Εάν ο σκύλος αφήνει την μπεκάτσα να ποδαρώνει ανεμπόδιστα και να κερδίζει αρκετή απόσταση από τον ίδιο, τις περισσότερες φορές δεν θα υπάρξει πραγματική ευκαιρία ούτε και για το τουφέκι!
Κάποτε, “ανήσυχες” και “ελαφριές” μπεκάτσες συναντούσε κανείς μόνο τις ζεστές ημέρες με τους νοτιάδες, ή αργά το χειμώνα που τα πουλιά είχαν πάθει και είχαν μάθει. Στην εποχή μας, όμως, οι μπεκάτσες γίνονται όλο και πιο δύσκολες στη φέρμα τους, ανεξαρτήτως… καιρών και ημερομηνιών!
Oι ανάποδες ημέρες
Μην ξεγελιέστε από τις ικανότητες ενός σκύλου, τις ημέρες που τα “μπασιάρικα” πουλιά πιάνουν στους δρόμους και τα ξέφωτα: είναι μπεκάτσες ταλαιπωρημένες από το ταξίδι και δεν γνωρίζουν τον τόπο, οπότε οι σκύλοι μπορούν πιο εύκολα να τις μπλοκάρουν και να τις δείξουν με ακρίβεια. Όμως, ένας σκύλος δεν μπορεί να κριθεί, σε πουλιά που είναι απρόθυμα να πετάξουν ή να ποδαρώσουν…
Το πραγματικό μπεκατσόσκυλο θα αξιολογηθεί τις πραγματικά… “ανάποδες” ημέρες! Και αν η ακρίβεια της φέρμας είναι το μεγάλο ζητούμενο σε όλα τα κυνήγια, όταν πρόκειται για μπεκάτσες αυτό καθίσταται απολύτως απαραίτητο. Ο σκύλος θα πρέπει να δείχνει με ακρίβεια τη θέση του πουλιού, ώστε να μπορεί ο κυνηγός να πάρει την ιδανική θέση, για μία “ωφέλιμη” τουφεκιά.
Και ταυτόχρονα η μπεκάτσα θα πρέπει να είναι “καθηλωμένη”, ώστε ούτε να αλλάξει θέση κοταρίζοντας να μπορεί, ούτε να πετάξει μακριά από τον κυνηγό, βάζοντας ανάμεσά τους όσα περισσότερα εμπόδια μπορεί…
Τα μακρινά πονταρίσματα
Στο περιβάλλον των μπεκατσότοπων, τα μακρινά πονταρίσματα ενός σκύλου δεν έχουν, συνήθως, νόημα: αν το πουλί ποδαρώνει ανεμπόδιστα και κερδίσει αρκετή απόσταση από το σκύλο, τις περισσότερες φορές δεν θα υπάρξει πραγματική ευκαιρία μίας “καθαρής” βολής από τον κυνηγό. Αντιθέτως, θα πρέπει κι’ αυτός να αλλάζει διαρκώς θέση, να βρίσκεται σε συνεχή κίνηση, μη μπορώντας ούτε την ακριβή θέση του πουλιού να εκτιμήσει, ούτε την οδό διαφυγής του να προβλέψει…
Σε τέτοιες περιπτώσεις ο κυνηγός θα βρίσκεται μονίμως σε μειονεκτική θέση. Ακόμα και εάν τελικά υπάρξει αποτέλεσμα, αυτό θα έρθει είτε από τύχη, είτε εξαιτίας της σκοπευτικής δεινότητας του κυνηγού. Ένα τέτοιο κυνηγόσκυλο, όμως, δεν αξίζει τον έπαινο του… “μπεκατσόσκυλου”. Βεβαίως, υπάρχουν πολλοί κυνηγοί που “παρεξηγούν” αυτές τις φάσεις, υπερεκτιμώντας αυτήν την επιφυλακτική συμπεριφορά του σκύλου τους. Προτιμάνε, δηλαδή, να πιστεύουν ότι μία τέτοια μπεκάτσα θα ήταν αδύνατο να μπλοκαριστεί από οποιοδήποτε κυνηγόσκυλο, χωρίς να γίνει το παραπάνω βήμα που θα την έκανε να πετάξει…
