Ο διπρόσωπος θεός για τους κυνηγούς, δεν είναι ο Ιανός των Ρωμαίων, αλλά ο Καιρός. Σύμμαχος, αλλά και εχθρός μας, σύμφωνα με τα γούστα του.
Για πολλά χρόνια τον αφήναμε ήσυχο να κάνει τα δικά του, που για να λέμε και του «στραβού το δίκιο», μας βόλευαν.
Το χειμώνα με τα χιόνια και τη πρωινή «κοκκάλα», με τα πουλιά να συγκεντρώνονται στα χειμαδιά και τη ξυλόσομπα να ζεσταίνει και να ολοκληρώνει το τελετουργικό μίας καλής κυνηγετικά μέρας.
Μέχρι να βάλουμε το χεράκι μας, όχι βέβαια μόνο οι κυνηγοί, και να «βγάλουμε» τα μάτια μας. Δεν είναι όμως η κατάλληλη ώρα να εξομολογηθούμε για τις αμαρτίες που έχουμε διαπράξει απέναντι στο περιβάλλον. Είναι ώρα για να περιγράψουμε, με λίγα λόγια τα συμβαίνοντα, και να ατενίσουμε το «κοντό» μέλλον.
Τα «χειμωνιάτικα» αποδημητικά πουλιά θέλουν χειμώνα στο φτερό τους, για να δούν οι κυνηγοί τη θωριά τους. Και έτσι γινόταν για χρόνια μέχρι σήμερα και επαληθεύονταν οι σημαδιακές ημερομηνίες, που καίριες ήταν η εβδομάδα μεταξύ Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς και τα Φώτα.
Όταν επιλέγαμε το τόπο κυνηγίου και συχνά με το φόβο να μην υπάρχει χιονοκάλυψη και απαγορευτικό για το κυνήγι. Όταν βλέπαμε το τρομαγμένο κοτσύφι να ανεβαίνει στα γυμνωμένα κλαδιά του δέντρου και το βοριά να λυγίζει τα κυπαρίσσια.
Τώρα όμως η εικόνα είναι διαφορετική. Είναι ανατρεπτική. Αν ξεχάσουμε για λίγο, όσο αυτό είναι εφικτό, τη πανδημία και τον κορονοϊό, και στρέψουμε τη προσοχή μας στις καιρικές συνθήκες, θα διαπιστώσουμε με τρόμο ότι ο χειμώνας είναι ανύπαρκτος. Με την αλλάγή της χρονιάς να μας βρίσκει, ναι μεν στο βουνό, αλλά με…φανελάκι.
“οι θερμοκρασίες στο τέλος του Δεκέμβρη είναι ίδιες με αυτές στα μέσα του Απρίλη”,
έλεγε πρόσφατα ο Σάκης Αρναούτογλου, στιγματίζοντας τη καιρική «αναρχία».
Αλλά και το λουλούδιασμα των φυτών και το πράσινο των δέντρων στους κήπους και τα άλση, θυμίζουν άνοιξη.
Τι περιμένεις λοιπόν κυνηγέ της φάσσας, της τσίχλας και της μπεκάτσας; Μπερικέτια ή κεσάτια, όπως εύγλωττα έλεγαν οι μικρασιάτες πρόσφυγες, για την αφθονία και την απραξία αντίστοιχα.
Κεσάτια έχουμε συνάδελφοι. Με πολλά παράπονα οι κυνηγοί των πουλιών, που βλέπουν το χρόνο να σώνεται και τη κατάσταση να διαγράφεται «θολή» για το εγγύς μέλλον.
Αλήθεια όμως τι μπορεί να κάνει ο κυνηγός. Πώς μπορεί να μείνει ψύχραιμος και ιδιαίτερα ο νέος που βράζει το αίμα του;
Υπομονή συνιστούν οι παλιοί και έμπειροι κυνηγοί που έμαθαν να πορεύονται με τον καιρό και να χαίρονται με ό,τι και όσα δίνει η φύση.
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει να ακολουθήσουμε αυτή τη «συνταγή», δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Γιατί με τον καιρό δεν τα βάζει κανείς.
Με τη μία και μοναδική κυνηγετική ευχή για τη νέα χρονιά να είναι: ο χειμώνας να έρθει…άμεσα.
