουν σκυλιά με αδυναμία να προσαρμοστούν, ή να κάνουν αυτή τη “μετάβαση”…
Πρόκειται για κυνηγόσκυλα που εξακολουθούν να διατηρούν έναν ξέφρενο ρυθμό έρευνας, με συνέπεια να καταρρέουν από εξάντληση μετά από 1-2 ώρες, να παθαίνουν υπογλυκαιμικά σοκ, ή να εμφανίζουν έντονα σημάδια αποπροσανατολισμού.
H αξιολόγηση του ρυθμού
Μέχρι πρόσφατα δεν ήταν πολύ εύκολο να εκτιμηθεί και να προσδιοριστεί με σχετική ακρίβεια, ποιος είναι εκείνος ο ρυθμός έρευνας που συνδυάζει την μέγιστη ταχύτητα, με την μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα του σκύλου, έναντι των θηραμάτων που βρίσκονται στο πεδίο…
Σήμερα, όμως, με τη βοήθεια των G.P.S. τα πράγματα έγιναν πολύ πιο ξεκάθαρα, για όσους ξέρουν να αντλούν πληροφορίες από αυτό το χρήσιμο “εργαλείο”!
Κάποιοι γρήγοροι και ενεργητικοί κυνηγετικοί σκύλοι έχει διαπιστωθεί ότι μπορεί να ξεκινήσουν με ταχύτητες που φτάνουν ακόμα και τα 17 έως 21 χλμ./ώρα, διατηρώντας τον ίδιο ρυθμό για 1-2 ώρες!
Αυτή η ταχύτητα απέχει πολύ από τα 35-40 χλμ./ώρα που κινείται ένας σκύλος αγώνων, αλλά δεν παύει να είναι υψηλή και… εντυπωσιακή στο μάτι.
Και παρά την υψηλή αυτή ταχύτητα, ένας σκύλος που κυνηγάει και κινείται έτσι, εξακολουθεί να μπορεί να εντοπίσει θηράματα. Ενδεχομένως να μην μπορεί να αποφύγει κάποιες “προσπεράσεις”, αλλά αυτό δεν οφείλεται στην αδυναμία του να επεξεργαστεί την αναθυμίαση, όπως θα υπέθετε κανείς…
Κυρίως οφείλεται στο ότι, για να μπορέσει να αναπτύξει και να διατηρήσει αυτή την ταχύτητα πάνω σε ένα βουνό, θα πρέπει να επιλέξει πιο… ευθύγραμμες και πιο βολικές διαδρομές.
Αυτός ο ταχύς σκύλος, λοιπόν, θα κάνει μία λιγότερο τεχνική και μεθοδική έρευνα, από αυτή που απαιτεί το πραγματικό κυνήγι. Μην αγχώνεστε, όμως…
Εφόσον ο σκύλος αυτός κυνηγάει θα συμβούν δύο πράγματα:
- Πρώτον, την έλλειψη μεθοδικότητας θα την αναπληρώσει με το πολύ μεγαλύτερο έδαφος που θα καλύψει.
- Δεύτερον, είναι βέβαιο ότι μετά το πρώτο ξέσπασμα, θα αναδιοργανώσει το ρυθμό του σε πολύ πιο χαμηλές ταχύτητες, αυξάνοντας ταυτόχρονα και τη μεθοδικότητά του.
Τι δείχνουν τα στοιχεία
Έχοντας αξιοποιήσει για αρκετά χρόνια και με πολλά διαφορετικά κυνηγόσκυλα, τις πληροφορίες που συλλέγω από G.P.S, νομίζω ότι σήμερα έχω μία αρκετά ασφαλή εικόνα για τις πραγματικές και “μετρημένες” επιδόσεις τους.
Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι, ακόμα και τα πιο γρήγορα, καλπαστικά και ανθεκτικά κυνηγόσκυλα, είναι εξαιρετικά σπάνιο να ξεπεράσουν τα 11-12 χλμ./ώρα, σε ένα 8ωρο κυνήγι μεσαίας δυσκολίας!
Κάποιοι καλοί σκύλοι κλείνουν την ημέρα τους με περίπου 10 χλμ/ώρα, ενώ οι περισσότεροι κυνηγετικοί σκύλοι που θα κινηθούν με αυτήν την ταχύτητα, θα αρχίσουν να “λυγίζουν” (και να το δείχνουν), ύστερα από 4 έως 6 ώρες κυνηγιού σε αυτό το ρυθμό…
Κανένας σκύλος, όσο προπονημένος και χαρισματικός και αν είναι, δεν μπορεί να κυνηγήσει πολύωρα και αποτελεσματικά, διατηρώντας τον ίδιο υψηλό ρυθμό.
