Παραμονή Χριστουγέννων κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Άνοιξα το κυνηγετικό μου ημερολόγιο, να διαβάσω ξανά λεπτομέρειες για μια μέρα που δεν ξεχνιέται! Διαβάζω…
…γυρόφερνα στο κρεβάτι προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο παραπάνω (ο ύπνος τρέφει τα παιδιά). Παραμονή Χριστουγέννων είναι σκέφτηκα, δικαιούμαι να ξεκουραστώ, αλλά να που δε γινόταν να ησυχάσω από τη φασαρία.
Απ’ έξω άκουγα δυνατό θόρυβο που δεν ήταν τίποτε άλλο από τον μανιασμένο αέρα που βούιζε ασταμάτητα. Σηκώθηκα και κοίταξα από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα του καθιστικού. Αυτό σημαίνει επιδείνωση του καιρού μέσα σε μια νύχτα!
Ο δυνατός βοριάς κατέβαινε από το βουνό βογκώντας με μανία και μαζί του έφερνε νιφάδες από χιόνι που συγκεντρώνονταν εδώ κι εκεί, όπου τις πήγαινε το ανεμοσούρι. Τα σπουργίτια είχαν μαζευτεί στον κήπο κοντά στα σκυλιά, ψάχνοντας να τσιμπολογήσουν ψίχουλα από το φαγητό της προηγούμενης μέρας.
Μπορεί να ήμουν λίγο αγουροξυπνημένος, αλλά έτριβα τα χέρια καθώς σκεφτόμουν ότι στον κάμπο τα παπιά θα πετούσαν όλη την ημέρα ενοχλημένα από τον τσουχτερό αέρα. Μα πού ήταν ο Άγγελος, έπρεπε να συνεννοηθούμε γρήγορα! Αμέσως τον πήρα τηλέφωνο:
-Γρήγορα ετοιμάσου κι έλα, είμαστε για παπιά σήμερα.
-Ετοίμασε τα πράγματα σου κι έρχομαι, ακούστηκε από την άλλη μεριά της γραμμής.
Έβαλα λοιπόν το όπλο στη θήκη και τακτοποιούσα τα φυσίγγια. Γέμισα τη φυσιγγιοθήκη με τεσσάρια και έμειναν γεμάτα τρία ακόμη κουτιά που τα έβαλα στο σακίδιο. Φόρεσα ό,τι πιο χοντρό υπήρχε στη ντουλάπα κι ετοίμασα δυο σκούφους και δυο ζευγάρια γάντια. Καθώς τίναζα τις μπότες έφτασε και ο Άγγελος.
Χειμώνας αλλοτινών καιρών…
-Άντε όλα είναι έτοιμα, πάμε να φορτώσουμε τα πράγματα, θ’ αργήσουμε!
Καθώς μπαίναμε στο micra ένιωσα πραγματικά τι θα πει κρύο, ενώ όταν σε λίγο κατεβήκαμε στον κάμπο τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Για παπιά όμως ήταν ό,τι έπρεπε. Πριν φτάσουμε ακόμη στο σημείο που συνήθως κυνηγάμε, τα βλέπαμε να πετούν πέρα – δώθε ανήσυχα από τον καιρό, αλλά και από τους κυνηγούς που είχαν πιάσει τα καρτέρια τους (τότε υπήρχαν αρκετοί παπιάδες στον γιαννιώτικο κάμπο).
Περπατώντας για το καρτέρι κάναμε τα πρώτα παπιά, δυο μικρά μπηχριά, από ένα κοπαδάκι που πέρασε σε απόσταση βολής. Γινόταν ένα πανδαιμόνιο, καθώς τουφεκιές έπεφταν από παντού και παπιά κάθε είδους ερχόταν από όλες τις κατευθύνσεις: μικρά, μεγάλα, πρασινοκέφαλα, ψαλίδια, χουλιαράδες, κοκκινοκέφαλα, μονά, ζευγάρια και κοπάδια (δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλα κοπάδια).
