Μπορεί να ξεκίνησα την κυνηγετική μου καριέρα με ένα ρώσικο μονόκανο Baikal και να έχω, για την ώρα, καταλήξει να κυνηγώ με ένα δεκαεξάρι, όμως στο μεταξύ δοκίμασα και δοκιμάζω και άλλα όπλα. Ένα από αυτά ήταν, για μια αρκετά μεγάλη περίοδο, ένα Browning A500R.
Το R στο τέλος της ονομασίας του μοντέλου, σημαίνει πως ο μηχανισμός λειτουργίας του βασίζεται στην αδράνεια, σε αντίθεση με το μοντέλο G, το οποίο λειτουργούσε με μηχανισμό αερίων. Αποτέλεσε στρατηγική επιλογή της εταιρίας να κυκλοφορήσει ταυτόχρονα το όπλο αυτό και με τους δύο τρόπους λειτουργίας και να τεθεί στη διάθεση των πελατών για να διαλέξουν.
Περισσότερες λεπτομέρειες για τα τεχνικά ζητήματα της κατασκευής της δεν με ενδιέφεραν, την προσέγγισα απλά ως ένας κυνηγός που ήθελε ένα καλό όπλο για κυνήγι και το όνομα της εταιρίας αποτελεί εγγύηση στη συνείδηση των κυνηγών, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Κάπως έτσι άρχισα να δοκιμάζω αυτό το αμερικάνικο όπλο στα ελληνικά βουνά και τους λόγγους, κατά τη διάρκεια της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου. Σε μια ηλικία, που ούτε το υπολογίσιμο βάρος του, ούτε οι μεγάλες του διαστάσεις αποτελούσαν πρόβλημα στις καθημερινές κυνηγετικές εξορμήσεις ενός νεαρού.
Γρήγορη τουφεκιά…
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε θετική εντύπωση, είναι η πολύ γρήγορη τουφεκιά του. Καθώς προσπαθούσα να «το βρω», ανακάλυψα ότι δεν χρειαζόταν παρά να βάλω το σημάδι στη μύτη του πουλιού και να τραβήξω απαλά τη σκανδάλη.
Για έναν κυνηγό πουλιών, αυτό είναι από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα ενός όπλου. Και λέω του όπλου, γιατί έχω αποκομίσει πρακτικά την αίσθηση, ότι για κάποιους λόγους και αυτό παίζει το ρόλο του στην ταχύτητα της τουφεκιάς και όχι μόνο το φυσίγγι και η γόμωση.
Έτσι, όταν το σύνολο των τουφεκιών ρίχνεται στον αέρα, είτε στο ξεπέταγμα της πέρδικας και της μπεκάτσας, είτε στο πέρασμα της φάσσας και της τσίχλας, βοηθάει πολύ να βρίσκουν τα σκάγια το στόχο, με την κάνη να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτόν. Ιδιαίτερα στα πηχτά και τα πουρνάρια, που το πουλί εμφανίζεται και χάνεται «εν ριπή οφθαλμού», η παραπάνω προϋπόθεση αποτελεί βασικό όρο.
Δυνατό «κόψιμο»…
Το δεύτερο βασικό γνώρισμα της Α500, το οποίο είναι και το «δυνατό της χαρτί», είναι το καταπληκτικό της κόψιμο. Μου έκαναν εντύπωση οι φοβερές της επιδόσεις στα παπιά, τα οποία θεωρώ ότι αποτελούν τον δείκτη για την αποτελεσματικότητα ενός όπλου. Κι αυτό γιατί αφενός είναι από τα πιο σκληρά πουλιά, αφετέρου κυνηγιούνται σε ακραίες καιρικές συνθήκες, οι οποίες μαζί με τις αντοχές του κυνηγού δοκιμάζουν το όπλο και τα φυσίγγια. Όπλο που τα καταφέρνει στο ξερόπαγο με τα παπιά, «μην το φοβάσαι».
Δεν τα κατάφερνε όμως λιγότερο καλά στις φάσσες. Θυμάμαι συναδέλφους καρτεριτζήδες από διπλανά πόστα, οι οποίοι παρακολουθούσαν τις «καταρρίψεις» από τα μεσούρανα, στο τέλος του πρωινού να μας πλησιάζουν και να μας ρωτούν με τι όπλο ρίχνουμε.
Την ίδια ακριβώς ερώτηση μας έκαναν κυνηγοί στα περάσματα της τσίχλας, βλέποντας να πέφτουν κάποια πουλιά που περνούσαν ατουφέκιστα από τα δικά τους καρτέρια, καθώς θεωρούσαν υπερβολική την απόσταση. Προφανώς τα μέταλλα και η κατασκευή της κάννης της είχαν «δέσει» με τέτοιο τρόπο, ώστε να απελευθερώνουν όλες τις δυνατότητες του φυσιγγίου του διαμετρήματος 12, οι οποίες πραγματικά εκπλήσσουν.
