Πάνε δυο βδομάδες περίπου που άρχισε ο κοκκινολαίμης να ακούγεται. Ένα τσακ – τσακ στο γύρισμα του πρωινού, στο πρώτο φέγγισμα του ξημερώματος…
Μια ανεπαίσθητη φωνή που σηματοδοτεί τον ερχομό του Φθινοπώρου, τον ερχομό των αποδημητικών, μια νότα από τις πρώτες του Χειμώνα.
Μια φωνή που έχει να κάνει με πρωινές ομίχλες, με υγρασία και ψιλή βροχή. Με κιτρινισμένα φύλλα βελανιδιάς, με το ψυχρό αεράκι που ρίχνει στον κάμπο τα φύλλα της λεύκας, με τη νύχτα που αρχίζει να κλέβει το φως του απογεύματος.
Ένα τόσο δα πουλί που θυμίζει πολλά. Βόλτες με τον πατέρα για τσίχλες και κοτσύφια με το παλιό ρωσικό μονό, με μόνιμη ηχητική υπόκρουση το κοφτό του κελάηδισμα. Φθινοπωρινοί περίπατοι με το όπλο στην πλάτη και συντροφιά τον κοκκινολαίμη.
Αυτό που θυμάμαι είναι πόσο αργά περνούσε η ώρα. Δε βιαζόταν, γι’ αυτό και ήταν ιδανική παρέα για έναν πιτσιρικά ο οποίος πραγματικά δε θέλει σ’ αυτή την ηλικία τίποτε άλλο από τον πατέρα του παρά μόνο χρόνο, ατέλειωτο χρόνο.
Να περνάει σχεδόν άσκοπα, χωρίς να επιδιώκεις πραγματικά τίποτα, μέσα σε μια φύση που ξέρει να δίνει πολλά περισσότερα από αυτά που αναζητάς. Αυτός ο άσκοπος χρόνος τελικά αποδείχτηκε ο πιο χρήσιμος, γιατί άντεξε περισσότερο από άλλα «σημαντικά» πράγματα στο πέρασμα του καιρού κι έμεινε να τον θυμάμαι ως τα σήμερα.
Αράζαμε στη φθινοπωρινή πρασινάδα, δε μας ένοιαζε αν θα χτυπήσουμε κάτι ή όχι. Δεν είχαμε τη λογική των αριθμών. Κάναμε καρτέρι και συζητούσαμε, δε σηκωνόμασταν μέχρι που έπαιρνε να σκοτεινιάζει.
Στο γύρισμα παίρναμε το μονοπάτι δίπλα από τις αλεπότρυπες, κοντά στο μεγάλο λάκκο. Η αλεπού κοντοστέκονταν στην άκρη και μας κοιτούσε πονηρά γυρίζοντας τ’ αυτιά γύρω – γύρω. Η μπεκάτσα πέρναγε βιαστική για τα χωράφια κι ο κοκκινολαίμης ακουγόταν στο φράχτη. Ένα τσακ – τσακ στο τελευταίο φως της μέρας…
