Τσίχλα: Ο απόηχος κρατάει ακόμα
Η περίοδος του κυνηγίου έκλεισε, τα θηράματα ξαναβρήκαν τον συνήθη ρυθμό τους, αλλά η αναταραχή των κυνηγών της τσίχλας και ο θόρυβος που προκλήθηκε από την εμφάνισή της, δεν λένε ακόμα να κοπάσουν.
Η μαζική εμφάνιση των τσιχλών από τις 15 Γενάρη μέχρι το τέλος της περιόδου κυνηγίου δεν είχε προηγούμενο, τουλάχιστον κατά τη τελευταία 20ετία. Οι συγκεντρώσεις των πουλιών, ιδιαίτερα στην ανατολική Στερεά (Φθιώτιδα) και στην ανατολική Πελοπόννησο (Αργολίδα, Λακωνία) ήταν εξαιρετικά μεγάλες και θύμισαν τις καλές χρονιές των δεκαετιών του ’80 και του ’90 του προηγούμενου αιώνα.
Το ξάφνιασμα ή καλύτερα το σοκ των κυνηγών από τη πολυπληθή παρουσία των πουλιών ήταν τόσο μεγάλο που δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Η μεταφορά των εικόνων και της πολύωρης δράσης στον κυνηγότοπο αποτυπώνονταν με ποικίλες φράσεις, όπως «τι να σου πω, βροχή τα πουλιά» ή «όπου και αν κοίταζαν τα μάτια μου έβλεπαν τσίχλες» ή ακόμα από τους νέους σε ηλικία κυνηγούς «δεν έχω ξαναζήσει παρόμοιες μέρες».
Αλλά και για τους τσιχλοκυνηγούς μιας ηλικίας που στο παρελθόν είχαν γνωρίσει καλές κυνηγετικές μέρες, το 45ήμερο διάστημα της μαζικής παρουσίας των πουλιών, ήταν συνταρακτικό και συνάμα αποδοτικό. Με όλους ανεξαιρέτως να παραδέχονται ότι η φετινή χρονιά κατάφερε να εξαλείψει από το ημερολόγιο και τη μνήμη τις περιόδους εκείνες που οι τσίχλες ήταν είδος σε ανεπάρκεια.
Πού βρέθηκαν όμως αυτά τα πουλιά; ήταν το συνηθισμένο ερώτημα από τους κυνηγούς, ανεξάρτητα από την ηλικία και τις εμπειρίες τους.
Το βέβαιο είναι ότι οι τσίχλες ήρθαν στη χώρα τον Οκτώβρη με τα μεγάλα και σχεδόν καθημερινά μπασίματα, αλλά για λόγους που μόνο τα πουλιά γνωρίζουν «χάθηκαν» από τον χάρτη για ένα περίπου δίμηνο. Διάστημα αρκετό για να ανησυχήσει τους κυνηγούς και να τους κάνει να αμφισβητήσουν τις μεγάλες αφίξεις του Οκτώβρη, αλλά και να υιοθετούν τις θεωρίες περί μετακίνησης των πουλιών…στις βορειοαφρικανικές χώρες ή στη…Τουρκία.
Οι τσίχλες όμως έδειξαν χαρακτήρα και εντοπιότητα και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου πλημμύρισαν πολλούς πεδινούς κυνηγότοπους της χώρας, σε βαθμό που ακόμα και μετά το τέλος της περιόδου κυνηγίου να συζητείται η συγκλονιστική παρουσία τους.
Κλείνω το σημείωμα, όχι με τις αυτονόητες ευχές για την επανάληψη της φετινής περιόδου, αλλά με τα λόγια ενός ανώνυμου και μανιώδους τσιχλοκυνηγού: «την τσίχλα δεν θα τη μάθουμε ποτέ».
