Όταν κρατάς στα χέρια σου ένα παλιό όπλο, πάντα κάτι έχει να σου πει για την ιστορία του…
Σου μιλά με εύγλωττο τρόπο για εποχές με πολύ διαφορετική άποψη, τόσο στην φιλοσοφία της οπλοκατασκευής και της αισθητικής, όσο και στην αντίληψή του τι είναι χρήσιμο στην κυνηγετική πράξη. Και είναι πάντα δελεαστικό να εξερευνάς τον “κόσμο” ενός τουφεκιού, να ανιχνεύσεις την πρόθεση και τον κόπο των δημιουργών του, να αξιολογείς και να “τεστάρεις” στο κυνήγι, τα πλεονεκτήματα ή τα μειονεκτήματά του.
Ένα τέτοιο όπλο είναι η καραμπίνα Remington 11-48, σε διαμέτρημα 20. Η εταιρία δεν αρκέστηκε στην κλασική 12άρα, αλλά την παρήγαγε και σε διαμετρήματα 20, 28 και 36, καθώς το αμερικανικό κοινό λατρεύει τα μικρά “οπλάκια”, τα οποία χρησιμοποιεί στο κυνήγι πολλών θηραμάτων. Το συγκεκριμένο μοντέλο αποτελεί το πρώτο όπλο “νέας γενιάς” της Remington, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο κωδικός Α ΧΧ στο αριστερό μέρος της κάννης, φανερώνει ότι το δικό μου όπλο φτιάχτηκε τον… Μάρτη του 1951, που σημαίνει ότι τον ερχόμενο Μάρτη κλείνει τα 70 χρόνια του! Στο διάστημα από το 1949, που πρωτοκυκλοφόρησε το 11-48 στην αγορά, ως το 1968 που ήταν η τελευταία χρονιά παραγωγής του, η αμερικανική εταιρία παρήγαγε γύρω στο μισό εκατομμύριο τέτοιες καραμπίνες (οι περισσότερες 12άρες). Αν και είναι ένα όπλο στιβαρό και “ατόφιο”, δε θα δει κανείς πάνω του στολίδια και σκαλίσματα. Τόσο στα μεταλλικά, όσο και στα ξύλινα μέρη του, η εμφάνιση δηλώνει… έντιμη και αξιόπιστη “εργοστασιακή δουλειά”.
Οι μακρινές τουφεκιές!
Για να μπορέσει να ρίξει το κόστος ακόμη περισσότερο, η εταιρία είχε εφαρμόσει τότε κάτι πρωτοποριακό για την εποχή: κατασκεύασε “οικογένειες” όπλων με την ίδια γραμμή και τα ίδια χαρακτηριστικά, με στόχο να μοιράζονται μεταξύ τους τα μηχανικά μέρη, ή τουλάχιστον αυτά να μπορούν να φτιάχνονται από τις ίδιες μηχανές, στις οποίες η Remington είχε επενδύσει εκείνη την περίοδο πολλά χρήματα.
Η λιτή, “καουμπόικη” φινέτσα αυτών των όπλων, συνεχίζει να αντιπροσωπεύει μία διαχρονική αισθητική και να αποτελεί ένα “σήμα κατατεθέν”! Η φιγούρα της Remington 11-48 με συνόδευσε σε πολλά κυνήγια μέχρι σήμερα, αφού με τη δύναμη και το “κόψιμό” της, δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από τα μεγαλύτερα διαμετρήματα. Θυμάμαι απογευματινά κυνήγια τσίχλας, να “κατεβάζει ξερά” τα πουλιά από απίστευτα ύψη, καθώς πήγαιναν προς την κούρνια τους.
Μάλιστα, οι σταθερά υψηλές επιδόσεις του όπλου προξενούσαν το ενδιαφέρον και τα επιδοκιμαστικά σχόλια κυνηγών από τα διπλανά πόστα, οι οποίοι με έκπληξη μάθαιναν αργότερα ότι αυτές οι τουφεκιές δεν “έβγαιναν”… από 12άρι! Στα τρυγόνια τα πήγε εξίσου καλά, τόσο στις πολύωρες αναζητήσεις στα σταροχώραφα, όσο και στο καρτεράτο κυνήγι για πιτσούνια…
Εξάλλου, οι ταχύτητες των σκαγιών της είναι άκρως ικανοποιητικές για έναν κυνηγό του φτερού, ο οποίος δεν πρόκειται να διαπιστώσει καμιά διαφορά σε σχέση με τα 12άρια τουφέκια.
