Για τσίχλες στην Αργολίδα
Η Αργολική γη δεν είναι μόνο γνωστή για τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια και τα λαχανικά της. Φιλοξενεί και πολλές τσίχλες στους πλούσιους βιοτόπους που διαθέτει και τις μοιράζεται απλόχερα με τους κυνηγούς.
Στην Αργολίδα έχω αφιερώσει τις εξορμήσεις μου τις δύο τελευταίες εβδομάδες και οι εντυπώσεις που αποκόμισα επανέφεραν στο νου μνήμες από το παρελθόν και τα κυνήγια που έκανα στις ένδοξες περιόδους της τσίχλας.
Πού όμως θα πρέπει να καρτερέψει ο κυνηγός , που δεν είναι γνώστης της περιοχής, για να χαρούν τα μάτια και το τουφέκι του;
«Κάθισε κοντά στις πορτοκαλιές και οι τσίχλες θα έρθουν να σε βρουν» έγραψε προ ημερών στο facebook κυνηγός που είναι τακτικός θαμώνας της ευρύτερης περιοχής του Άργους και του Ναυπλίου.
Έτσι το ξημέρωμα μίας καθημερινής, μέσα στη προηγούμενη εβδομάδα, με έφερε να αντικρίζω τους αμέτρητους οπωρώνες και τους όγκους των λόφων και των χαμηλών βουνών που περικλείουν τον μεγάλο αργολικό κάμπο.
Ιδιαίτερα σημεία και πρωτεύοντα καρτέρια δεν υπάρχουν, καθώς οι τσίχλες ανεμίζουν παντού και προσφέρουν τις ίδιες συγκινήσεις με μικρές μόνο διαφορές. Και αν από κάπου ακούγονται περισσότερες τουφεκιές είναι από τους λίγους «θερμόαιμους» που ρίχνουν σε ύψος απαγορευτικό, τρομάζοντας απλά τα πουλιά.
Οι πολύ πρωινές τσίχλες δεν εντυπωσιάζουν, και για τον πρωτάρη στη περιοχή τον ανησυχούν, γιατί γνωρίζει ότι οι «μαύρες» αποτελούν τον δείκτη της καλής ή όχι αριθμητικής παρουσίας. Όμως με το καλοξημέρωμα η εικόνα αλλάζει άρδην και οι τσίχλες ανεμίζουν με ρυθμό που αυξάνει με τη πρόοδο της μέρας. Είναι όμως ψηλωμένες, καθώς οι θέσεις κούρνιας και οι θέσεις βοσκής απέχουν, επιτρέποντας έτσι στα πουλιά να αποκτήσουν ένα ασφαλές ύψος πτήσης.
Εδώ είναι που χρειάζεται να έχει «κρύο αίμα» ο κυνηγός και να αφήσει για λίγη ώρα την απόλαυση να είναι μόνο οπτική. Άλλωστε το κυνήγι δεν περιορίζεται μόνο στην κάρπωση, είναι και όλα τα άλλα που συντελούν στην ικανοποίηση μίας κυνηγετικής μέρας.
Σύντομα όμως οι τσίχλες χάνουν ύψος και δίνουν πολλές ευκαιρίες για εύστοχες τουφεκιές, καθώς η πληθώρα των πουλιών συντηρεί το ενδιαφέρον μέχρι αργά το μεσημέρι ή καλύτερα μέχρι το απόγευμα, με μειωμένο όμως ρυθμό.
Και αν αναρωτηθείτε που κάνω απογευματινό, η απάντηση είναι μία: στον ίδιο τόπο, αφού στους κάμπους με οπωρώνες οι τσίχλες δεν κουρνιάζουν στα πουρνάρια και τα δέντρα των υψωμάτων, αλλά στην ασφάλεια που τους παρέχουν τα αγκαθωτά ξινόδεντρα του κάμπου.
