Πολλοί ειδικοί σε διάφορα περιοδικά, βιβλία και διαδίκτυο έχουν αναφερθεί στο σωστό μορφολογικό πρότυπο του πόιντερ. Έτσι είναι εξαιρετικά εύκολο για όποιον επιθυμεί, να μάθει λεπτομέρειες για τα μορφολογικά και κατασκευαστικά χαρακτηριστικά, να ανατρέξει σε πλήθος πηγών και να ενημερωθεί.
Ενώ λοιπόν είναι αρκετά απλό να μάθουμε για τα «σωστά» δεν υπάρχουν πουθενά ομαδοποιημένα τα πιο συχνά «λάθη». Μα καλά θα μου πείτε τελικά, λάθος είναι οποιαδήποτε απόκλιση από το στάνταρ. Αυτό είναι απολύτως λογικό. Όμως πρέπει να επισημάνουμε ότι στα σημερινά σκυλιά που βλέπουμε γύρω μας, υπάρχουν κάποια λάθη που εμφανίζονται με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα.
Έτσι αυτές οι αποκλίσεις από το πρότυπο τείνουν να γίνουν πλειοψηφία και να αποτελούν πλέον πάγια χαρακτηριστικά. Όσο αδιαφορούμε για αυτά, τόσο δυσκολότερα θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την παρουσία τους. Η εγκατάσταση όλων αυτών των προβλημάτων γίνεται ολοένα και πιο σταθερή με αποτέλεσμα να σπανίζει τρομερά η απόκτηση ενός πόιντερ απαλλαγμένου από αυτά. Μάλιστα ο «βομβαρδισμός» της αισθητικής μας από τέτοια άτομα, έχει οδηγήσει έως ένα βαθμό και στην εξοικείωσή μας με αυτά, ώστε να έχει φτάσει μια μεγάλη μερίδα ακόμη και «ψαγμένων» κυνόφιλων να μην ενοχλείται. Όπως είναι φυσικό, κορυφαίο χαρακτηριστικό του τύπου είναι το κεφάλι και από αυτό θα ξεκινήσουμε. Το πιο κλασσικό «λάθος» στο κεφάλι ενός πόιντερ είναι η τοποθέτηση των αξόνων κρανίου – ρύγχους.
Το πόιντερ ως γνωστόν είναι το μοναδικό σκυλί της ομάδας των δεικτών (ομάδα 7) όπου οι άξονες αυτοί είναι συγκλίνοντες. Αυτό το πολύ κλασσικό και οφθαλμοφανές πρόβλημα, δυστυχώς τείνει να μην είναι το κυρίαρχο. Φαίνεται μια τάση περιορισμού του, όμως ταυτόχρονα παρατηρείται μια μεγάλη αύξηση στην εμφάνιση άλλων προβλημάτων στο κρανίο του πόιντερ. Έτσι ολοένα και πιο συχνά βλέπουμε κοντά ρύγχη. Ο ρινικός κάλαμος θα πρέπει να έχει το ίδιο μήκος με το κρανίο, πράγμα το οποίο στις μέρες μας σπανίζει. Ένα ακόμα συχνό ελάττωμα του ρύγχους είναι το σχήμα του, κυρίως όταν κοιτάμε το κεφάλι του πόιντερ από μπροστά. Ενώ θα έπρεπε να δίνει μια τετράγωνη «αίσθηση», αυτό στερείται πλάτους με αποτέλεσμα κατεβαίνοντας, τα χείλη να δημιουργούν ένα σχεδόν τριγωνικό σχήμα. Κάτι αντίστοιχο παρατηρούμε όταν κοιτάμε το ρύγχος ενός πόιντερ και από ψηλά. Έτσι η εικόνα ενός φαρδιού επιμηκυμένου σχεδόν παραλληλόγραμμου, έχει αντικατασταθεί από ένα επίσης τρίγωνο με βάση το σημείο επαφής του ρύγχους με το κρανίο και κορυφή την μύτη. Βλέπουμε λοιπόν σχεδόν αποκλειστικά σήμερα, σκύλους των οποίων τα ρύγχη έχουν χάσει σημαντικό όγκο καθώς προχωράμε από την βάση του προς την μύτη. Αυτό όπως είναι φυσικό, έχει επηρεάσει το μέγεθος και το σχήμα της μύτης. Έτσι, ελάχιστα άτομα διαθέτουν μεγάλη φαρδιά και σχεδόν επίπεδη (από μπροστά) μύτη, ενώ το ελαφρώς ανασηκωμένο ακρορύννιο, μάλλον πάει να γίνει ανάμνηση.
Περνώντας στο κρανίο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα άλλο επίσης πολύ συχνό πρόβλημα τα τελευταία χρόνια. Τα κρανία σε έναν μεγάλο αριθμό ατόμων είναι εξαιρετικά φαρδιά και λιγότερο συχνά αρκετά προτεταμένα. Χαρακτηριστικά που αρμόζουν περισσότερο σε μπράκ παρά σε πόιντερ. Το σχήμα και το χρώμα των ματιών έχουν και αυτά παραμεληθεί από τους περισσότερους. Το μεγάλο καθαρό, σχεδόν στρογγυλό σκουρόχρωμο βλέμμα ενός επιβλητικού πόιντερ, μάλλον ανήκει στο παρελθόν. Μάτια μικρότερα περισσότερο αμυγδαλωτά και σαφώς καφεκίτρινα, έχουν κυριαρχήσει. Τέλος, το κλασσικό χαρακτηριστικό προτεταμένο ινιακό οστό μάλλον και αυτό οδεύει προς εξαφάνιση.
