Αμέτρητες είναι οι συναρπαστικές στιγμές που έζησα μαζί της στα περδικοβούνια, αλλά υπήρξε μία ημέρα που θα την θυμάμαι για πάντα, όσα χρόνια και να περάσουν…
Συχνά πιάνω το εαυτό μου να αναπολεί σκυλιά που με συντρόφεψαν, όλες αυτές τις δεκαετίες της κυνηγετικής μου διαδρομής. Πολλά από αυτά ήταν καλά κυνηγόσκυλα, κάποια ήταν χαρισματικά, αλλά υπάρχει ένα που εμφανίζεται σταθερά και έχει σταθερή θέση στο τοπίο της μνήμης μου… Η “Bella” ήταν ένα θηλυκό Πόιντερ που γεννήθηκε στα χέρια μου το 1996. Το ύψος της 61 εκατοστά και το βάρος της 22 κιλά, σε πλήρη φόρμα.
Με έφεση στις πέρδικες
Από 6 μηνών είχε δείξει το πληθωρικό της ταπεραμέντο, την “απληστία” της και την μεγάλη της ικανότητα απέναντι στο θήραμα. Όμως, αυτό που την έκανε να ξεχωρίζει, ήταν… το πελώριο μυαλό της! Από τις πρώτες εξόδους της στα βουνά, έδειξε την κλίση της στο κυνήγι της βουνήσιας πέρδικας. Αμέτρητες είναι οι συναρπαστικές στιγμές που έζησα μαζί της στα περδικοβούνια, αλλά υπήρξε μία ημέρα που θα την θυμάμαι πάντα, όσα χρόνια και να περάσουν…
Η έναρξη της σεζόν με είχε βρει στο όρος Μπούρινος, μαζί με το φίλο μου τον Γιώργο. Διανυκτερεύσαμε στο βουνό και, πριν ξημερώσει, ξεκινήσαμε την ανάβαση, με ένα σκυλί ο καθένας στο λουρί. Μετά από περίπου μισή ώρα περπάτημα και λίγο πριν φτάσουμε στην πρώτη κορυφή, τα σκυλιά… φέρμαραν ενώ ήταν ακόμα δεμένα στα λουριά τους! Παγώσαμε. Κάναμε λίγα μέτρα προς τα πίσω και κρυφτήκαμε, περιμένοντας να ξημερώσει.
Έπειτα από λίγο οι πέρδικες άρχισαν το “λάλο” τους, σε απόσταση 30-40 μέτρων από εμάς. Δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε γιατί ήταν ακόμα σκοτάδι, αλλά τα σκυλιά που και άκουγαν και μύριζαν, ήταν εξαιρετικά ανήσυχα και “τσιτωμένα”… Έπρεπε να κάνουμε κάτι γρήγορα, διότι τα πουλιά θα έφευγαν. Αποφασίσαμε να απλωθούμε λίγα μέτρα και να αφήσουμε τα σκυλιά, ελπίζοντας οι πέρδικες να σηκωθούν βολικά.
Η κάθοδος στη ρεματιά
Με το λύσιμο, όμως, το Σέττερ του φίλου μου την έκανε τη “ζημιά” του: όρμησε και σήκωσε τις πέρδικες μέσα στο μισοσκόταδο, δίνοντας οριακή ευκαιρία για μία μόνο τουφεκιά. Το κοπάδι “έγλυψε” τις κορυφές των πουρναριών και χύθηκε σε μία τεράστια ρεματιά, ενώ κανείς από τους δυο μας δεν μπόρεσε να διακρίνει την κατάληξη της μοναδικής τουφεκιάς που ρίχτηκε… Η ρεματιά… χάος πραγματικό και κακότοπος!
Παρόλα αυτά, αποφασίσαμε να ψάξουμε το ρέμα: εγώ πήρα το αριστερό πλάι, ο Γιώργος το δεξί και η Bella μπροστά ατρόμητη. Μία ώρα μετά, η σκύλα ανοίγεται στα 150 μέτρα και χάνεται… Τα λεπτά κυλούσαν και η Bella δεν επέστρεφε, ούτε και φαινόταν κάπου γύρω μας. Ήμουν σίγουρος ότι κάπου φερμάρει, αλλά εκείνη ήταν μία εποχή που τα G.P.S. δεν είχαν εφευρεθεί, ούτε και τα μπίπερ χρησιμοποιούνταν στην πέρδικα.
Μετά από μισή ώρα με την ψυχή στο στόμα, την είδα τη σκύλα: ήταν μία φιγούρα ακίνητη σαν άγαλμα, καταμεσής σε μία μεγάλη γυμνή πλαγιά με μεγάλες πλάκες. Προσπάθησα να πλησιάσω κοντά, αλλά στο ενδιάμεσο υπήρχε ένα πυκνό με τεράστια πουρνάρια, που ένα τουφέκι ήταν αδύνατο να μπορέσει να το καλύψει…
Η κατάληξη της υπερπροσπάθειας
Κινητά δεν υπήρχαν, οπότε αποφάσισα να αφήσω τη σκύλα και να ξανατρέξω πίσω στην κορυφογραμμή, για να φωνάξω τον σύντροφό μου. Ήμουν σίγουρος ότι η Bella θα “αντέξει”! Τελικά, μετά από υπερπροσπάθεια βρεθήκαμε και οι δύο πάνω από τη σκύλα, η οποία ήταν για λύπηση από την εξάντληση που της είχε προκαλέσει η ακινησία της, κάτω από τον ήλιο… Ωστόσο, η Bella αρνείται να “σπάσει” τη φέρμα της. Το Σέττερ την προσπερνά, αλλά αυτή εκεί, ακούνητη!
Την προσπερνάμε λίγο, και στην τελευταία πλάκα, 7-8 μέτρα μπροστά της, διακρίνουμε μία κηλίδα αίμα! Λίγο πιο πέρα, κείτεται ανάσκελα μία πέρδικα…
Μόλις η σκύλα σιγουρεύτηκε ότι την είδαμε, κατέβηκε το πρανές και έκανε απόρτ. Έπειτα, μας οδήγησε μέσα από τις τεράστιες πουρναριές και στα υπόλοιπα πουλιά, που είχαν “κλαρώσει” μερικές δεκάδες μέτρα πιο πέρα! Τι είχε συμβεί, δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβουμε: η πρωινή τουφεκιά είχε λαβώσει μία πέρδικα, που κατάφερε να ακολουθήσει το υπόλοιπο κοπάδι στον κατήφορο, για μερικές εκατοντάδες μέτρα. Έπειτα, οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν και έπεσε, πριν από το σημείο που “έπιασαν” οι υπόλοιπες.
Το μοναδικό “ταλέντο” της
Η Bella μας έβγαλε από τη ρεματιά και μας οδήγησε 300, περίπου, μέτρα εκτός πορείας, μένοντας φερμαρισμένη μέσα στο λιοπύρι για μία ώρα, σχεδόν! Στο τέλος, μας έδωσε “στο χέρι” ένα χαμένο πουλί και ξαναβρήκε όλο το κοπάδι, χαρίζοντάς μας στιγμές που δύσκολα πιστεύει, ίσως, όποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές… Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από εκείνη την ημέρα και 17 χρόνια από τότε που πέθανε, αλλά αυτές οι εικόνες είναι αδύνατο να σβηστούν από το μυαλό μου.
Η σκύλα είχε το μοναδικό ταλέντο να “διαβάζει” το βουνό, και να “χτυπά” εκείνα τα σημεία που κρατούσαν πέρδικες. Και ενώ μπορούσε με άνεση να ανοίγεται εκατοντάδες μέτρα, εάν αισθανόταν την παρουσία πουλιών ρύθμιζε τον κλαπασμό της και σάρωνε τον τόπο σαν “ραπτομηχανή”. Χάρη σε αυτήν τη μοναδική προσαρμοστικότητά της, μπορούσε να κυνηγάει εξίσου αποτελεσματικά και την μπεκάτσα και το ορτύκι.
Πως χάθηκε…
Η Bella χάθηκε στις 21/6/2000, κατά τη διάρκεια “προπόνησης” στην Νέα Ραιδεστό, από νερό στο οποίο κάποιοι ασυνείδητοι είχαν… αδειάσει φυτοφάρμακα! Σήμερα, εύχομαι να με αξιώσει ο Θεός να ξανασυναντηθώ με ένα τέτοιο κυνηγόσκυλο!
