Δίπλα στα νερά που σήκωνα τα μπεκατσίνια, θερίστηκε η μεγάλη καλαμποκιά. Ήταν από τις τελευταίες που είχαν μείνει όρθιες. Άδεια τώρα τα χωράφια, φαίνεται ότι ετοιμάζονται να υποδεχτούν την Άνοιξη. Μόνο που μπορεί να αργήσει λίγο. Όσο κι αν ο καιρός ξεγελά, ο Χειμώνας δεν βγαίνει τόσο εύκολα στους γιαννιώτικους κάμπους.
Είναι τέλος Φλεβάρη και περπατώ πλάι στις ψηλές λεύκες. Τώρα τα βήματα είναι ήρεμα. Η βιασύνη για να πιάσω το καρτέρι, το τρέξιμο πίσω από το πεσμένο μπεκατσίνι, τα ανήσυχα μάτια που ψάχνουν τον ορίζοντα για παπιά, οι τεταμένες αισθήσεις, όλα καταλάγιασαν.
Σκόρπια μέσα στις αυλακιές, βρίσκω πεσμένα κάποια από τα φυσίγγια που έριξα. Ανάμεσά τους δυο εφτάρια, μισοσκουριασμένα από τη βροχή και το νερό. Θα πρέπει να βρίσκονται εκεί από τότε που ανακάλυψα τα πρώτα φθινοπωρινά μπεκατσίνια, πιασμένα στις λάσπες.
Η νύχτα μεγάλωνε και μαζί της μεγάλωναν και οι προσδοκίες για τις επικείμενες κατεβασιές των πουλιών. Τα αινιγματικά ερωτήματα του Νοέμβρη για την εποχή που ανοιγόταν μπροστά, είναι κάτι περισσότερο από τον απολογισμό του Φλεβάρη για τον Χειμώνα που πέρασε.
Το χιόνι έγινε πια νερό, που λιμνάζει στις χαρακιές που αυλακώνουν τη γη. Ο παγωμένος αέρας έγινε δροσερό αεράκι, που φέρνει ψεύτικες μυρωδιές του Μάρτη. Όμως, οι θύελλες του Γενάρη, είναι αδύνατο να γίνουν μελάνι και να χωρέσουν στις λίγες γραμμές ενός χαρτιού.
Με το βλέμμα χαμένο στην ομίχλη…
Τα χωράφια πίσω από το ανάχωμα της «μάνας». Εκεί απάγκιαζαν τα παπιά και τα μπεκατσίνια τις μέρες που ο βοριάς πλάγιαζε τις καλαμιές, στα νερά που δεν μπορούσε να καταπιεί πλέον το χώμα, φουσκωμένο από τις βροχές.
Εκεί που κάθονταν κάτι γέροι παπιοκυνηγοί, όταν έφταναν το απομεσήμερο περπατώντας αργά από τα τελευταία σπίτια του χωριού, κουκουλωμένοι καλά στα παγωμένα καρτέρια. Άραγε, πόσες φορές να είχαν περάσει από το ίδιο μονοπάτι;
Ο κάμπος ψιθυρίζει σε μια διάλεκτο της σιωπής λόγια, που δε φτάνουν στ’ αυτιά. Μόνο τα αισθάνεσαι αντικρύζοντας τους χωριανούς να συγυρίζουν το βιος, να περπατούν στα στενά δρομάκια, τους κυνηγούς να κοιτούν με χαμένο το βλέμμα μέσα στην ομίχλη που πέφτει.
Τι να βλέπουν; Διαβάζουν με τον τρόπο τους τον καιρό, τα σημάδια της βροχής και του χιονιά που έρχονται πίσω από το Μιτσικέλι. Όταν η καταχνιά τα σφίγγει όλα σαν μια θηλιά, όταν η παγωμένη βροχή δέρνει τα γυμνά δέντρα, αυτοί περιμένουν στο καρτέρι με υπομονή.
Σηκώνουν το γιακά και γυρνούν την πλάτη στο βοριά, σφίγγοντας το δίκαννο που σταλάζει. Θυμούνται τις στιγμές στον τόπο τους που φύγαν, αναλογίζονται τις ημέρες που έρχονται. Σκάγια που έφτασαν ψηλά, όσο μπορούσαν και πέφτοντας πάλι πίσω σκόρπισαν στο χώμα.
Ζωές που έφτασαν μακριά, όσο μπορούσαν και πάλι ξανά πίσω, στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν. Ταξιδιάρικα πουλιά που, όταν ξανοίγει ο καιρός, μια ορμή τα σπρώχνει να φύγουν γι’ αλλού, θα γυρίσουν πίσω με τις πρώτες βροχές του Οκτώβρη και τις φθινοπωρινές πάχνες…
