Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που κυριάρχησαν αυτή τη χρόνιά, τόσο κυνηγετικά όσο και κυνοφιλικά, οι προσπάθειες για τον καλό σκύλο είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστούν. Ευτυχώς η πανδημία δεν απαγόρευσε τα όνειρα…
Οι συζητήσεις καλά κρατούν πριν την τελική απόφαση. “Εξαιρετικές” θηλυκές που αναζητούν αντίστοιχους αρσενικούς. Συζητήσεις πολλές, έντονες, φορτισμένες αλλά συνήθως αφαιρετικές. Δυστυχώς, ο ανθρώπινος εγκέφαλος φαίνεται πως έχει την τάση να κρατά τις καλές αναμνήσεις και να θάβει βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο τις κακές. Αυτό μπορεί να αποτελεί έναν εξαιρετικό μηχανισμό αυτοσυντήρησης του ανθρώπου και έναν τρόπο γρήγορης αποκατάστασης από ένα τραυματικό γεγονός, όμως είναι καταστροφικό για την εκτροφή.
Σήμερα ακούγεται ένα γενικευμένο παράπονο για τον σύγχρονο σκύλο το οποίο συμπυκνώνεται στην φράση “δεν υπάρχουν σήμερα καλά σκυλιά”. Η κατάσταση αυτή οφείλεται αποκλειστικά στην αδιαφορία που επιδεικνύεται για τα ελαττώματα των σκύλων που αξιοποιούνται εκτροφικά. Με βάση την εγγραφή γεννών στα γενεαλόγια του ΚΟΕ προκύπτει, ότι αρκετές εκατοντάδες θηλυκών σκύλων εντάσσονται στην εκτροφή κάθε χρόνο. Εξετάζοντας το επίπεδο των θηλυκών σκύλων που παρουσιάζονται σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, είτε σε επίσημους αγώνες είτε σε ανεπίσημες διαδικασίες αξιολόγησης, τα θηλυκά που παρουσιάζουν ένα εκτροφικό ενδιαφέρον για τη φυλή τους είναι πάντα ελαχιστότατα. Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Συνολικά, μερικές δεκάδες έως ελάχιστες εκατοντάδες.
Πώς τελικά καταλήγουν να γεννούν τόσες πολλές; Οι λόγοι πολλοί. Δυστυχώς αρκετοί κυνηγοί που είναι μακριά από την κυνοφιλία, είναι εντελώς αδιάφοροι για τη διατήρηση της κάθε φυλής που έχουν επιλέξει για να κυνηγούν. Γνωρίζουν ελάχιστα γύρω από την φυλή και τους αρκεί το γεγονός ότι απλώς κυνηγούν. Προφανώς αυτοί οι συνάδελφοι δεν μπορούν και δεν τους ενδιαφέρουν τα όποια ελαττώματα, εφόσον οι ίδιοι αισθάνονται ικανοποιημένοι από τα σκυλιά τους. Δεν εξετάζονται σήμερα αυτοί, διότι για αυτούς δεν υπάρχουν ελαττώματα.
Το μεγάλο πρόβλημα ξεκινά με όλους αυτούς που έχοντας κάποια μικρή ή μεγαλύτερη σχέση με την κυνοφιλία και ονειρεύονται τον μεγάλο σκύλο, εξακολουθούν να κάνουν μεγάλες «εκπτώσεις». Δυστυχώς, πολλοί κυνόφιλοι επιδεικνύουν έναν ανεπίτρεπτο εκτροφικό βολονταρισμό. Πιστεύουν ότι θα γεννηθεί το μεγάλο σκυλί απλώς και μόνο επειδή το επιθυμούν. Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά. Θα προβάλλαμε όλοι τις επιθυμίες μας και ως δια μαγείας αυτές θα ικανοποιηθούν. Προφανώς αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια.
Σε αυτή την κατηγορία κυνόφιλων ανήκει η μεγάλη πλειοψηφία εκτροφέων, όπου έχουν μία πολύ «ρηχή» γνώση της φυλής, με συνέπεια να αδυνατούν να κάνουν μία αξιόπιστη αξιολόγηση των σκυλιών τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπερεκτιμούνται τα προσόντα και υποτιμούνται τα ελαττώματα. Αυτά περνούν κάτω από το «ραντάρ» του εκτροφέα. Τα ελαττώματα αυτά όχι μόνο τα συντηρούν στις θηλυκές τους, αλλά υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να τα ενισχύουν και με την επιλογή του αρσενικού. Δυστυχώς, δεν μπορεί να αναγνωριστεί ένα ελάττωμα ως τέτοιο, αν δεν υπάρχει αντίστοιχη γνώση. Κατ’ επέκταση, τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί αν δεν αναγνωριστεί πρώτα ως πρόβλημα.
