Φασσοκάρτερα µε θέα τον Μαλιακό
Ρίξαμε 15 φυσίγγια και γυρίσαμε με 6 φάσσες στον τορβά
Φέτος ακόμα με μεγάλα κοπάδια δεν ανταμώσαμε, παρά μόνο “φωτογραφικά”. Όταν ερχόταν πληροφορία εμείς πηγαίναμε καθυστερημένοι. Στην τελευταία διήμερη εξόρμηση στις χούνες του Αετού ρίξαμε 15 φυσίγγια και γυρίσαμε με 6 φάσσες στον τορβά.
Στην απόπειρα σε Ανάβρα και Τσαρίτσανη, που προηγήθηκε αυτής στις χούνες του Αετού, φύγαμε δίχως τουφεκιά στη μία και με 2 πουλιά στην άλλη.
Για κάποιες τέτοιες περιπτώσεις “καμαρώνω” που εγώ το διάλεξα και στα σκυλιά μου το έμαθα να κυνηγάμε “μικτό…” Στους ίδιους τόπους καρτέρι μία ώρα το πρωί για φάσσες, έρευνα μετά για τις μακρομύτες ώσπου να πάει 3, και μετά ξανά μανά στο καρεκλάκι…
Αναζήτηση δίχως τύχη
Φάσσες δεν βρήκαμε, αλλά από μπεκάτσες μείναμε ικανοποιημένοι. Από τις οκτώ που σηκώσαμε, και τις τέσσερις που μας “περίμεναν”, καταφέραμε και πήραμε τρεις. Είχαμε σχεδιάσει να βρεθούμε σε κάποια από τα θεωρητικά τουλάχιστον καλά φασσοτόπια των Γρεβενών, πρακτικά όμως το σχέδιο δεν μας “βγήκε”…
Κινηθήκαμε για πολλά χιλιόμετρα στις όχθες του Βενέτικου, χωρίς τύχη. Σκαρφαλώσαμε σε δάση οξιάς, με καρπό άφθονο τριγύρω τους, πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Είδαμε κοπάδια που ξεκλαρωμένα από κούρνια έδιναν φτερό για βοσκή, κάναμε υπολογισμούς για που θα πιάσουν, όμως δεν τα βρίσκαμε. Επιστρέφαμε σε ψηλότερα σημεία και χουνιαστά ρέματα για την απογευματινή επιστροφή τους, αλλά εκείνες δεν γυρνούσαν.
Ούτε τον… λήγοντα
Όσους “λαχνούς” κι αν πήραμε δηλαδή, ούτε λήγοντα δεν πιάσαμε…
Για να μη σχηματιστεί όμως η εικόνα του απόλυτου μηδέν για παντού, σημειώνω πως σε Δεσπότη και Μεσολούριο είδαμε παρέες φασσάδων από Ναύπλιο και Ζάκυνθο που είχαν χτυπήσει πολλά πουλιά. Αναμενόμενο ήταν να μην πουν κουβέντα για το μέρος που τις είχαν βρει.
Σίγουρα κάποιοι, στα ίδια μέρη ή αλλού, νωρίτερα ή αργότερα στάθηκαν περισσότερο τυχεροί από εμάς. Αυτό συμβαίνει πάντα και παντού με τις φάσσες και τουλάχιστον στα χρόνια που τις κυνηγάω μανιωδώς, δεν το είδα ποτέ να αλλάζει.
Αντικριστά στον Μαλιακό
Και εκεί καθυστερημένοι πήγαμε. Κυριακή είχε ανέβει ένας φίλος για κυνήγι μπεκάτσας και του “έκατσαν” μας είπε φάσσες, Τρίτη πήγαμε και όχι ιδιαίτερα ορεξάτοι. Τα μέρη που μας υπέδειξε μας ήταν άγνωστα, κι όσο για λεπτομέρειες προσανατολισμού μας πήρε ώρα, επειδή ή ο φίλος μπερδευόταν ή εμείς δεν καταλαβαίναμε…
Η εικόνα το χάραμα εξαιρετική. Από αυτές τις σπάνιες που κάπως “αποζημιώνουν” για κάθε φτωχό αποτέλεσμα. Δεν είναι συνηθισμένα τα καρτέρια με “πιάτο” τη θάλασσα, κι εμείς είχαμε θέα τον Μαλιακό που έδειχνε “ασημένιος” από τις ακτίνες του ήλιου. Είχε προηγηθεί χρονοβόρα και δύσκολη ανάβαση στους λασπωμένους χωματόδρομους, και κάθε τόσο στάση για να επιβεβαιώσουμε τη σωστή πορεία.
