Κυνήγι τσίχλας: Εξόρμηση για την αναζήτηση του ονείρου – Όπου κυνηγούν οι Ιταλοί κάνεις πέρα
Δεν βαστιέται ο κυνηγός των αποδημητικών πουλιών, όταν βλέπει να ασπρίζει με χιόνια ο γεωγραφικός χάρτης της χώρας. Με τη σκέψη του χιονιά κοιμάται και ντυμένα στα λευκά είναι τα όνειρά του
Τη μετουσίωση του ονείρου ανυπομονούσα να δω το πρωινό του Σαββάτου 27 Γενάρη, όταν το χάραμα με βρήκε να αγναντεύω την απίστευτη ομορφιά του χιονισμένου Παρνασσού από τα Καλύβια Τιθορέας. Έχουν κάτι μοναδικό οι στιγμές της έκστασης μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, αλλά και της ιδιαιτερότητας της ώρας, προνόμια που απολαμβάνει ο κυνηγός.
Η δυσάρεστη πρωινή έκπληξη
Ο καιρός ήταν “μαλακός” παρά την ξαστεριά, όμως το χώμα και το χορτάρι ήταν μούσκεμα από τη βροχή της προηγούμενης μέρας και τη νυχτερινή υγρασία. Έπιασα καρτέρι με καλό φόντο στην ανατολή και καθώς ήταν νωρίς ακόμα, ατένιζα μία το ρόδινο χρώμα στον ορίζοντα και μία το λευκό της κορυφογραμμής του βουνού.
Το ξάφνιασμα δεν ήταν από τη πρωινή “μαύρη” τσίχλα, αλλά από τα 5 αυτοκίνητα που πέρασαν από τον χωματόδρομο μπροστά μου και στάθηκαν 70 – 80 μέτρα παράμερα. Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες συστάσεις, επρόκειτο για Ιταλούς κυνηγούς, γιατί μόνο τα δικά τους αυτοκίνητα πηγαίνουν το ένα πίσω από το άλλο στον κυνηγότοπο. Ύστερα ακούστηκαν και οι ομιλίες τους, που διέλυσαν την απορία για τον μη γνώστη της κατάστασης. Εγκατέλειψα το καρτέρι και μετατοπίστηκα, αφού μπροστά μου και από την κατεύθυνση που έρχονται τα πουλιά είχε σχηματιστεί ένα “τείχος” κυνηγών.
Οι τσίχλες κατά το πρόσφατο συνήθειό τους, που δεν διαμορφώθηκε τυχαία, εμφανίστηκαν “βαθιά νυχτωμένες” και μόνο ο καθαρός ορίζοντας σου επέτρεπε να τις δεις, όχι όμως και να τις τουφεκίσεις.
Η απόλυτη φτερωτή απουσία
Τα πολύ πρωινά πουλιά που μέτρησα ήταν 13, στο μισό περίπου από τα 22 που είχα δει την αμέσως προηγούμενη εβδομάδα. Ήταν όμως ακόμα πιο “μαύρα” και πιο γρήγορα, έτσι που να μειώνουν στο ελάχιστο την εύστοχη τουφεκιά και την πιθανότητα κάρπωσης. Το μετά τις “μαύρες” μικρό άπραγο διάστημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και μέχρι τις 9 το πρωί και με τον ήλιο να λάμπει, δεν είδα ούτε μία ξημερωμένη τσίχλα. Τίποτα δεν πετούσε, ούτε τα τσόνια, ούτε οι κουρούνες. Όλα, μικρά και μεγάλα, ήταν καλά κρυμμένα από τους επίδοξους θηρευτές.
Η αίσθηση της απόλυτης φτερωτής απουσίας με χάλασε, αδικαιολόγητα όμως, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που κυνηγώ στον ίδιο τόπο με τους Ιταλούς “συναδέλφους” και γνωρίζω από πρώτο χέρι τις μεθόδους και τα αποτελέσματα της δράσης τους. Ειδοποίησα την παρέα να μαζευτούμε και να μετακινηθούμε σε τόπο που δεν θα τους βρίσκαμε μπροστά ή κοντά μας. Κοντολογίς σε τόπο που δεν τον πατούν γιατί δεν εξυπηρετείται το κυνήγι τους.
Περιττό να πω ότι έφυγαν λίγο νωρίτερα από εμάς, μη αντέχοντας το “κακό” που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει.
Εκεί που τα πουλιά ανέμιζαν
Ο τόπος που είχα στο μυαλό μου βρισκόταν στη νότια πλευρά του Παρνασσού, εκεί που είναι αδύνατον να κυνηγήσουν τα ιταλικά γκρουπ. Το τι θα βρίσκαμε ήταν αμφίβολο, αλλά σίγουρα καλύτερο από τη πρωινή κατάντια και την ξενόφερτη οχλαγωγία. Οι τρείς τσίχλες που εμφανίστηκαν στις 10:00’ το πρωί, αμέσως μετά το στήσιμο στα καρτέρια, ήταν το βάλσαμο για τη προηγούμενη δυστυχία.
Σύντομα είδαμε άλλες δύο και ένα κοτσύφι που ανέμιζαν του “καλού καιρού”. Τα τουφέκια επιτέλους βρόντηξαν και τα πρώτα πουλιά πέρασαν στο κρεμαστάρι.
Το ενδιαφέρον κράτησε μέχρι τις 11:30’ με τις τσίχλες να έρχονται με μικρά κενά, χωρίς όμως βιάση και πανικό στη θέα μας. Τρανή απόδειξη ότι τα πουλιά δεν είχαν γνωρίσει… από κοντά τα ιταλικά τουφέκια, μα ούτε καλά-καλά και τα ντόπια, που κυνηγούν την περιοχή μία ή το πολύ δύο φορές την εβδομάδα.
Δεν θα ήταν ρίσκο
Συσχετίζοντας την απρόσμενη παρουσία των πουλιών και την προχωρημένη ώρα εμφάνισης, εύκολα έβγαινε το συμπέρασμα ότι στο πρωινό 3ωρο που είχε προηγηθεί, με εμάς απόντες από τον τόπο, θα είχαν κυκλοφορήσει πολύ περισσότερα πουλιά. Και επομένως δεν θα ήταν ρίσκο το απογευματινό καρτέρι, όποια ώρα και αν επέστρεφαν για κούρνια οι τσίχλες.
Το απογευµατινό
Το κολατσιό και η σακούλα με τους ζοχούς και τα ραδίκια, γέμισαν σε ένα βαθμό το μεγάλο διάστημα που μεσολαβεί από τη λήξη του πρωινού μέχρι την έναρξη του απογευματινού κυνηγιού. Που ελπίζαμε να γίνει σε πιο βολική ώρα από τα πολύ αργοπορημένα απογευματινά, σε αυτά που οι τσίχλες έρχονται μαζικά στο σούρουπο.
Οι ελπίδες δεν ευοδώθηκαν ως προς την ώρα περάσματος, αλλά ήταν πλήρεις σχετικά με την αριθμητική παρουσία των πουλιών. Ανέβηκαν για κούρνια πολλά πουλιά, περισσότερα από όσα υπολογίζαμε, με τις καρπώσεις να φθάνουν σε επίπεδο από τα καλά παλιά.
Έτσι που να μου γίνει μάθημα και να το εμπεδώσω, ότι δεν θα κυνηγήσω ξανά σε τόπο που τον λυμαίνονται οι Ιταλοί κυνηγοί.