Συνεχίζοντας προς τα πίσω φτάνουμε στο λαιμό. Ένα τμήμα του σώματος του πόιντερ πολύ χαρακτηριστικό με μήκος περίπου ίσο με το μήκος του κεφαλιού (~40% του ύψους). Οι επιβλητικοί αυτοί λαιμοί έχουν λιγοστέψει σημαντικά. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία τα σημερινά πόιντερ έχουν κοντούς λαιμούς. Αυτό μάλιστα έχει συνδυαστεί με ένα άλλο επίσης πολύ σημαντικό πρόβλημα που έρχεται να επιδεινώσει την συνολική εικόνα. Το πρόβλημα αυτό αφορά την θέση που έχουν οι δύο ωμοπλάτες. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι σχεδόν κατακόρυφα τοποθετημένες, με αποτέλεσμα να «βυθίζεται» μέσα σε αυτές τμήμα του λαιμού κατά την ένωση με τον κορμό. Με τη σειρά τους οι ίσες ωμοπλάτες έρχονται να συνδυαστούν κατά κανόνα με κοντούς βραχίονες ή και αντιβράχια. Ολόκληρος αυτός ο συνδυασμός από κοντό λαιμό, ίσες ωμοπλάτες και κοντούς βραχίονες ή και αντιβράχια, έχει μια τεράστια επίδραση στην σωστή μηχανική του πόιντερ. Έτσι φέρουν το κεφάλι τους χαμηλά, κατά κανόνα στην προέκταση της ράχης και τα μπροστινά πόδια εκτελούν έναν μικρό δρασκελισμό με πολλές συνέπειες. Κατά τον καλπασμό ο σκύλος διανύει πολύ μικρότερη απόσταση με αποτέλεσμα να έχει χαθεί ο μακρύς καλπασμός. Επίσης κατά κανόνα τα ζώα αυτού του τύπου, λόγω του ότι τα μπροστινά τους πόδια «προσγειώνονται» πιο κάθετα απ’ ότι πρέπει, καταπονούν ιδιαίτερα το σώμα τους. Τέλος αν συνδυαστούν με μια καλή λεκάνη που ευνοεί το καλό σπρώξιμο και την υπερέκταση των πίσω σκελών, αυτόματα δημιουργείται μία ασυμμετρία στον δρασκελισμό με τάση να ωθείται προς τα πάνω το πίσω σύστημα του σκύλου και αυτό ως αποτέλεσμα δημιουργεί ένα σκαμπανέβασμα στο κεφάλι. Η συνολική αυτή έλλειψη συντονισμού, δημιουργεί ένα αποτέλεσμα δυσλειτουργικό και καθόλου ευχάριστο οπτικά. Σε ότι αφορά το ύψος, τον μυϊκό όγκο, τον θώρακα, την οσφύ, την λεκάνη και τις γωνίες των πίσω σκελών, βρίσκεται σε ένα πολύ καλό επίπεδο, παρότι στο πολύ πρόσφατο παρελθόν και σε αυτά υπήρχαν σοβαρές αποκλίσεις. Τα περισσότερα από αυτά μπήκαν στο στόχαστρο της αγωνιστικής κυνοφιλίας και μέσα σε ένα εύκολο χρονικό διάστημα, αντιμετωπίστηκαν συστηματικά και φτάσαμε σήμερα σε ένα πολύ καλύτερο επίπεδο. Αυτά όλα ενδιέφεραν διότι είχαν σημαντική επίδραση στην ποιότητα της κίνησης και στην σωστότερη μηχανική. Δυστυχώς για το πόιντερ λόγω του γεγονότος ότι η ώθησή του παράγεται κατά κύριο λόγο από τα πίσω σκέλη (κυρίως σπρώχνει) η αξία του πρόσθιου συστήματος υποτιμήθηκε. Αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα. Πρώτον ότι δεν το φροντίζεις χάνεται και δεύτερον ότι όταν υπάρχουν στόχοι, όλα είναι εφικτά.
Τώρα σε ότι αφορά τα σημαντικά προβλήματα που υπάρχουν στον τύπο (κεφάλι) είναι επίσης χαρακτηριστικό της αδιαφορίας που έχει επιδείξει η αγωνιστική κυνοφιλία για το θέμα αυτό. Δυστυχώς μέχρι και τώρα υπάρχουν πολλοί επώνυμοι που δηλώνουν απερίσκεπτα πως στα 500 μέτρα δεν βλέπεις ούτε άξονες ούτε μάτια, ούτε αυτιά. Αντίστοιχα πλήθος κυνηγών με περίσσεια ελαφρότητα, δηλώνουν ότι «εφόσον βαράει δεν με πειράζει».
Αυτές οι λογικές είναι που αφήνουν τα προβλήματα να χρονίζουν και να εδραιώνονται. Αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για όλα αυτά, ίσως να έρθει μια μέρα όπου δεν θα υπάρχει το γενετικό υλικό για να μας διασώσει. Δυστυχώς κάπου εκεί έχει φτάσει το σέττερ σήμερα και ο δρόμος για την αναθεώρηση του προτύπου του είναι πολύ πιο σύντομος από αυτόν της επιστροφής του στο αυθεντικό στάνταρ. Ας διδαχθούμε κάτι από τα λάθη μας και ας φροντίσουμε να μην ολοκληρώσουμε την συνολική εξαφάνιση των αγγλικών φυλών. Το Ιρλανδικό εξαφανίστηκε, το γκόρντον ακολουθεί με ταχύτητα και το αγγλικό σέττερ εκφυλίστηκε. Το μόνο εναπομείναν είναι το πόιντερ. Ας μην προσθέσουμε και το δικό του όνομα στην μακριά αυτή λίστα…