Σταθήκαμε τυχεροί, αφού αξημέρωτα ακόμη βρήκαμε το ρέμα, το ταμπάνι με γύρω τις πυκνές βελανιδιές, όπως και την χούνη στο πλατύ ισάδι.
Με κατεύθυνση από Εύβοια προς δυτικά
Κοντά στις διατηρημένες φυλάχτρες, απομεινάρια κάρβουνων μαρτυρούσαν πως το καρτέρι εκείνο είχε χρησιμοποιηθεί πρόσφατα. Κάλυκες όμως πουθενά. Στις 8 παρά πέρασε το πρώτο κοπάδι με 12 πουλιά και πορεία προς δυτικά. Κατέβασα μία εγώ και δύο ο Ηλίας, όμως εκείνες έπεσαν πολύ μακρύτερα φτερουγάτες. Στο επόμενο μισάωρο πέρασαν από και προς την ίδια κατεύθυνση ίσως και 40 πουλιά σε μικρά κοπαδάκια, μονές, διπλές και ζευγάρια.
Κράτησα ακόμη 6, κι αν ο φίλος μου που ακόμα έψαχνε να βρει τις δύο τραυματισμένες ήταν στη θέση του, θα έπαιρνε σίγουρα περισσότερες γιατί από το καρτέρι του περνούσαν χαμηλή τραβέρσα. Στις ώρες που ακολούθησαν μετά τις 9 δεν πέταξε φτερό και όπως συμβαίνει συνήθως κάναμε το λάθος να μετακινηθούμε. Από τα νέα πόστα που τυχαία επιλέξαμε, βλέπαμε πως πουλιά, κυρίως μοναχικά, σπασμένα όμως και ποτέ κοπαδιαστά είχαν επιστρέψει στην περιοχή και γυρόφερναν στις βελανιδιές.
Τέτοιες ευκαιρίες περιμένουν οι φασσάδες για να γίνει “ταμείο”.
Επιστρέψαμε με χίλιες προφυλάξεις, όμως μας αντιλήφθηκαν κι έφυγαν δίχως να προλάβουμε να σηκώσουμε όπλα. Μέχρι τις 12 μόνο λιγοστές ελατότσιχλες πέταξαν δίχως να τις ενοχλήσουμε. Με τόσο βελανίδι πάνω και κάτω από τα δέντρα δεν απορούσαμε γιατί οι φάσσες επέμεναν στην περιοχή, αν και τουφεκίστηκαν και δύο μέρες πριν.
Απογευµατινό σούρτα φέρτα
Το νεκρό διάστημα δεν μας χωρούσε ο τόπος, όμως κρατηθήκαμε “παλουκωμένοι”. Άρχισαν να έρχονται κυρίως μονές, και μία φορά πέντε μαζί. Μερικές έπιαναν κορφιάδες στα δέντρα κι άλλες κάνοντας ένα ξέμακρο ερευνητικό κύκλο, έπαιρναν πορεία για τα βελανίδια.
Ενδιάμεσα χάθηκαν ευκαιρίες από μονά πουλιά που ήρθαν ή έφυγαν τελείως “μπουκαριστά” και έπιαναν στον ύπνο τον Ηλία, την ώρα που εγώ με τα σκυλιά ψάχναμε όσες έπεσαν ξέμακρα.
Το μέρος ανήκει στα πραγματικά καλά κρυμμένα φασσοκάρτερα του Καλλίδρομου, και παρά το γεγονός ότι σε μπεκάτσα και φάσσα έχω περπατήσει πολύ αυτό το βουνό, το μέρος δεν το ήξερα. Βρίσκεται ανάμεσα σε μεγάλες ορθοπλαγιές και σε μία κορφή με πολλά “σπανά” στη μέσα πλευρά της…
Τα πουλιά περνούν “γλείφοντας” την πλαγιά, οπότε νομίζω ότι μόνο όσοι βρίσκονται στο σημείο τα βλέπουν. Είναι από τα μέρη που αν δεν σε στείλουν, μόνος δεν τα βρίσκεις ποτέ. Εκείνη την Τρίτη, κάναμε το καλύτερο κυνήγι μας ως τώρα.
Είχαμε ευχαριστηθεί τόσο οπτικά, όσο και σκοπευτικά. Με 17 πουλιά στον τορβά και κανένα χαμένο, δεν γυρίσαμε ποτέ ως τώρα από κανένα κυνήγι μας. Και μάλιστα μόνο με δύο τουφέκια, μόνο για μία μέρα και μόλις δυόμιση ώρες από την Αθήνα.