Μία δεύτερη κατηγορία κυνόφιλων είναι αυτοί που έχουν σαφώς καλύτερη γνώση της φυλής που αγαπούν και κατά κανόνα έχουν και μεγαλύτερες φιλοδοξίες και όνειρα από τους υπόλοιπους. Στην κατηγορία αυτή συναντάμε δύο υποομάδες.
Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που βυθίζονται στο συναίσθημα και δυσκολεύονται να κάνουν μία αντικειμενική αξιολόγηση του σκύλου τους. Ενώ θεωρητικά γνωρίζουν το σωστό και το λάθος, το προτέρημα και το ελάττωμα, δείχνουν να χάνουν αυτή την ικανότητα όταν έρχονται «αντιμέτωποι» με τον δικό τους σκύλο. Αυτό που με εξαιρετική ευκολία βλέπουν στον ξένο σκύλο, αίφνης «τυφλώνονται» μπροστά στον δικό τους. Μάλιστα εάν κάποιος τρίτος επισημάνει τα ελαττώματα του σκύλου τους, τότε αυτό είναι επαρκής λόγος για να θεωρηθεί εχθρός.
Στην δεύτερη υποομάδα ανήκουν αυτοί που ενώ αντέχουν να δουν τα ελαττώματα του σκύλου τους, πολύ συχνά τα ξορκίζουν, ενώ άλλες φορές τα υποτιμούν εκτροφικά. Τα ξορκίζουν πιστεύοντας, πως έτσι αυτά απλώς θα πάψουν να υφίστανται. Συζητούν για τα σκυλιά τους με μία καταστροφική υποκειμενικότητα. Τρομάζουν στην ιδέα, ότι κάποιος θα εντοπίσει ελαττώματα στο σκυλί τους. Κάποιοι άλλοι τα υποτιμούν και με έναν εντελώς αντιεπιστημονικό τρόπο, θεωρούν πως τα ελαττώματα μεταδίδονται γενετικά πολύ πιο δύσκολα απ’ ότι τα προτερήματα. Έτσι αρκεί να βρεθεί ένας σκύλος που να καλύπτει το συγκεκριμένο ελάττωμα και αυτό αυτόματα θα εξαλειφθεί. Δυστυχώς στην πράξη έχει αποδειχθεί, ότι όχι μόνο δεν εξαλείφεται, αλλά πολλές φορές κυριαρχεί. Εδώ κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί «μα καλά, πως αλλιώς μπορώ να εξαλείψω ένα ελάττωμα»; Προφανώς η απάντηση είναι αυτή. Επιλέγοντας ένα σκύλο που είναι εξαιρετικά χαρισματικός στο αντίστοιχο χαρακτηριστικό. Ο τρόπος είναι ο ίδιος, αλλά τα στάδια ανάλυσης είναι πολλά περισσότερα και πολύ βαθύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι για να απομακρυνθεί ένα ελάττωμα ή να εμφανίζεται με μικρή συχνότητα σε μία γραμμή αίματος, θα χρειαστούν χρόνια συστηματικών προσπαθειών και αρκετές γενιές σκύλων. Αν τα άτομα που πρόκειται να αξιοποιηθούν εκτροφικά έχουν αρκετά ελαττώματα, τότε η άποψη ότι με μία επιλογή ενός πολύ καλού αρσενικού θα διορθωθούν όλα, ειλικρινά είναι εκτός πραγματικότητας. Μία τέτοια προσπάθεια είναι ουτοπική.
Η σχέση του κάθε επίδοξου εκτροφέα με τα ελαττώματα των σκύλων του είναι καθοριστική για την έκβαση της κάθε προσπάθειας. Πρέπει ο κάθε ένας να μάθει να τα αναγνωρίζει και αν είναι δυνατόν να τα αγαπήσει. Πάντα με μέτρο. Όχι πολύ, ώστε να μην κινδυνεύει να τα ερωτευτεί. Ούτε λίγο, ώστε να τα αποστρέφεται και να τα παραβλέπει. Η σχέση του εκτροφέα με τα ελαττώματα των σκύλων του είναι ο πιο χρήσιμος πλοηγός στην χάραξη της σωστής πορείας της κάθε φυλής. Γνωρίστε τα, για να τα αντιμετωπίσετε. Δυστυχώς τίποτε δεν μπορεί να θεραπευτεί αν δεν προηγηθεί η σωστή διάγνωση. Και δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός, ότι ακόμα και οι σπουδαιότεροι σκύλοι σε όλες τις φυλές είχαν και αυτοί ελαττώματα.
