Οι μελισσοφάγοι έδιναν κι έπαιρναν τούτες τις μέρες στα μέρη μας. Το κοφτό τρεμουλιαστό τους κελάηδισμα – σήμα κατατεθέν του πουλιού – ακουγόταν όλη την ημέρα στον γιαννιώτικο ουρανό κι έκανε τα εκπαιδευμένα αυτιά να γυρνάνε ψηλά το βλέμμα τους (ενώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι πυκνώνουν και τα τραγούδια των συκοφάγων).
Κοπάδια πολύχρωμων πουλιών περνούσαν άλλοτε ψηλωμένα κι άλλοτε πιο χαμηλά, δηλώνοντας ότι η εαρινή μετανάστευση βρίσκεται στο φόρτε της. Και μπορεί οι μελισσοφάγοι να μην αποτελούν θηρεύσιμο είδος, αλλά δίνουν μια νότα αισιοδοξίας, μιας και η φιγούρα τους είναι αναπόσπαστα δεμένη με το καλοκαιρινό σκηνικό, τα τρυγόνια και τα ορτύκια.
Ξημερώνοντας την πρώτη μέρα της έναρξης τον Αύγουστο είναι τα πρώτα πουλιά (μαζί με τις σταρήθρες) που περνούν κοπαδιαστά πρωί – πρωί πάνω από τα καρτέρια. Κάθονται στις γκορτσιές, σηκώνονται, γυροφέρνουν, κελαηδούν. Και στο σβήσιμο της μέρας είναι η σταθερή επωδός, καθώς μπαίνουν στα πηχτά για κούρνιασμα.
Αλλά και τον Σεπτέμβρη στα καρτέρια της φθινοπωρινής αποδημίας, οι φευγαλέες σιλουέτες τους βουτάνε στους λόφους, παίζοντας παιχνίδια με τις ελπίδες των καρτεριτζήδων για ένα καλό μπάσιμο.
Οι μελισσοφάγοι είναι από τα πιο «εξωτικά» πουλιά της ελληνικής υπαίθρου, αλλά δένουν μέσα της τόσο φυσικά. Γιατί είναι κωδικοποιημένοι στη μνήμη και τις παραστάσεις όλων όσων περνούν την ώρα τους στη φύση από μικρά παιδιά. Η ζεστή μυρωδιά του ξερού χόρτου και οι ανέμελες βόλτες στα καλοκαιρινά χωράφια με ένα όπλο στην πλάτη. Και στο φόντο ένα κοπαδάκι μελισσοφάγων να χάνεται πίσω από τους λόφους…
Οι ανοιξιάτικοι μελισσοφάγοι έφεραν τούτες τις μέρες καλοκαιρινές μυρωδιές…
