Είναι δύσκολο να εντοπιστεί με ακρίβεια η απόσταση μεταξύ όπλου και θηράματος…
Οι περισσότεροι κυνηγοί λειτουργούν εμπειρικά. Είναι σε θέση να γνωρίζουν πότε πρέπει να σηκώσουν το όπλο τους και πότε όχι. Μεταξύ αυτών των κυνηγών, υπάρχουν οι συνειδητοποιημένοι και εκείνοι που ελπίζουν σε ένα θαύμα.
Οι κυνηγοί που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία λειτουργούν με ωριμότητα και σύνεση. Εκτιμούν εμπειρικά την απόσταση και αν θεωρήσουν ότι δεν πρέπει να σηκώσουν όπλο (ανεξάρτητα από το θήραμα) παραμένουν θεατές, απολαμβάνοντας τη διαφυγή του θηράματος.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που η λογική τους βασίζεται στο γεγονός, ότι κάποια φορά είχαν καταφέρει σε μεγάλη απόσταση να «κρατήσουν» ένα θήραμα. Είναι οι κυνηγοί που θα ακούσετε να λένε ότι πήραν θηράματα στα 100 και βάλε μέτρα, ότι βρήκαν φυσίγγια που είναι αποτελεσματικά σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, εκείνοι που έχουν βρει τις τέλειες κάννες, εκείνοι που θα χαλάσουν στα καρτέρια τα μπασίματα για όλους τους υπόλοιπους κυνηγούς που βρίσκονται κοντά γιατί θα ρίχνουν στον Θεό διώχνοντας τα πουλιά κ.ο.κ.
Τα λάθος παραδείγµατα
Πίσω από τις δύο αυτές κατηγορίες βρίσκονται οι νέοι κυνηγοί. Εκείνοι που δεν γνωρίζουν ποια είναι η απόσταση μεταξύ όπλου και θηράματος για να σηκώσουν ή όχι το τουφέκι. Είναι εκείνοι που δεν διαθέτουν την εμπειρία προκειμένου να προσδιορίσουν στο περίπου, ποια είναι η απόσταση που τους χωρίζει από το θήραμα. Εδώ δημιουργείται ένα θέμα.
Αυτοί οι νέοι κυνηγοί πού θα «πέσουν»; Ποιός θα είναι ο δάσκαλός τους; Θα πρέπει να τους αφήσουμε να μάθουν μόνοι τους ή να επιλέξουν εκείνοι τον δάσκαλό τους; Άραγε ο πατέρας, παππούς, θείος, φίλος τους που θα τους πάρει μαζί στο κυνήγι ,σε ποια από τις δύο παραπάνω κατηγορίες κυνηγών ανήκει;
Μπορεί το κυνήγι να είναι μία παραδοσιακή δραστηριότητα μεταξύ γενεών, ωστόσο ποιος είναι σε θέση να μας διαβεβαιώσει, ότι ο κάθε πατέρας, ο κάθε δάσκαλος-μέντορας είναι σε θέση να μεταφέρει τα σωστά και να φτιάξει κυνηγούς που θα σέβονται αυτό που κάνουν;
Όταν ο νέος κυνηγός δει στο καρτέρι δίπλα του κάποιον να σηκώνει όπλο για να ρίξει σε ένα κοπάδι φάσσες ή τσίχλες που περνούν εκεί που ούτε αντιαεροπορικό τις πιάνει, και αμέσως μετά αφού δει ότι δεν κατάφερε να κάνει κάτι, αρχίζει και βρίζει τα φυσίγγια και το όπλο του, ποιά θα είναι η δική του αντιμετώπιση;
Αν στην ίδια περίπτωση καταφέρει να ρίξει ένα θήραμα ο κυνηγός που βρίσκεται σε κοντινό καρτέρι με τον νέο τί θα καταλάβει ο νέος; Ότι υπάρχει η δυνατότατα στην απόσταση αυτή να «κρατήσω» θήραμα αρκεί να κάνω ό,τι έκανε αυτός δίπλα μου.
Η σωστή µέθοδος
Σε αντίθετη περίπτωση, αν δίπλα του κάθεται κάποιος που ακόμα κι αν επιχειρήσει ο νέος κυνηγός να σηκώσει όπλο θα τον αποτρέψει, λέγοντάς του ότι δεν σηκώνουμε σε αυτές τις αποστάσεις όπλο γιατί δεν θα είμαστε αποτελεσματικοί, καθώς επίσης, ότι τα θηράματα δεν περισσεύουν για να κάνουμε δοκιμές, τί θα καταλάβει ο νέος κυνηγός;
Στην περίπτωση αυτή, πιστεύω, ότι ο νέος κυνηγός θα πάρει το σωστό μήνυμα. Το σημαντικότερο από όλα είναι, ότι δεν θα παιδεύεται τα επόμενα χρόνια της κυνηγετικής του διαδρομής ψάχνοντας να βρει τα τέλεια φυσίγγια, το τέλειο όπλο και δεν θα αναλώνεται σε συζητήσεις για το ιδανικό μήκος της κάννης, τα ζεστά ή κρύα σκάγια και όλα αυτά που δυστυχώς επί σειρά ετών συζητούνται.
Το σημαντικότερο από όλα είναι, ότι θα μάθει να φέρεται με σεβασμό στο θήραμα. Ναι! Όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο, η απόσταση μεταξύ όπλου και θηράματος, ώστε να σηκώσουμε ή όχι το όπλο μας, σχετίζεται με το κατά πόσο σεβόμαστε τα θηράματα, τον εαυτό μας και τους συνκυνηγούς μας.
Η εκπαίδευση των νέων κυνηγών δεν είναι απλή υπόθεση. Αν κάποια στιγμή θέλουμε να δημιουργήσουμε τη βάση για να έχουμε στο μέλλον κυνηγούς που θα σέβονται το θήραμα και όλους όσοι είναι γύρω τους, τότε πρέπει να αντιληφθούμε και τις ευθύνες μας.
Δεν σας κρύβω ότι υπάρχουν περιπτώσεις γονέων που μου λένε ότι «θα πάρω μαζί τον γιό μου στο βουνό για κυνήγι» και από μέσα λέω «ωχ». Και περιπτώσεις που όταν μου το ανακοινώνουν πραγματικά χαίρομαι γιατί γνωρίζω ότι θα είναι κυνηγοί σαν αυτούς που όλοι θαυμάζουμε!