Δεν αμφισβητώ πως υπάρχουν και τέτοια πουλιά, τόσο υπέρμετρα επιφυλακτικά που δεν ανέχονται την κοντινή επαφή του σκύλου. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για “παλιές” μπεκάτσες, μαθημένες στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ο ήχος από το μπίπερ ή το καμπανάκι. Ναι, υπάρχουν βελουδομάτες που κανείς σκύλος δεν μπορεί να τις “μπλοκάρει”, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: αυτές δεν ορίζουν τον κανόνα, αλλά τις εξαιρέσεις του! Το κυρίως πρόβλημα δεν βρίσκεται στις μπεκάτσες, βρίσκεται στην αδυναμία των σκύλων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Ο φαύλος κύκλος…
Και η τάση των κυνηγών να δικαιολογούν τα μειονεκτήματα των ζώων τους, ή να αντιληφθούν το “λάθος”, έχει ως συνέπεια το ίδιο πρόβλημα να εμφανίζεται αυξανόμενο από χρονιά σε χρονιά… Οι σκύλοι αυτοί όχι μόνο δεν αποκλείονται από την αναπαραγωγή, αλλά αντιθέτως προτιμώνται από μία μεγάλη πλειοψηφία κυνηγών, με συνέπεια το πρόβλημα να εντείνεται. Η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι, όταν ένας σκύλος “κλειδώνει” για πάνω από 10-15 δευτερόλεπτα σε κυνήγι μπεκάτσας, τότε το πουλί θα πρέπει να βρίσκεται μπροστά του σε αποστάσεις ελάχιστων μέτρων.
Και εφόσον σε αυτά τα πολύτιμα δευτερόλεπτα αντιληφθεί ότι η μπεκάτσα δεν είναι εκεί, αλλά έχει μετακινηθεί, τότε θα πρέπει γρήγορα και αποφασιστικά να κινηθεί προς αυτήν για να την ακινητοποιήσει, και να την “δείξει” με ακρίβεια στον κυνηγό…
Όταν αυτό γίνει, ο σκύλος δικαιούται και… υποχρεούται να μείνει φερμαρισμένος, για όση ώρα παραμένει καθηλωμένη και η μπεκάτσα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο κυνηγός μπορεί να επιλέξει τη θέση του και να έχει την ευκαιρία του, όταν το πουλί ξεσηκωθεί! Αν, αντιθέτως, δείτε το σκύλο να “σπάει” τη φέρμα του και να αρχίζει πονταρίσματα που ξεπερνάνε τα δύο – τρία μέτρα, μάλλον θα πρέπει να ανησυχήσετε για την εξέλιξη της φάσης, αλλά και για τον τρόπο που χειρίζεται τις μπεκάτσες το σκυλί σας.
Ξέρω πως αυτό το τελευταίο, κάποιους μπορεί να τους ξενίζει και να τους δυσαρεστεί. Όμως, έτσι ξεχωρίζει το καλό “μπεκατσόσκυλο” από τους υπόλοιπους σκύλους!
Οι λευκές φέρμες
Τα κυνηγόσκυλα που επιλέγουν να μένουν μακριά από τα ανήσυχα πουλιά, καταλήγουν πολύ συχνά σε λευκές φέρμες. Αρνούμενα να πάρουν το ρίσκο για να μπλοκάρουν την μπεκάτσα, δυσκολεύονται να αντιληφθούν εάν αυτή βρίσκεται μπροστά τους, ή έχει φύγει. Προσωπικά, λοιπόν, ποτέ δεν θα αξιολογήσω θετικά ένα τέτοιο κυνηγόσκυλο, σε ότι έχει να κάνει με το κυνήγι της μπεκάτσας…
