Είναι κάποιοι άδειοι κάλυκες που ξέφυγαν από την ανακύκλωση και στέκουν εκεί που τους άδειασε ο εξολκέας του όπλου, τη στιγμή της τουφεκιάς. Ανέγγιχτοι στο έδαφος, σαν ίχνη μιας πορείας στον τόπο και το χρόνο, μάρτυρες που θυμίζουν κυνήγια κι αφηγούνται ιστορίες, γεγονότα και καταστάσεις…
Περπατώντας συνήθως σκυφτός και με το αφτί τεντωμένο, τα μάτια «σκανάρουν» το έδαφος. Ένας ολόκληρος κόσμος, ένα βιβλίο ανοιχτό για διάβασμα το έδαφος: ίχνη ζώων, πούπουλα, πέτρες αναποδογυρισμένες, πατήματα ανθρώπων, ροδιές αυτοκινήτων, πακέτα τσιγάρων, άδειοι κάλυκες πρόσφατοι αλλά και παλιότεροι.
Όταν τα βρίσκεις τα παίρνεις…
Να τρία δεκαεξάρια στο τέλος του μονοπατιού, αυτά είναι δικά μου. Τα τρία φυσίγγια σημαίνουν ότι κάτι δεν πήγε καλά, αλλιώς θα έβλεπες δύο ή – ακόμη καλύτερα – ένα! Πρόκειται για άλλη μια τριάρα στην ουρά μιας μπεκάτσας που θεώρησα εύκολη.
Ήταν άλλη μια φορά που έφταιγαν τα χέρια. Γιατί τα συγκεκριμένα φυσίγγια είχαν αποδείξει πολλές φορές ότι βαράνε. Λίγα κουτιά είχε το κυνηγομάγαζο από αυτά και είχα πάρει ένα για να δοκιμάσω. Το δεκαεξάρι στις μέρες μας αποτελεί ιδιοτροπία και γι’ αυτό οι επιλογές στα φυσίγγια αυτού του διαμετρήματος δεν είναι απεριόριστες. Μόλις λοιπόν διαπίστωσα ότι κόβει, επέστρεψα γρήγορα και μάζεψα ό,τι είχε απομείνει στο ράφι.
Είναι και τα φυσίγγια ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Η εταιρεία παραγωγής με τα σήματά της, η μάρκα του κάλυκα, τα χρώματα, το ρέλιασμα, η μπαρούτη, τα βύσματα, τα σκάγια. Όλα αυτά σημαίνουν για κάποιους κυνηγούς ό,τι σημαίνει για τον γνώστη του καλού κρασιού που ψάχνει την κάβα, μια καλή χρονιά στα δρύινα βαρέλια ενός μερακλή οινοποιού. Είναι θέμα καλών επιλογών και ευτυχούς συγκυρίας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως ένα είναι σίγουρο, όταν βρεις φυσίγγια καλής παρτίδας δεν τα αφήνεις. Γιατί οι άδειοι τους κάλυκες στον κυνηγότοπο θα είναι συνήθως μονοί και σπανιότερα διπλοί, σημάδι επιτυχημένης τουφεκιάς.
«Καλυκο-γεωγραφία»…
Τα πεσμένα φυσίγγια στα ανοιχτά μέρη είναι της προηγούμενης δεκαετίας, πράγμα που δηλώνει κάτι για τη συμπεριφορά της μπεκάτσας. Προσδιορίζει χρονικά την περίοδο που τα πουλιά άρχισαν ξανά να στρώνουν σε ανοιχτά τόπια, μετά την βασανιστική δεκαετία του 2000, στα χρόνια της οποίας τα πουλιά δε στέκονταν με τίποτα. Οχτώ στις δέκα φέρμες ήταν λευκές και κάθε φορά που χτυπούσε το μπίπερ αναρωτιόσουν αν έπρεπε να τρέξεις για να προλάβεις, ή αν σε είχε ξεγελάσει ήδη.
Τέτοια λαχανιάσματα και διαψεύσεις είναι αλήθεια ότι τα ξεχάσαμε στο μεγαλύτερο κομμάτι της δεκαετία του 2010. Παρόλα αυτά έχει αρχίσει και πάλι να διαφοροποιείται η κατανομή των άδειων φυσιγγίων στον κυνηγότοπο. Θα τα βρεις πλέον πεσμένα σε ψαγμένα κοτέτσια και δύσκολα πάνω σε μονοπάτι. Λείπουν εκείνα τα φυσίγγια που ρίχναμε σε πουλιά σηκωμένα στην άκρη ενός περάσματος, ή σε αυτά που έπεφτες πάνω καθώς έβγαινες από μια πυκνούρα.
Τα πουλιά διαλέγουν τώρα πιο ασφαλή γιατάκια, από τα οποία θα τα βγάλει μόνο ένα καλό και έμπειρο μπεκατσόσκυλο. Οι «αφελείς» μπεκάτσες λιγόστεψαν, τα πουλιά πονήρεψαν και τραβήχτηκαν σε γωνιές που δεν ενοχλούνται. Πρόκειται για πουλιά υποψιασμένα, που κινούνται προσεκτικά.
Οι παλιοί κάλυκες…
Σε κάποια χωράφια που στις άκρες τους πύκνωσαν οι τσαπουρνιές, το χώμα δεν οργώνεται. Εκεί μέσα γλύτωσαν τσιχλοφύσιγγα που πάνε πίσω 20 με 25 χρόνια. Θυμίζουν χιονιάδες και αέρηδες, περάσματα ατέλειωτα όλη την ημέρα, τις εποχές που οι πουλάδες ήταν τόσοι που δεν έβρισκες καρτέρι να κάτσεις.
Υπάρχουν και κάποια άλλα μέρη που με λίγη προσοχή μπορείς να ανακαλύψεις ακόμη παλιότερους κάλυκες. Στα παλιά αμπέλια όπου πλέον πύκνωσαν τα σπίτια και δεν κυνηγιούνται, κάποτε ρίχναμε τα πρώτα μας φυσίγγια με το ρωσικό δωδεκάρι… Στις παρυφές του οικισμού στέκονται ακόμη εκείνες οι συστάδες ίδιες κι απείραχτες στο χρόνο: τα κυπαρίσσια δίπλα στις ακακίες, το λοφάκι με τις βελανιδιές, οι αλεπότρυπες στα χωράφια πέρα απ’ τον λάκκο.
Τα οχτάρια και τα εφτάρια στα μέρη αυτά είναι μισοσκεπασμένα με χώμα και χόρτα και ο πάφιλας έχει σκουριάσει. Η φυσική τους ανακύκλωση δεν θα αργήσει να ολοκληρωθεί, όμως πριν να χαθούν εντελώς, έχουν να αφηγηθούν κάτι ιστορίες μέσα από τη σιωπή τους, ιστορίες για κυνήγια παλιά…
Οι κάλυκες στους οποίους έμεινε μόνο μια υποψία από ξεθωριασμένο χρώμα, δε χρειάζονται τα γράμματα και τα σημάδια για να τους αναγνωρίσεις. Τους έχει κρατήσει η θύμηση καλά φυλαγμένους από τη λησμονιά, σε συρτάρια κλειδωμένα. Το μόνο που περνάει από τις ραφές τους είναι εκείνη η μυρωδιά της φρεσκοριγμένης μπαρούτης, που συνεχίζει να αναδύεται το ίδιο έντονη συνεχώς από τότε ως τα σήμερα…
Διαβάστε ακόμη:
