Ήθελε πολύ ακόμη για να χαράξει, όταν αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα σκυλιά, ξεκινώντας για το βουνό. Μια ακόμη χρονιά ξεκίνησε και η πέρδικα έχει τη δύναμη να μας τραβά στα λημέρια της. Έχει τον τρόπο να μας κάνει να αψηφούμε κάθε δυσκολία και κάθε εμπόδιο για να βρεθούμε ψηλά ν’ ανασάνουμε.
Ούτε που καταλάβαμε τις ώρες της διαδρομής, αφού με την κουβέντα τα χιλιόμετρα καταπίνονται γρήγορα. Βέβαια το αυτοκίνητο δε θα συμφωνήσει με κάτι τέτοιο και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εκφράσει τα παράπονά του στο συνεργείο, όπου συχνά πυκνά οδηγείται μετά τις αναβάσεις στους κακοτράχαλους «δρόμους».
Το πρώτο φως αρχίζει να φωτίζει κι ο λάλος κάπου μακριά χάνεται μέσα στα γκρέμια. Ακόμη κι αν υπάρχουν κάποια πουλιά τριγύρω, δεν πρόκειται να προδώσουν την παρουσία τους με πρωινά κελαηδίσματα. Οπότε ξεκινάμε περίπου στα τυφλά, καθώς η ψύχρα τσιμπάει καλά και το βοριαδάκι τρυπάει στην κορυφογραμμή.
Η θερμοκρασία είναι ό,τι πρέπει για περπάτημα, αλλά η πορεία στο βουνό δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Όση και να είναι η μαγεία του υψομέτρου, όσο και να σε παρασύρει η αίσθηση της ελευθερίας και η απέραντη θέα, μετά από ένα σημείο τα πόδια και η μέση σε προσγειώνουν σε μια πεζή πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα τούτες τις μέρες έχει να κάνει συνήθως με λίγα ή άφαντα πουλιά και σπανιότερα με σηκώματα και φτερουγίσματα. Η ξηρασία έχει κρατήσει κρυμμένες τις πέρδικες, αλλά προχωρώντας η εποχή θα τις ανεβάσει καμιά καλή βροχή. Άλλωστε, στο σύντομο διάστημα του κυνηγιού της ο καιρός θ’ αλλάξει πολλές φορές και μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη το πιο πιθανό είναι τα περισσότερα τόπια της ν’ ασπρίσουν.
Αυτό που μένει από την πέρδικα…
Μικρή η σεζόν της πέρδικας, μεγάλες οι συγκινήσεις και οι μεταπτώσεις. Από το τίποτα, μπορεί να σε ανεβάσει και να σε αποζημιώσει με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Ακόμη και τη στιγμή που ακροπατάς δίπλα από τον γκρεμό, όταν τα σκυλιά κρέμονται πάνω από το χάος. Για μια γρήγορη τουφεκιά είναι πάνω στα φρύδια των βράχων κι όσες πέρδικες προλάβουν να πετάξουν, πλανάρουν για κει που δεν μπορεί να τις ακολουθήσει κανείς.
Αυτό όμως που μένει από την πέρδικα στο τέλος της μέρας ίσως δεν είναι η ένταση, αλλά κάτι πολύ πιο απλό και ήρεμο, όπως η ξεκούραση με τα σκυλιά και οι ξάπλες στις φτέρες. Μια κουβέντα με τον βοσκό πώς περνά το Καλοκαίρι του με σιωπή και μοναξιά. Αυτό που μένει μπορεί να είναι ένα κερί που θ’ ανάψεις στο μισόφωτο του ξωκκλησιού για να πάει καλά ο Χειμώνας…
Διαβάστε ακόμη:
