Ποιες είναι οι επιπτώσεις στα οικοσυστήματα από τις δασικές πυρκαγιές;
«Το μεσογειακό δάσος είναι υποχρεωμένο να καεί και να αναγεννηθεί» τόνιζε από χρόνια ο εκλιπών καθηγητής Οικολογίας Νίκος Μάργαρης.
Χωρίς τότε να βρίσκεται επί τάπητος το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής και των αυξημένων ανθρωπίνων παρεμβάσεων στο περιβάλλον.
Η φετινή καταγραφή των πυρκαγιών στην χώρα μας που έγινε από δορυφόρους της ΝΑSA, έδειξε ότι έχουν καεί 44.000 στρέμματα στα Δερβενοχώρια Βοιωτίας, 38.000 στρέμματα στον Κουβαρά Αττικής και στην Ρόδο, μέχρι την Δευτέρα 24/7, 144.000 στρέμματα (σ.σ δεν έχουν ακόμα καταγραφεί οι πυρκαγιές στη Κέρκυρα, στην Αχαϊα και αλλού).
- Επισημαίνουν λοιπόν οι ειδικοί επιστήμονες για τις πυρκαγιές και τις ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές καταστροφές:
Το μεγάλο πρόβλημα προκύπτει όταν ίδιες ή γειτονικές εκτάσεις καίγονται κάθε 5-10 χρόνια. Οι επανειλημμένες πυρκαγιές στην ίδια περιοχή πολλαπλασιάζουν τις επιπτώσεις στο οικοσύστημα, και οι οποίες δεν αφορούν μόνο την βλάστηση, αλλά και το ζωικό κεφάλαιο.
Το πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να επανακάμψει το οικοσύστημα εξαρτάται από το πόσο χώμα υπάρχει και αν οι εκτάσεις είναι βραχώδεις. Οι θαμνώδεις εκτάσεις αποκαθίστανται πιο γρήγορα. Αν όμως πρόκειται για πλήρη αποκατάσταση δάσους πεύκης, όπως στη βόρεια Εύβοια ή στα Δερβενοχώρια και την Ρόδο, τότε μιλάμε για 30 χρόνια, κατέληξε ο Ιωάννης Γήτας, καθηγητής του ΑΠΘ στο Τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος.
Οι δασικές πυρκαγιές στις χώρες με μεσογειακό κλίμα είναι αναπόφευκτο φαινόμενο, επισημαίνει ο Γαβριήλ Ξανθόπουλος, Διευθυντής Ερευνών στον Ελληνικό Γεωργικό Οργανισμό «Δήμητρα».
Η χειροτέρευση των τελευταίων χρόνων οφείλεται στην κλιματική αλλαγή και στον συνδυασμό με την αυξημένη ποσότητα και την οριζόντια συνέχεια της βιομάζας στα δάση (εύφλεκτο υλικό), που οφείλεται με τη σειρά της στη μειωμένη διαχείριση και στη γενικότερη εγκατάλειψη της υπαίθρου από τον παραδασόβιο και αγροτικό πληθυσμό (σ.σ και στη μεγάλη συρρίκνωση του επαγγέλματος του ρετσινά).
Η δυσκολία της διαχείρισης επιτείνεται από την δημιουργία ζωνών, όπου κατοικίες, τουριστικές εγκαταστάσεις και άλλες υποδομές βρίσκονται σε επαφή με τη δασική βλάστηση, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο καταστροφικής πυρκαγιάς.
Η χειροτέρευση του κλίματος είχε προβλεφθεί από τους επιστήμονες από τη δεκαετία του 2000. Αυτό όμως που προβλεπόταν για το 2050 φαίνεται ότι είναι ήδη εδώ. Δεν γνωρίζουμε, συνεχίζει ο κ. Ξανθόπουλος, πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει η κατάσταση, αλλά είναι σαφές ότι πρέπει να αντιδράσουμε θεωρώντας την καινούρια πραγματικότητα, ως νέα κανονικότητα.
