Πίσω από μια κεδρότσιχλα βρίσκονται οι βελόνες από το κλαδί ενός πεύκου ή τα σκούρα κλαδιά ενός έλατου. Πέντε – έξι πουλιά ζουν μαζί σ’ ένα μπουλούκι στις κορφές του Γράμμου, της Πίνδου και κάθε βουνού που ξεπερνάει το μέσο υψόμετρο.
Ο αέρας εκεί είναι δροσερός και καθώς περνά απ’ τις οξιές βουίζει απαλά. Εκεί είναι η μοναξιά, η ησυχία και οι μυρωδιές από το νωπό χώμα και τη μούχλα των πεσμένων φύλλων. Η θέα του χωριού είναι μακρινή. Το πρωί στα βράχια λαλούν οι πέρδικες και αργά το απομεσήμερο οι φάσσες πέφτουν στα πηχτά να κουρνιάσουν. Τρρρσσσς , τρρρσσσς, από κέδρο σε κέδρο. Τρρρσσσς τρρρσσσς από έλατο σε έλατο με το κυματιστό τους πέταγμα…
Πίσω από μια γερακότσιχλα διακρίνονται τα γυμνά κλαδιά μιας μηλιάς και ο κάμπος. Πάνω στο οργωμένο χώμα ασπρίζει η πρωινή πάχνη. Οι τσίχλες χοροπηδούν στ’ αυλάκια και σκαλίζοντας στη βάση των κορμών αναποδογυρίζουν τα πεσμένα φύλλα. Μέσα σε αυτά φυλάχτηκαν εντελώς ανέπαφα τα μήλα που ξεχάστηκαν από το μάζεμα. Η γεύση τους είναι κρυστάλλινη, γεμάτη άρωμα.
Μόλις χιονίσει στα χαμηλά πετούν από λακκούβα σε λακκούβα, σκαλίζουν και τσιμπολογούν την πρασινάδα: σσχσχσχς, χσκσκσχς. Μαζεύονται μεγάλα κοπάδια, κάθονται πάνω στις κρανιές και τις βουρβαλιές, ψάχνουν μέσα στους θάμνους για μοβ και κόκκινες μπίλιες μισοσαπισμένες και μαλακές από τον πάγο. Το απόγευμα αφήνουν την υγρασία και πετούν σε ευθεία ανηφορική πορεία, σφηνώνουν στα δέντρα της πλαγιάς και κουρνιάζουν στ’ απάνεμα.
Πίσω από τη κελαηδότσιχλα είναι σίγουρα η βατσινιά του φράχτη. Είναι πυκνή και φιλοξενεί ακόμη κάποια κοτσύφια, ίσως και καμιά μπεκάτσα. Στο εσωτερικό υπάρχουν κούφια σημεία και στο χώμα σκαλίζουν τα πουλιά φέρνοντας ανακατωσούρα. Τσιπ -τσιπ, τσιπ – τσιπ , ανεβοκατεβαίνουν. Τσιπ- τσιπ πετούν τρομαγμένα όταν κάποιος πλησιάζει.
Δίπλα είναι το χωριό, τα αγροκτήματα και τα υποστατικά, οι καλύβες με τα ζώα. Η τσίχλα αυτή κάθεται στην σωστή απόσταση από τον άνθρωπο, τόσο κοντά ώστε να μην απομακρύνεται και ταυτόχρονα μοναχική και ντροπαλή. Αργά το απόγευμα χώνεται με μια πτήση όλο σπασίματα μέσα στα πουρνάρια όπου βρίσκει για το βράδυ ζεστασιά και ασφάλεια.
Μπροστά από μια τσίχλα…
Πίσω από μια κοκκινότσιχλα υπάρχουν τα ταξίδια! Ατέλειωτα ταξίδια κάτω από τον βαρύ χειμωνιάτικο ουρανό. Περιπλανήσεις στα πηχτά των βουνών και, όταν ο καιρός αγριεύει, κατεβάσματα στα δέντρα του κάμπου και στους λόφους τριγύρω. Μικρά κοπαδάκια με πέταγμα γρήγορο γεμάτο τσαλίμια ακολουθούν την γραμμή των δέντρων, βουτάνε μέσα στα ξέφωτα και τα ανοίγματα.
Κάτω από το καφεκόκκινο της φτερούγας της υπάρχουν οι αναμνήσεις. Ιστορίες για κυνήγια, η μυρωδιά του κυδωνιού αργά το Φθινόπωρο, η ψύχρα του Χειμώνα που έρχεται. Το χοντρό πουρνάρι που καίει στη φωτιά, το χιόνι που πυκνώνει καθώς βραδιάζει, το βρεγμένο πανωφόρι της επιστροφής.
Μπροστά από μια τσίχλα που έρχεται είναι ο καιρός, η μέρα που μικραίνει, ο «κρεμασμένος» ουρανός, οι λακκούβες του δρόμου που γέμισαν με νερό. Αλλά μέσα στα κλειστά συναισθήματα που φέρνει ο Χειμώνας, υπάρχει μια ζεστή ελπίδα, κάτι αδιόρατο σαν υπόσχεση…