Λίγο ογκώδης…
Ανάλογα ήταν και τα «κατορθώματά» του και στα τρυγόνια. Η καταπληκτική τουφεκιά του μας άφηνε ευχαριστημένους, τόσο στα σταροχώραφα της μακεδονικής γης, όσο και στα περάσματα της Πρέβεζας. Στην παράκτια αυτή περιοχή, επειδή το πεδίο είναι ανοιχτό, η μεγάλη δραστικότητα του βεληνεκούς της Α500 βοηθούσε τα μέγιστα. Και είναι πολύ σημαντικό, όταν ταξιδεύεις χιλιόμετρα για να κυνηγήσεις, να σε στηρίζει το όπλο σου εκεί που το χρειάζεσαι.
Ο όγκος αυτής της 12άρας είναι αλήθεια ότι δεν υποτάσσεται στις απαιτήσεις της εργονομίας και των βολικών διαστάσεων, ώστε να γίνεται περισσότερο ευέλικτη και εύχρηστη στα χέρια του κυνηγού. Αυτό ίσως δεν αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα για έναν εύσωμο άντρα με μακριά χέρια, δυσκολεύει όμως όποιον δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Στη μπεκάτσα και την πέρδικα, όπου απαιτείται ταχύτητα επώμισης και ενστικτώδεις αντιδράσεις, είναι αλήθεια ότι το μακρύ αυτό όπλο «κολλάει» στο ανέβασμα. Όταν το κυνηγούσα, τα χέρια μου το είχαν συνηθίσει και δεν με απασχολούσε το ζήτημα. Όμως αυτό ακριβώς είναι το θέμα, ότι χρειάζεται κάποιος να το συνηθίσει…
Προσωπικά, τέτοιες «ιδιοτροποίες» του σχεδιασμού τις συγχωρώ στον βωμό της γερής τουφεκιάς, όπως φαντάζομαι κάνει και ο κυνηγός των παπιών και της χήνας στους παγωμένους αμερικάνικους βάλτους, για τον ίδιο λόγο. Αλλά και στον τόπο μας οι γουρουνοκυνηγοί το θεωρούν ως ένα από τα σημαντικότερα προσόντα ενός όπλου.
Το είχα δανείσει για αρκετό διάστημα σε κάποιον φίλο μου λαγοκυνηγό, ο οποίος που και που έκανε και κάποια γουρουνοκυνήγια. Στις απαιτήσεις αυτών των δύο κυνηγιών, το Α500 πέρασε τις εξετάσεις με άριστα. Γιατί εκεί χρειάζεται μια δυνατή τουφεκιά που να μπορεί να καταβάλει καίρια το θήραμα, χωρίς άσκοπους τραυματισμούς μόλις μεγαλώνει κάπως η απόσταση. Ε, αυτό η συγκεκριμένη καραμπίνα μπορούσε να το κάνει.
Οι «συνέπειες»…
Δεν ξέρω αν είναι οι αμέτρητες τουφεκιές που έριξε το όπλο σε μια περίοδο που το θήραμα στα Γιάννενα αφθονούσε, ή κάποια αστοχία σε ορισμένα από τα υλικά κατασκευής της, όμως δεν κατάφερε να περάσει «αλώβητο» τη γερή δοκιμασία εντατικού κυνηγίου στην οποία υποβλήθηκε.
Η ρίγα ξεκόλλησε από την κάννη και αναγκαστικά κόπηκε, αφήνοντας μόνο το αρχικό και τελικό της τμήμα για τη σκόπευση. Όμως, αυτό που την απομάκρυνε από την ενεργό δράση ήταν η χαλάρωση των δύο ελατηρίων επανάταξης του κλείστρου, το οποίο ευθυνόταν για κάποιες εμπλοκές που ξεκίνησαν. Αν και επισκευάστηκε, εντούτοις εξακολουθούσε να παρουσιάζει αστάθεια. Αυτή ήταν η αφορμή να στρέψω το ενδιαφέρον μου σιγά – σιγά σε άλλο όπλο.
Ξαναπιάνοντάς το στα χέρια για τις ανάγκες αυτής της παρουσίασης μετά από τόσα χρόνια και έχοντας πλέον περάσει σε μικρότερα διαμετρήματα, αναρωτήθηκα πώς κατάφερνα και κυνηγούσα κάποτε μ’ αυτό το «θηρίο». Όμως, αγγίζοντάς το, αναπόφευκτο ήταν να αρχίσουν να ξετυλίγονται μπροστά μου και ένα σωρό αναμνήσεις, από τις ωραίες στιγμές που έζησα μαζί του…