Βολική στο χειρισμό…
Κατά την επώμιση του όπλου, η κυρτή του “ράχη” φέρνει ακριβώς στο μάτι τη μπίλια του σημαδιού (η ρίγα στην κάνη ήταν για εκείνη την εποχή “άγνωστη λέξη”). Αυτό, σε συνδυασμό με το μικρό σουλούπι της, την κάνει εξαιρετικά βολική στο χειρισμό της, αλλά και άνετη στα πολύωρα “περπατητά”. Το όπλο δεν είναι μάγκνουμ, οπότε χρησιμοποιώ απλά φυσίγγια, τα περισσότερα από τα οποία έχουν στο συγκεντρωτήρα τους μία ουγγιά σκάγια (28 γραμμάρια.), όσο, δηλαδή, ένα δεκαεξάρι φυσίγγι.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι, το 20άρι και το 36άρι είναι τα δύο πιο “εύκολα” μικρά διαμετρήματα της αγοράς στην εξεύρεση φυσιγγίων, με επιλογές από πολλές μάρκες. Οι όποιες “επιφυλάξεις” έχω, έχουν να κάνουν με την κατανομή και τη “γεωμετρία” της τουφεκιάς του 20αριού, γενικά σαν διαμέτρημα, και όχι με το συγκεκριμένο όπλο.
Το 20άρι δεν είναι από τα διαμετρήματα που “συγχωρούν” σκοπευτικά λάθη στην ενστικτώδη τουφεκιά, γι’ αυτό και προσωπικά με έχει κερδίσει το 16άρι (τα χαρακτηριστικά της βολής του 16αριού, δεν μπορούν εύκολα να βρουν ανταγωνιστή, στο κυνήγι των πουλιών με σκύλο φέρμας).
Ο… ψυχολογικός λόγος
Θεωρώ ότι το εικοσάρι κατόρθωσε να καθιερωθεί εμπορικά ως το επόμενο σκαλοπάτι μετά το δωδεκάρι, για έναν καθαρά ψυχολογικό λόγο: σε αντίθεση με το 16άρι, για το διαμέτρημα 20 υπάρχουν και φυσίγγια μάγκνουμ, τα οποία μπορεί να φτάσουν και να ξεπεράσουν τη γόμωση του 16αριού.
Το σύστημα του ελατηρίου στο οποίο βασίζεται το 11-48 δεν είναι κάτι άγνωστο σε μένα, καθώς και η Browning A5 με την οποία κυνηγώ, λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με την πυροδότηση, δηλαδή, του φυσιγγίου, η κάννη με το κλείστρο κουμπωμένο πάνω στην ουρά της κινούνται προς τα πίσω, ώσπου το κλείστρο ξεκλειδώνει και, συνεχίζοντας την πορεία του, τραβάει από την κάνη τον κάλυκα και τον απορρίπτει.
Την ίδια στιγμή φτάνει και το γεμάτο φυσίγγι από την αποθήκη, οπότε επανερχόμενο το κλείστρο, το πιέζει στη θαλάμη. Όλη αυτή η διαδικασία, θα έλεγα ότι είναι πολύ πιο διακριτική στην 11-48, από ότι στην Α5 (στην Browning αισθάνεσαι μακρύτερη τη διαδρομή της κάννης, μέσα στην ατσάλινη βάση).
Το σύστημα ελατηρίου
Το σύστημα του ελατηρίου μεσουρανούσε εκείνη την εποχή στις κυνηγετικές καραμπίνες, καθώς το σύστημα αερίων ήρθε αργότερα. Πάντως, για πολλούς λόγους (που δεν είναι του παρόντος), θεωρώ το ελατήριο από τα πιο αξιόπιστα και λειτουργικά συστήματα που εφαρμόστηκαν ποτέ, στα ημιαυτόματα όπλα.
