Δεν θυμάμαι τι όνειρο έβλεπα ξημερώνοντας Χριστούγεννα, αλλά σίγουρα δεν περίμενα «μποναμά». Τα νέα της άρσης της απαγόρευσης κυκλοφόρησαν γρήγορα, αλλά δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσεις μέχρι να βρεθείς στον κυνηγότοπο μετά από τόση απραξία…
Τί να γίνεται άραγε στα μπεκατσοτόπια στην καρδιά ενός Χειμώνα που δεν μοιάζει με τους προηγούμενους; Μόλις περνούσε η χρονιάρα μέρα των Χριστουγέννων, θα ήμασταν σε θέση να το μάθουμε«ιδίοις όμμασι». Ξημερώνοντας Σάββατο, 26 του μήνα, αρχίσαμε να περπατάμε σε γνώριμες γωνιές, να αναπνέουμε και πάλι την καταχνιά του ντούσκου…
Ο καιρός κατεβασμένος, με τον νοτιά να φέρνει πότε περισσότερο και πότε λιγότερο νερό από τον ουρανό. Μια βροχή αναζωογονητική, στάλες που σε ξυπνούν από τον λήθαργο της κλεισούρας. Τα σκυλιά σκασμένα, να τρέχουν λαίμαργα και να χώνονται σε κάθε τούφα, κυνηγώντας «δίχως αύριο».
Ελαφριά τα πουλιά…
Οι πρώτες φέρμες δεν άργησαν να έρθουν, σε πουλιά όμως που δεν ήταν μέσα. Ο μαλακός καιρός τις έκανε ελαφριές, αλλάδεν δίσταζαν να ξανακαθίσουν μόλις κρύβονταν από τα αδιάκριτα βλέμματα και αισθανόταν σιγουριά.Και μπορεί να χρειαζόταν να σηκώσουμε κανά δυο τρεις φορές την καθεμιά, αλλά δεν αργούσε να έρθει η ώρα που τα σκυλιά κατάφερναν να τις μπλοκάρουν.
Επειδή ο καιρός ήταν βροχερός δεν τις συναντήσαμε στο πουρνάρι που στάλαζε, όσο έξω στις βατσινιές και στο δέντρο, ακόμη και μέσα στα χωράφια να πλατσουρίζουν στα νερά. Γι’ αυτό και οι τουφεκιές που κάναμε ήταν πιο άνετες και θεαματικές, από τις μπηχτές τουφεκιές του πουρναριού που προλαβαίνεις τη μπεκάτσα στο χάσιμο.
Μετά από πέντε – έξι ώρες περπάτημα και κανά δυο ζευγάρια μακρομύτες «στην τσάντα», η εικόνα της πρώτης μας επαφής ήταν ξεκάθαρη: στον τόπο που κυνηγήσαμε τα πουλιά δεν ήταν πολλά, αλλά είχαν μια σταθερή διασπορά στο πεδίο, με μέσο όρο συναντήσεων περίπου μία διαφορετική μπεκάτσα ανά ώρα. Να σημειωθεί ότι και οι τουφεκιές που ακούστηκαν στην επικράτεια δεν ήταν πολλές.
Ζώντας τη στιγμή…
Βέβαια, μια έξοδος δεν αρκεί για να βγουν συμπεράσματα, αλλά συνήθως είναι ενδεικτική της εικόνας που επικρατεί. Αν είχαμε υπόψη μας και την πολύ καθοριστική περίοδο που προηγήθηκε, θα ήμασταν σε θέση να παρακολουθήσουμε την πορεία της φετινής παρουσίας των πουλιών μέχρι τώρα, εν μέσω ενός πολύ ήπιου Χειμώνα. Γιατί μπορεί το χώμαεδώ στα χαμηλά να είναι στα καλύτερά του, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι κρύο δεν έχουμε δει και τα βουνά είναι ακόμη μαύρα.
Σε κάθε περίπτωση χορτάσαμε φέρμες, πολλές περισσότερες από τα πουλιά που καταφέραμε να θηρεύσουμε, σε μια αναμέτρηση που απαιτούσε πολλαπλά σηκώματα στο καθένα και συγκέντρωση στην κάθε φάση. Ας ελπίσουμε σε τούτη τη συγκυρία να μάθουμε να ζούμε τη στιγμή περισσότερο από ποτέ.
Ίσως είναι πιο εύκολο να αποφύγουμε τα λάθη της σιγουριάς άλλων Χειμώνων, καθώςτώρα είναι δύσκολο να μοιράζεσαι ανάμεσα σε ένα τυφλό παρελθόν που προηγήθηκε και σε ένα ρευστό μέλλον που ακολουθεί…
