Ο λαγός ανήκει στα σκυλιά που τον έχουν ξεφωλιάσει!
Ήθη και άγραφοι νόμοι των κυνηγών
Σε μία πρόσφατη εξόρμηση για λαγό μία παρέα μού θύμισε ότι υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άτομα με ήθος και παιδεία, που γνωρίζουν και σέβονται τους άγραφους νόμους των κυνηγών!
Η ομάδα του ερασιτέχνη εκτροφέα Ελληνικού Ιχνηλάτη “Το γιατάκι της Αυγής”, Τάσου Αναστασιάδη, από την Αυγή Λαγκαδά Θεσσαλονίκης και των τριών συνταξιούχων που τον ακολουθούν στο λαγοκυνήγι, του Παναγιώτη, του Ευθύμη και του Νίκου, έχουν τη δική τους φιλοσοφία για τη θήρα.
Βρέθηκα μαζί τους, ύστερα από πρόσκληση του Τάσου, όταν είχα περάσει από το κατάστημα κυνηγετικών ειδών που έχουν ανοίξει- εδώ και λίγους μήνες- μαζί με τη γυναίκα του, Ειρήνη, στο Λαγκαδά.
– “Ανέβα στα μέρη μας. Μετά τις βροχές οι ντοροί είναι πιο καθαροί!”, μου είχε πει, πάνω στη συζήτηση για τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν στα κοντινά λαγοτόπια που επέλεγα, κυρίως και για οικονομικούς λόγους.
Στο μεγάλο πλάτανο
Έτσι, το πρωί του Σαββάτου 19 Νοεμβρίου, ήμουν στην είσοδο της Αυγής, στο μεγάλο πλάτανο. Εκεί, είχαμε δώσει το ραντεβού, μεταξύ 6:30΄και 6:45΄.
Για να είμαι συνεπής, είχα φύγει από το σπίτι μία ώρα νωρίτερα, καθώς έπρεπε να περάσω από το κτήμα μας να πάρω και τα σκυλιά μου: την “Καλυψώ”, την κόρη της “Τζένα”, την εγγονή της “Φλόγα”, τρία σκληρότριχα με αίματα Ίστριας και τη “Ρώμη”, ένα λαγόσκυλο της Καρπάθου.
Ήρθε ο… οικοδεσπότης, έχοντας στο μεγάλο τρέιλερ, επτά Ελληνικούς Ιχνηλάτες και ακολούθησα το τζιπάκι του, για μία διαδρομή περίπου ενός τετάρτου στα νότια του χωριού του. Περάσαμε από καλλιεργούμενες εκτάσεις και κατηφορίσαμε προς μία πουρναρόφυτη βουνοπλαγιά κι αφού δεχτήκαμε τη… θερμή υποδοχή των τσομπανόσκυλων ενός μαντριού, στρίψαμε σ’ ένα στενό δρομάκο, γεμάτο πέτρες και μεγάλες λακκούβες, όπου… χόρευαν “σκληρό ροκ” ακόμη και τα τετρακίνητα οχήματά μας.
Σταματήσαμε σε δύο τεράστια χωράφια με σιτοκαλαμιά. Ήταν το τελευταίο… σύνορο με τα ατελείωτα πουρνάρια και μεσέδες (μικρές βελανιδιές), που κάλυπταν τις κορυφές και τις χαράδρες μέχρι εκεί που έπιανε το μάτι σου. Αραιά και πού διέκρινες κάποιες μικρές ανοιχτωσιές με λίγες σκόρπιες αγριαχλαδιές (γκορτσιές) στην “αγκαλιά” τους.
Προµηνύονταν άλλη µία ζεστή µέρα
Ο ήλιος είχε σκάσει το πρώτο του… χαμόγελο από τη μακρινή κορυφογραμμή στα ανατολικά. Προμηνυόταν άλλη μία ζεστή μέρα, που γρήγορα θα έδιωχνε την λιγοστή υγρασία, που είχε αφήσει η ξάστερη νύχτα.
Δεν θα είχαμε πολλές ώρες στη διάθεσή μας, είχε προεξοφλήσει ο Τάσος.
– “Παιδιά, δεν θέλω να σας χαλάσω το κυνήγι! Κινηθείτε όπως συνηθίζετε! Εγώ, θα είμαι με τα δικά μου σκυλιά, για να μην σας ενοχλώ!”, είπα και περίμενα να διαλέξουν το μέρος όπου θα έλυναν τα δικά τους.
