Ο Γιώργης ο Μπούσουλας έχει γράψει χιλιόμετρα πολλά στη ζωή και στα βουνά σαν ένας έφηβος…
Του Νίκου Τζιανίδη
Το κυνήγι του λαγού μου το είχαν… “κακοσυστήσει”: “όταν βγεις στη σύνταξη -μου έλεγαν- πάρε ένα γκέκα, βάλε τα χέρια στην τσέπη και βγες στα βουνά ξεκούραστα και ανέμελα. Καθαρά πράματα”. Κι έτσι το είχα το λαγοκυνήγι καταχωρημένο στα συρτάρια του νου μου: σαν τα τελευταία “ένσημα” στο βουνό και μετά καλή ψυχή! Όλα αυτά, μέχρι που γνώρισα τον Γιώργο τον Μπούσουλα.
Στα βουνά της Αττικής…
Μαραθωνίτης ο Γιώργος, με πάθος, πείρα και εκατοντάδες ώρες “εργασίας” πάνω στα λαγόσκυλα και στο κυνήγι του “αυτιά”. Ένας άνθρωπος που κυνηγάει από τα 13 του, αλλά ακόμα νιώθει σαν να βγήκε χθες στην πρωινή ομίχλη και την δροσιά που παγώνει το χώμα, πριν ο ήλιος ανατείλει.
Άκουγα τον Γιώργο Μπούσουλα να διηγείται ιστορίες από τα βουνά της Αττικής γης και γοητευόμουν. Πάντα κυνηγούσε μόνος, με τα σκυλιά του…
-“Εμένα η παρέα μου είναι η Κανέλα και η Μπέλα” έλεγε με ύφος αυστηρό, που δεν σου άφηνε “παραθύρι” να τρυπώσεις κι εσύ στην “ομάδα”.
Κάθε μεσημέρι Τετάρτης και Σαββάτου, ανταμώναμε. Και ανάμεσα στον καφέ, το τσιγάρο και στα πειράγματα, έκλεινε το μάτι με νόημα:
-“Τον κατάφερα τον λαγουδάκο πάλι σήμερα”, έλεγε και χαμογελούσε ολόκληρο το πρόσωπό του.
“Θεού νταμάρι”…
Κάποια μέρα, έτσι ξαφνικά, δίχως περιστροφές μου έριξε την πρόταση: “είσαι το πρωί να πιάσουμε τα υψώματα;” μου είπε. Δεν το σκέφτηκα διόλου. Αν είμαι λέει; Κι έτσι άρχισε η αναθεώρηση των όσων στερεότυπων είχαν καταγραφεί στο μυαλό μου για το κυνήγι του λαγού.
Είναι απομεσήμερο Τετάρτης και ο Γιώργος ο Μπούσουλας απολαμβάνει μία καυτή σοκολάτα, μετά ένα δύσκολο κυνήγι που… δεν απέδωσε καρπούς.
-“Ε, δεν είναι πάντα η μέρα του κυνηγού, έχει και ο λαγός τις δικές του”, λέει και το βλέμμα του χάνεται στα χρόνια, τότε που ο πατέρας του τον ανέβαζε με γαϊδούρι στα κακοτράχαλα βουνά της ανατολικής Αττικής, για ξύλα και για κυνήγι…
-“Η Αττική είναι σκληρός τόπος, Θεού νταμάρι”, ήταν από τις πρώτες κουβέντες που μου είπε. “Τα σκυλιά κουράζονται, κόβουν τα πόδια τους, σκίζουν τις σάρκες τους για να σηκώσουν τον λαγό. Πέτρα – γρανίτης, κοφτερή και τραχιά. Πυκνό αδιαπέραστο το ντύμα των αττικών βουνών. Σκυλί δουλεμένο στον τόπο το δικό μας, είναι καθηγητής στην Μακεδονία, στην Θράκη, ακόμα και στην δύσκολη Ευρυτανία ή στην Φωκίδα…”
-“Ποιο είναι το Α και το Ω του λαγοκυνηγού;”, τον ρώτησα “πονηρά”, για να μετατρέψω την κουβέντα σε… συνέντευξη. “Τα καλά σκυλιά, η σύνεση και η πείρα. Ο λαγός είναι πανέξυπνο ζώο, πρέπει εσύ να φανείς πιο έξυπνος από εκείνον για να τον βάλεις στον ντορβά! Είναι τυχαίο νομίζεις που από την αρχαιότητα κυνηγιέται με πάθος και δεν έχει εξαφανιστεί; Πάντως, εδώ στην Αττική οι καιροί είναι μαλακοί, οπότε τα θηλυκά μπορεί να γεννήσουν και δύο και τρεις φορές το χρόνο”.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχεις κυνηγήσει σε άλλα μέρη στην Ελλάδα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σε ολόκληρη την Ελλάδα, όμως, οι πιο δύσκολοι λαγοί ζουν στα βουνά της Αττικής! Μία φορά κυνηγούσα τρεις ώρες, τα σκυλιά έφερναν συνέχεια βόλτα τον ίδιο τόπο, αλλά δεν μπορούσαν να σηκώσουν τον λαγό… Ξέρεις τι είχε κάνει; Ανεβοκατέβαινε σε έναν μεγάλο πεσμένο κορμό δέντρου και τρέλαινε τα σκυλιά. Στο τέλος τον είδα χωμένο μέσα στην κουφάλα του δέντρου, αλλά δεν τον σκότωσα! Ήταν πολύ έξυπνος για να πεθάνει έτσι, καθιστός. Τα σκυλιά έφυγαν απορημένα και ξέπνοα εκείνη την ημέρα. Άντε να τους εξηγήσεις και να καταλάβουν…
ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί κυνηγάς με δίκαννο και όχι με καραμπίνα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βγαίνω στο βουνό με ένα παλιό “Κρουπ” με κοκόρια, γιατί ο λαγός μία τουφεκιά χρειάζεται! Η δεύτερη είναι για τον βιαστικό, και η τρίτη αχρείαστη. Το κυνήγι του λαγού είναι φιλοσοφία και το δίκαννο είναι μία ρομαντική επανάσταση στους πεζούς καιρούς της καραμπίνας…
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τα εγγόνια σου θα ήθελες να γίνουν κυνηγοί;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εσύ τι λες; Θα είχα πολλά να τους μάθω, για τα σκυλιά, για το θήραμα. Μακάρι να γίνονταν…
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τα σκυλιά σου πως τα επιλέγεις και τα εκπαιδεύεις; Και πως καταλαβαίνεις αν είναι καλό ένα σκυλί;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Τα σκυλάκια, τα παίρνω από κουτάβια. Με το σκυλί πρέπει να δένεσαι, αν δεν το καταφέρεις έχεις χάσει, ασχολήσου… με το ψάρεμα!
Το καλό και συνετό λαγόσκυλο φαίνεται από μικρό. Αν πέσεις σε άστατο και παλαβό, χάρισέ το. Το κυνήγι του λαγού θέλει τακτική και σοβαρότητα και από τα σκυλιά και από τον κυνηγό…
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τα καλύτερα κυνήγια γίνονται με παρέα, ή όταν είσαι μόνος σου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Λένε ότι στο κυνήγι του λαγού τρεις είναι πολλοί και δύο είναι λίγοι! Εγώ κυνηγούσα μόνος για χρόνια, έτσι μου άρεσε. Μιλούσα με τα σκυλιά μου, μιλούσα με τον εαυτό μου… Βγαίνεις στο βουνό για να ανταμώσεις το μέσα σου! Δεν είμαι μακελάρης, ποτέ δεν σήκωσα τουφέκι σε δεύτερο λαγό. Μόλις χτυπήσω έναν, έφυγα… Πολλοί πήραν ένα τουφέκι και βγήκαν στα βουνά για να κάνουν τους “Ράμπο”, γιατί στην Ελλάδα παντού είμαστε ελλειμματικοί σε παιδεία. Παντού!
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι θα συμβούλευες τους νέους κυνηγούς;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Να ακούνε και να μαθαίνουν. Κι εγώ στην ηλικία μου μαθαίνω καθημερινά. Το κυνήγι διδάσκει, είναι ένα τεστ γνώσεων, συναισθημάτων, αντοχής και εμπειριών… Αν το εκλάβεις με αυτή του την ιδιότητα, κέρδισες! Αν το πάρεις σαν “βγαίνω, σκοτώνω και δεν δίνω λογαριασμό”, έχεις χάσει. Καλός κυνηγός γίνεται αυτός που μαθαίνει από τα λάθη του. Αυτό είναι το βασικότερο από όλα… Όποιος κάνει τα ίδια λάθη είναι μετεξεταστέος της ζωής, όχι μόνο του κυνηγιού.
“Μπούσουλα”, λένε οι ναυτικοί την πυξίδα… Η πυξίδα του Γιώργη δείχνει πάντα τον λαγό και δεν παρεκκλίνει! Απολαμβάνει τη φύση σαν δώρο Θεού, γεύεται το κάθε του ξημέρωμα σαν να είναι το πρώτο, και δρασκελάει στα πυκνά και δύσκολα της ζωής. Ο Γιώργης ο Μπούσουλας έχει γράψει χιλιόμετρα στη ζωή και στα βουνά…
