Πεδινά Vs ορεινά αγριογούρουνα: Οι διαφορές
Τρανταχτές είναι οι διαφορές ανάμεσα στα αγριογούρουνα που θηρεύονται σε ορεινές περιοχές και σε εκείνα των πεδινών περιοχών στον ακριτικό Έβρο: τόσο ως προς το μέγεθος, όσο και ως προς το χρώμα, αλλά και την τρυφερότητα του κρέατός τους.
Ακόμη και στο χρόνο ανάπτυξής τους υπάρχει πολύ μεγάλη απόκλιση: «Ένας πεδινός κάπρος μπορεί να φτάσει τα 180-200 κιλά μέσα σε μια διετία. Αυτό το βάρος ένας ορεινός το πιάνει στην πενταετία με εξαετία!», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Σάκης Σκαρλάτος, αρχηγός ομάδας γουρουνοκυνηγών από την Οινόη Ορεστιάδας.
«Βλέπουμε πατήματα στα πεδινά που είναι πολύ μικρά και διαπιστώνουμε όταν κάνουμε την παγάνα ότι είναι τουλάχιστον 60 κιλών! Αυτό το μέγεθος ιχνών στα ορεινά, ζήτημα να αντιστοιχούν σε 20κιλα!», εξηγεί ο έμπειρος γουρουνοκυνηγός.
Ποια είναι η εξήγηση; Τα πεδινά αγριογούρουνα βρίσκουν άφθονη τροφή: είναι τα ρύζια στην τουρκική πλευρά, τα ηλιόσπορα, αλλά και κηπευτικά σε χωράφια-μπαξέδες. Στην ουσία πρόκειται για …υπερτροφή, που- σε συνδυασμό με τις μικρότερες μετακινήσεις, εξαιτίας της αφθονίας- βοηθάει στην τάχιστη ανάπτυξη των αγριόχοιρων.
Σε αντίθεση τα βουνίσια αγριογούρουνα, τρέφονται με αγριοκρέμμυδα, μανιτάρια, σκουλήκια, τρούφες, που για να τα βρουν διανύουν μεγάλες αποστάσεις, σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων από εκεί όπου διαμένουν.
«Τα βουνίσια είναι πιο στενόμακρα και στεγνά στο κορμί τους, κάτι που είναι εμφανές στο πίσω μέρος, ενώ τα πεδινά είναι πιο στρογγυλεμένα και γεμάτα. Η διαφορά είναι ξεκάθαρη και στο χρώμα του κρέατός τους. Τα ορεινά έχουν πιο έντονο κόκκινο, ενώ στα πεδινά είναι πιο ανοιχτόχρωμο και προσομοιάζει με εκείνο των ήμερων. Η διαφορά φαίνεται και στην τρυφερότητα.
Το κρέας των ορεινών είναι σκληρό και χρειάζεται να το μαρινάρεις στο μαγείρεμα για να μαλακώσει, αλλά και να φύγει η βαριά μυρωδιά, ενώ αυτό των καμπίσιων είναι αφράτο, δεν μυρίζει έντονα και μπορείς να το ρίξεις στα κάρβουνα αμέσως», εξηγεί ο Εβρίτης γουρουνοκυνηγός.