– “Δημήτρη, εμείς θα πάμε κάτω δεξιά και τα καρτέρια θα είναι στην κορυφογραμμή. Εσύ, ψάξε αυτές τις δύο – τρεις απουλιάνες, στα αριστερά μας. Κρατάνε λαγό!”, με καθοδήγησε ο Τάσος.
Οδήγησα τα σκυλιά μου στην πρώτη ανοιχτωσιά που περιστοιχιζόταν από μεγάλα και πυκνά πουρνάρια. Εκείνα απλώθηκαν, δίχως να πιάσουν κάποιον ντορό. Μετακινήθηκα στη δεύτερη και η “Καλυψώ” κούνησε χαρωπά την ουρά της. Από κοντά και η κόρη της, η “Τζένα”, έδωσε κι αυτή το δικό της μήνυμα, για να συγχρονιστούν μαζί τους και η “Φλόγα” με τη “Ρώμη”.
Έσκυψα και είδα στο έδαφος, πάνω στα χόρτα φρέσκες κακαράντζες από μεγάλο θηλυκό λαγό. Ήταν μία έκταση περίπου πέντε – έξι στρεμμάτων με ψηλά κιτρινισμένα χόρτα. Τα σκυλιά κινήθηκαν προς τις άκρες, όπου άρχιζε το δασωμένο. Ιχνηλατούσαν αφοσιωμένα, μεταδίδοντας το ένα στο άλλο την υπερδιέγερση, που τους προκαλούσε ο φρέσκος ντορός.
Κατευθύνθηκαν στα δυτικά και πέρασαν έναν αυχένα. Τα ακολούθησα από κοντά, όταν κατέβηκαν στη διπλανή απουλιάνα, που ήταν γεμάτη από ψηλά αραιά αγκάθια, που ξεχώριζαν σαν μία νησίδα στην πράσινη… θάλασσα των πουρναριών.
Η διάψευση
Δεν είχα πολλά περιθώρια, για να αντιδράσω στο αναμενόμενο ξεφώλιασμα. Προτίμησα να μείνω ψηλά, σε ένα σημείο όπου οδηγούσε ένα μονοπάτι, εκτιμώντας πως εκείνη τη διαφυγή θα επέλεγε ο λαγός.
Διαψεύστηκα. Τα σκυλιά είχαν απομακρυνθεί και μόλις που άκουγα ανεπαίσθητα τα κουδουνάκια τους. Ξαφνικά, στα αφτιά μου έφτασαν οι φωνές τους. Κυνηγούσαν! Όμως, αντί να έρχονται προς το μέρος μου, ξεμάκραιναν! Λάθος εκτίμηση, σκέφτηκα και αναμενόμενο το αποτέλεσμα, μία και δεν είχα καλή εικόνα της γεωγραφίας του κυνηγότοπου, βγήκε πρόχειρη η δικαιολογία.
Έπεσαν δύο τουφεκιές στα δεξιά μου. Περίπου 200 μέτρα από εμένα. Τα σκυλιά δεν τα άκουγα πια. Ήχησε το κινητό μου. Ήταν ο Τάσος:
– “Δημήτρη, εντάξει! Το λαγό τον χτύπησε ο Νίκος!”, με ενημέρωσε.
Τα σκυλιά μου είχαν γυρίσει σε μένα, ενώ οι Ελληνικοί Ιχνηλάτες του Τάσου, ακουγόταν στο βάθος σε μία μανιώδη δίωξη, που είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Συνεχίσαμε το κυνήγι.
Οι τέσσερις φίλοι είχαν μείνει στα καρτέρια, παρακολουθώντας την εξέλιξη της καταδίωξης κι εγώ μετακινήθηκα σε ένα λοφάκι δεξιότερα, όπου ξεχώρισαν τα κίτρινα φύλλα από κάποιους κομμένους μεσέδες.
Εκεί, έμεινα κανένα μισάωρο, πηγαίνοντας “καβάλα” την ομάδα μου, που πάλευε να ξεκόψει ένα άλλο ντορό. Παρ’ τον, τον έβγαλαν τα δικά σου.
Στις 10:30’, στο βάθος της κορυφογραμμής φάνηκε η παρέα του Τάσου, που πήγαιναν προς τα αυτοκίνητα με τα σκυλιά ξοπίσω τους κατάκοπα.
– “Έλα, Δημήτρη! Φεύγουμε”, μου φώναξε ο Τάσος. Έφτασα κοντά. Τον είδα που κρατούσε τον λαγό! Βγήκαμε αναμνηστικές φωτογραφίες και αμέσως μου, τον έτεινε προς το μέρος μου.
– “Τι κάνεις;”, διαμαρτυρήθηκα.
