Σε κάθε κυνηγότοπο υπάρχουν πάντα κάποια σημεία που έχει πλεονέκτημα ο κυνηγός, και άλλα σημεία που έχει πλεονέκτημα ο λαγός…

Του Στάθη Καβαθούλη

Οι… νομάδες και μετακινούμενοι λαγοκυνηγοί δεν είναι πολλοί στη δική μας χώρα, ή, τουλάχιστον, δεν είναι τόσοι όσοι οι κυνηγοί που κυνηγάνε αποδημητικά φτερωτά θηράματα. Οι περισσότεροι και οι πιο καλοί από τους λαγοκυνηγούς προτιμούν να κυνηγούν στους ίδιους πάνω – κάτω τόπους και στα ίδια βουνά, γιατί ξέρουν καλά το έδαφος και τις συνθήκες, οπότε έχουν και περισσότερες επιτυχίες…

Οι προτιμήσεις στους σκύλους

Ότι και να λέμε, η καλή γνώση ενός “λαγότοπου” σημαίνει πολλά για την έκβαση της προσπάθειας του κυνηγού και των σκυλιών του: τα ίδια τα λαγόσκυλα αποδίδουν πολύ καλύτερα σε έναν τόπο που τον έχουν “περπατήσει” και ιχνηλατήσει πολλές φορές!

Άλλο είναι να βρεθείς σε ένα βουνό που για πρώτη φορά το επισκέπτεσαι, και άλλο σε πλαγιές που ξέρεις ποιος άνεμος τις “χτυπάει, που κόβει ο αέρας και πως επιδρούν πάνω τους ο βοριάς και ο νοτιάς… Επίσης, σημαντικό είναι ο λαγοκυνηγός να ξέρει τον τρόπο εργασίας των σκύλων του στις ιδιομορφίες του κάθε τόπου, αφού π.χ. ένα αργό σκυλί δεν μπορεί να κυνηγάει το ίδιο αποτελεσματικά σε ένα πυκνό βουνό: ένα τέτοιο σκυλί δεν θα πιέσει όπως πρέπει τον λαγό να βγει έξω από το πυκνό, με αποτέλεσμα αυτός να γυρίζει συνέχεια μέσα σε αυτό…

Αντιθέτως, το “μπάσο” λαγόσκυλο είναι ότι πρέπει για σπανά βουνά, αφού δεν πιέζει πολύ τον λαγό στην καταδίωξη, οπότε αυτός δεν ξεμακραίνει υπερβολικά και γυρίζει γρήγορα προς τα καρτέρια. Αυτά τα “αργά” σκυλιά προτιμούνται από λαγοκυνηγούς που κυνηγούν μόνοι τους (ή με ένα ακόμα άτομο), ενώ οι “παρέες” έχουν την πολυτέλεια να “κλείνουν” καλύτερα τα δασωμένα, ή να ανταποκρίνονται και σε σκυλιά που κάνουν μεγάλη δίωξη.

Μέσα στα δασωμένα…

Τα κυνήγια στα δασωμένα βουνά, βασίζονται στην ικανότητα των σκυλιών να διώκουν ασταμάτητα και πολύ γρήγορα το λαγό! Και βέβαια, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και το αλύχτισμα των σκύλων, αφού η οπτική επαφή μαζί τους είναι συχνά αδύνατη. Μάλιστα, οι “εκφωνήσεις” των λαγόσκυλων που κυνηγάνε σε δάση πρέπει να έχουν διαφορετικό ηχητικό τόνο σε κάθε φάση, ώστε ο κυνηγός να μπορεί να ξεχωρίζει αν ο σκύλος του είναι κοντά στο γιατάκι ή όχι, αν έσυρε ο λαγός, αν ξεφωλιάστηκε και καταδιώκεται κ.λπ.

Αντιθέτως, ο κυνηγός που τουφεκάει τους λαγούς στο ξεφώλιασμα, παρακολουθεί περισσότερο… τις κινήσεις της ουράς και του σώματος του σκυλιού του για να διακρίνει αν βρίσκεται κοντά στο γιατάκι… Γι’ αυτό, άλλωστε, υπάρχουν πολλοί λαγοκυνηγοί που προτιμούν τα “βουβά” σκυλιά στην ιχνηλασία, πιστεύοντας – λανθασμένα κατά την άποψή μου – ότι ο λαγός προειδοποιείται και μπορεί να “ξεσύρει” από τις φωνές τους. Πάντως, όσοι κυνηγάνε στα ανοιχτά βουνά εκτιμούν, γενικά, τα λαγόσκυλα που είναι αργά στην ιχνηλασία, για να μπορούν να τα φτάνουν.

Γεγονός είναι ότι σε κάθε κυνηγότοπο υπάρχουν πάντα κάποια σημεία που έχει πλεονέκτημα ο κυνηγός, και άλλα σημεία που έχει πλεονέκτημα ο λαγός…

Οι βαθμοί δυσκολίας

Αν το βουνό είναι γνωστό στον κυνηγό, ο ίδιος ξέρει λίγο – πολύ και τα σημεία που θα περάσει οπωσδήποτε ο λαγός, όταν θα κυνηγηθεί από τα σκυλιά (οπότε εκεί θα στηθεί και το καρτέρι). Μονολεκτικές απαντήσεις για τα εδάφη που είναι πιο εύκολα ή πιο δύσκολα στο κυνήγι του λαγού, δεν θα μπορούσαν ποτέ να δοθούν… Πρώτα – πρώτα, γιατί αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο τον … τόπο: ο βαθμός της δυσκολίας διαμορφώνεται από έναν συνδυασμό που έχει να κάνει με το έδαφος, αλλά και με τον καιρό που επικρατεί εκεί την κάθε ημέρα.

Τα “μαλακά” βουνά, τα “χωματοβούνια”, ευνοούν την ιχνηλασία. Αντίθετα, αν πρόκειται για βουνά -“σπαστήρια” με αιχμηρές πέτρες, ο λαγός δεν ψάχνεται καλά από τα σκυλιά…

Τα λαγόσκυλα δεν μπορούν να πατήσουν καλά επάνω στις μύτες που σχηματίζουν οι πέτρες, ειδικά αν αυτές είναι και βρεγμένες (τότε γίνονται σαν “ξυράφια”). Επίσης, πάνω σε τέτοιες πέτρες με μικρή επιφάνεια, ο ίδιος ο λαγός δεν αφήνει καλό ντορό εκεί που πατάει το πόδι του! Καλή ιχνηλασία δεν μπορεί να γίνει από τους σκύλους ούτε στις ασταθείς σάρες των βουνών, όπου χιλιάδες πέτρες και χαλίκια χωρίς συνοχή, με δυσκολία συγκρατούνται από το έδαφος…

Προσέχουν για… να έχουν!

Οι καλοί λαγοκυνηγοί δεν αφήνουν τα σκυλιά τους οπουδήποτε, αφού φροντίζουν να “λύνουν” εκεί που οι πιθανότητες για επιτυχή έκβαση είναι μεγαλύτερες.

Θα αλλάξουν τόπο και θα πάνε σε πιο δύσκολα μέρη, μόνο αν οι λαγοί έχουν μειωθεί πολύ στην περιοχή “πρώτης προτίμησης”, ή εάν έχει… πληθύνει η παρέα και μπορούν να στηθούν περισσότερα καρτέρια. Και βέβαια ο λαγοκυνηγός που κυνηγάει σε συγκεκριμένα βουνά, φροντίζει πάντα να αφήνει λαγούς, ως “μαγιά” για τα επόμενα χρόνια!