Τα χαρισματικά κυνηγόσκυλα μπορούν να διατηρήσουν έναν ρυθμό γύρω στα 10-11 χλμ./ανά ώρα, δίχως αυτή η ταχύτητα να τα εμποδίζει να παραμένουν αποτελεσματικά.
Όμως, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι σκύλοι που μπορούν να διανύσουν από 75 έως 90 χλμ. την ημέρα, κυνηγώντας! Για μένα είναι εξαιρετικοί οι κυνηγετικοί σκύλοι που μπορούν, διατηρώντας την ικμάδα τους, να κινηθούν για 4-5 ώρες με 10 χλμ./ώρα, περίπου.
Τα καλά προπονημένα και έμπειρα σκυλιά, που έχουν μάθει να “δουλεύουν” για ολόκληρες ημέρες σε απαιτητικά κυνήγια, διαμορφώνουν ένα ρυθμό ακόμα χαμηλότερο (6-8 χλμ./ώρα), για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στο βαρύ πρόγραμμα τους.
Η κατανομή δυνάμεων
Είναι ξεκάθαρο ότι ο ξέφρενος ρυθμός είναι ασυμβίβαστος και αντιπαραγωγικός με το πραγματικό κυνήγι…
Όμως, δεν πρέπει να σας απασχολεί και να σας προβληματίζει, εάν ο σκύλος σας είναι πολύ ταχύς στα πρώτα του βήματα, ιδιαίτερα όταν δείχνει ότι ακόμα και έτσι, μπορεί να εντοπίζει το θήραμα… Είναι βέβαιο ότι, τελικά, θα μάθει να κάνει οικονομία δυνάμεων και να κατανέμει το σφρίγος του, στο σύνολο των ωρών που θα καταλάβει πως θα έχει μπροστά του.
> “Καναπεδόσκυλα” Με Φιλότιμο…
Προβλήματα ακραίας συμπεριφοράς
Σήμερα υπάρχουν κυνηγετικοί σκύλοι που καλπάζουν υπέροχα και σύμφωνα με το πρότυπο της φυλής τους, αλλά, δυστυχώς, δεν κυνηγούν!
Ένα τέτοιο κυνηγόσκυλο παρουσιάζει μία… ακραία ανάγκη για τρέξιμο, χωρίς κανένα σημείο αναφοράς κατά την έρευνά του: “μεθάει” με την ταχύτητα, καλπάζει ξέφρενα και μακριά για πολλή ώρα, βρίσκεται εκτός ελέγχου, ψάχνοντας κάτι που μόνο αυτός “βλέπει”. Επιθυμία αυτών των σκυλιών είναι η…. καταβρόχθιση μεγάλων εκτάσεων, χωρίς να κυνηγούν! Χρησιμοποιούν ελάχιστα τη μύτη τους, ενώ αντίθετα λατρεύουν κάθε λογής οπτικό ερέθισμα, το οποίο θα… τονώσει την διάθεσή τους για τρεχάλα. Και, βέβαια, είναι σκύλοι που κάνουν εύκολα τα μεγάλα λάθη, ξεπετώντας θηράματα χωρίς να τα αντιληφθούν, “αδειάζοντας” τον κυνηγότοπο, ή στερώντας από τον κυνηγό την μοναδική ευκαιρία της ημέρας, σε ένα κοπάδι πέρδικες…
Ένα σκυλί με αυτά τα χαρακτηριστικά φερμάρει σπάνια και από τύχη, ή όταν θα έχουν περάσει ώρες και θα έχει “εκτονωθεί”! Δεν χρησιμοποιεί την μύτη του παρά μόνο περιστασιακά και, φυσικά, δεν ενδιαφέρεται για την φορά του αέρα.
Μετά το πέρας της τρελής του “κούρσας” θα επιστρέψει… αποκαμωμένο στον κυνηγό, αφού έχει κατασπαταλήσει όλη του την ενέργεια.
Μετά, αφού πάρει μερικές ανάσες, ίσως… “εξαφανιστεί” εκ νέου για νέες “περιπέτειες”.
Σε γενικές γραμμές τέτοιου είδους ζώα είναι ακατάλληλα για κυνήγι, με “μαθησιακές” δυσκολίες και χαμηλή νοημοσύνη… Μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτά μπορεί να “ωριμάσουν” στην πορεία, κάτω από ορισμένες συνθήκες εκπαίδευσης (και αυτό γίνεται με πολύ κόπο και τεράστια υπομονή).
ΘΩΜΑΣ ΠΕΤΡΟΧΕΙΛΟΣ
Διαβάστε επίσης:
> Έρευνα: Το «Μενού» Των Κυνηγόσκυλων
> Η Διαμάχη Ματιών Και Μύτης
> Η Ανάπτυξη Της Κυνοφιλίας Μέσα Από Το Κυνήγι
