Χριστουγεννιάτικες Κυνηγετικές Συνταγές
Το κυνήγι αποτελούσε από παλιά εκλεκτό έδεσμα και σπάνια απουσίαζε από το τραπέζι των αρχόντων, ιδιαίτερα τις μέρες που γιορτάζονταν ένα εξαιρετικό γεγονός. Με το πέρασμα των χρόνων, το τέλος της φεουδαρχίας και την ανακατανομή της γης, του πλούτου και των τάξεων, η θεσπέσια γεύση του κρέατος του θηράματος από προνόμιο των ευγενών, έγινε κτήμα του λαού και κυρίως των κατοίκων της υπαίθρου.
Παράδοση με βαθιές ρίζες
Αλλά και στα δύσκολα χρόνια του μεσοπολέμου, ακόμα και για αρκετά χρόνια μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, τα λαϊκά νοικοκυριά της χώρας περίμεναν από τον πατέρα-κυνηγό να φέρει κυνήγι για να στρωθεί το γιορτινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Ο λαγός, οι πέρδικες, οι χήνες και πότε-πότε το αγριογούρουνο, ήταν τα εκλεκτά για την περίπτωση θηράματα, που χόρταιναν τις οικογένειες της κεντρικής και της βόρειας κυρίως Ελλάδας, αλλά και στόλιζαν το τραπέζι των πλουσίων αστών όλης της χώρας.
Σήμερα το γιορτινό τραπέζι του κυνηγού έχει αλλάξει μορφή. Αιτία ο δυτικός τρόπος ζωής και οι φάστ-φουντ διατροφικές διαδικασίες με τις έτοιμες γεμιστές γαλοπούλες, τα ποικίλα αλλαντικά και τα αλοιφόμενα σκευάσματα, που έχουν παραγκωνίσει την παράδοση και την γνήσια ελληνική κουζίνα.
Τσίχλες στη θράκα – Έδεσμα για αυτοκράτορες
Ανέκαθεν δινόταν η ευκαιρία στον κυνηγό της επαρχίας να γεμίσει το γιορτινό τραπέζι με μεγάλα και μεσαία θηράματα και να χορτάσει την οικογένεια και τους καλεσμένους.
Το πρόβλημα αφορούσε κυρίως το τραπέζι του κυνηγού των αστικών κέντρων, ιδιαίτερα της νότιας χώρας, που σε μεγάλο ποσοστό είναι κυνηγός της τσίχλας. Που ναι μεν το κρέας της δεν χορταίνει, αλλά εδώ που τα λέμε, ποιο άλλο θήραμα ξεπερνά σε νοστιμιά τη τσίχλα;
Ακόμα και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, που δεν έλειπαν από το τραπέζι τους τα μεγάλα θηράματα, είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στη τσίχλα. Μάλιστα τις εξέτρεφαν και τις τάϊζαν με μύρτιλα, ξερά σύκα και ελιές και τις πότιζαν με τρεχούμενο νερό για να νοστιμίσει περισσότερο το κρέας τους. Και δεν υπήρχε λουκούλλειο γεύμα που να μην είχε στο μενού ψημένες τσίχλες.
Συνταγές πραγματικές και άϋλες
Αυτό όμως το πεντανόστιμο θήραμα θα λείψει φέτος από το γιορτινό τραπέζι, όπως θα συμβεί και με τα υπόλοιπα θηράματα, φτερωτά και τριχωτά. Και μαζί τους θα λείψουν πρόσωπα οικεία και αγαπημένα.
Αλλά για να μη μελαγχολούμε χρονιάρες μέρες, θα θυμίσω απλές συνταγές, που θα φέρουν στο μυαλό και στον ουρανίσκο αλησμόνητες γεύσεις στους πολλούς, αλλά και στους λίγους τυχερούς που έχουν… πολύμηνα αποθέματα.
Αν λοιπόν οι τσίχλες και τα κοτσύφια έχουν αρκετό λίπος, τότε είναι ιδανικές για ψήσιμο στα κάρβουνα. Αν όμως είναι άλιπες, τότε είναι σωστό να μαγειρευτούν σαλτσάτες στην κατσαρόλα, γιατί στην σχάρα θα στεγνώσουν και θα σκληρύνουν.
Ακόμα το κρέας της τσίχλας και του κότσυφα δεν χρειάζεται μαρινάρισμα για να απομακρυνθεί τυχόν βαριά μυρωδιά, όπως αχρείαστα είναι και τα διάφορα μπαχαρικά. Χρειάζεται όμως καλό πλύσιμο με άφθονο κρύο νερό και ιδιαίτερα στα σημεία που έχει ματώσει, για να απομακρυνθεί το μαυρισμένο αίμα. Και βέβαια με πολύ καλό αλάτισμα, γιατί το αλάτι δεν πιάνει στη θράκα.
Στο μαγείρεμα καλό είναι αρχικά να τσιγαριστούν τα πουλιά με ελαιόλαδο, να γίνει σβήσιμο με κρασί και μετά να προστεθεί η σάλτσα.
Ώρες ευτυχίας και λησμονιάς
Κατά την προσωπική γευστική εκτίμηση του γράφοντος, το ψήσιμο της τσίχλας στα κάρβουνα είναι μοναδικό και αναδίδει την ανυπέρβλητη νοστιμιά της. Επειδή μάλιστα αυτές τις γιορτινές μέρες σε πολλά σπίτια τα τζάκια είναι αναμμένα, αρκεί μια σχάρα με πόδια και αλατο-πίπερο για να ολοκληρωθεί το τελετουργικό και να προσφερθεί στην οικογένεια ένας μεζές αλλιώτικος από τους συνηθισμένους.
Μην παραλείψετε ακόμα να συνδυάσετε τη ψητή ή τη μαγειρεμένη τσίχλα με ένα καλό κρασί, σπιτικό ή από τη μεγάλη ποικιλία του ελληνικού αμπελώνα.
Εύχομαι σε όλους τους κυνηγούς και τις οικογένειές τους καλά Χριστούγεννα με αισιοδοξία, μπόλικο κέφι και γευστικές απολαύσεις.