Τα όπλα είχαν πάρει φωτιά. Δεν χρειαζόταν ούτε καν να φυλαχτείς κρυμμένος, αρκεί να γονάτιζες λίγο για να μη φαινόσουν σαν σημαδούρα από μακριά. Μπηχτές και γρήγορες τουφεκιές έστελναν τα παπιά να σκάσουν με φόρα στα χωράφια και στα νερά.
Όσα όμως δεν σκοτωνόταν ακαριαία τα έπαιρνε ο αέρας και τα εκτόξευε τόσο μακριά που δύσκολα τα βρίσκαμε. Έπειτα ο αέρας δεν έπαιρνε μόνο τα παπιά αλλά και τα σκάγια, δημιουργώντας δυσκολίες και βγάζοντας τις περισσότερες τουφεκιές «άχρηστες». Γι’ αυτό σταματήσαμε να ρίχνουμε σε όσα περνούσαν κάπως μακριά και διαλέγαμε τα πιο σίγουρα.
Απολάμβανα όχι μόνο να ρίχνω, αλλά και να παρατηρώ τις τουφεκιές των άλλων, καθώς ο κάμπος είναι ανοιχτός και μπορείς να διακρίνεις σε μεγάλη απόσταση. Όταν μάλιστα τα παπιά ερχόταν από πίσω φώναζα στον Άγγελο προειδοποιώντας τον, ενώ το ίδιο έκανε κι αυτός (δυο ζευγάρια μάτια ήταν πιο αποτελεσματικά από ένα).
Παπιά υπήρχαν, φυσίγγια δεν είχαμε…
Τις τουφεκιές ακολουθούσε γρήγορο τρέξιμο για να μαζέψουμε τα πουλιά αμέσως, γιατί αλλιώς τα χάναμε μέσα στα νερά, ή μέσα στα χορτάρια και τα καλαμπόκια. Άλλωστε είναι δύσκολο να κρατάς λογαριασμό όταν τα φυσίγγια πέφτουν βροχή κι ο αέρας σου έχει κάνει το κεφάλι «κουδούνι».
Κάποια στιγμή βλέπω τον Άγγελο να μαζεύει τα παπιά και να έρχεται προς το μέρος μου.
-Τι έγινε γιατί έφυγες από το καρτέρι; Τον ρώτησα μόλις πλησίασε.
-Τέλειωσαν τα φυσίγγια, έχεις τίποτα;
Κοίταξα στο σακίδιο, είχαν μείνει πολύ λίγα, τα πήρα και τα μοίρασα. Μετρήσαμε τις τουφεκιές που ακολούθησαν και πήραμε κανά δυο παπιά ακόμη. Αυτό ήταν, φυσίγγια τέλος! Στεκόμασταν και χαζεύαμε τα παπιά που περνούσαν από πάνω μας. Τα φυσίγγια που είχαμε έφυγαν σαν νερό και σίγουρα δεν ήταν αρκετά για τέτοιες συνθήκες. Δυστυχώς όμως δεν μπορέσαμε να το προβλέψουμε και μάλιστα δεν ήταν η πρώτη φορά που το παθαίναμε, αλλά ούτε και η τελευταία.
Μπορεί το μολύβι τότε να στοίχιζε φθηνότερα, αλλά τα νιάτα δεν φροντίζουν ποτέ να προνοούν. Έπειτα η διαφορά ήταν στον αριθμό των θηραμάτων. Πού να προλάβεις εκείνες τις εποχές να στοκάρεις φυσίγγια!
Μαζέψαμε τα παπιά, ήταν αρκετά. Ήταν μια απρόβλεπτη παραμονή Χριστουγέννων που μας βρήκε να λέμε ιστορίες το απόγευμα πλάι στη φωτιά, προσπαθώντας να ξεμουδιάσουμε από το αγιάζι. Το βράδυ που έπεσα να ξεκουραστώ ένιωθα τον αέρα να με κουνά και καθώς έκλεινα τα μάτια έβλεπα παπιά να πετούν…
Διαβάστε ακόμη:
