Στα χωριά έχει πολλή μοναξιά. Μπορεί τα τριήμερα και τις γιορτές να μην βρίσκεις ούτε τραπέζι για φαγητό, ούτε κρεβάτι για φιλοξενία, αλλά εμείς οι κυνηγοί βλέπουμε και ένα άλλο πρόσωπο του τόπου. Περνάμε και τις καθημερινές, ξαποσταίνουμε και το απομεσήμερο στα καφενεδάκια του, αφουγκραζόμαστε και έναν άλλο ρυθμό.
Ίσως βέβαια να «φταίμε» κι εμείς λίγο. Γιατί όταν όλοι περπατούν στα γκαλντερίμια, εμείς σκαρφαλώνουμε στα κατσάβραχα που δεν έχει ούτε μονοπάτι. Όταν οι άλλοι λιάζονται πλάι στη σόμπα, εμείς προτιμάμε να βρεχόμαστε κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Να κουραζόμαστε και ξοδεύουμε τις μέρες μας χωρίς καμιά εγγύηση. Αλλά έτσι είναι, το κυνήγι είναι γραφτό να επιδιώκει το «ανώφελο» και το «άσκοπο».
Αλλά όπως και να το δεις τα χωριά δεν είναι αυτά που ήταν. Έχει μείνει το φολκλόρ αλλά λείπει η ζωντάνια, η ψυχή. Ζούμε ένα οξύμωρο σχήμα: την μοναξιά μέσα στη βουή του κόσμου. Τον φευγαλέο τουρισμό που αφήνει τα απαραίτητα χρήματα για να τα φέρουν οι άνθρωποι βόλτα, αλλά δεν αφήνει το στίγμα του γιατί τα χωριά αδειάζουν και πάλι.
Τον παλιό ξενιτεμό των κατοίκων τον είχαν μοιρολογήσει οι Ηπειρώτες στα δημοτικά τους τραγούδια και την επιστροφή τους τη γλέντησαν στα πανηγύρια. Την αθόρυβη όμως ερήμωση που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια, δυστυχώς δεν έμεινε κανείς πίσω να την κλάψει.
Θυμίζει ακόμη Χειμώνα…
Τούτες τις μέρες του Απρίλη που το χιόνι έπεφτε μέχρι και πριν λίγες μέρες στις κορφές, κλείνω για μια στιγμή τα μάτια και βλέπω…
Στα ήσυχα χειμωνιάτικα μεσοχώρια, κάποια καφενεδάκια καπνίζουν. Εκεί πίναμε έναν καφέ για να ζεσταθούμε, λίγο πριν ξεκινήσουμε να κυνηγάμε μέσα στο μισοσκόταδο των ελάτων. Τέλη Νοέμβρη και τα μονοπάτια κάτω από τις χιονισμένες βελόνες τους ήταν καθαρά.
Μια ανάσα πριν το κατέβασμα του Χειμώνα, το βουνό μας άφηνε να πάρουμε ακόμη ό,τι μπορούσαμε: ξημερώματα με ελπίδες, λαχανιασμένα μεσημέρια, αποκαμωμένα απογεύματα, γεμάτα βράδια. Μας άφηνε να πάρουμε ό,τι μπορούσαμε για να πορέψουμε μέχρι να ξανάρθει.
Και τις νύχτες που ο αέρας λυσσομανούσε, ο καπνός ανέβαινε από τις καμινάδες των βουνίσιων αρχοντικών και ανάκατος με τις παγωμένες ριπές, χάνονταν στα πηχτά σκοτάδια. Λίγο πριν σβήσει η φωτιά, ο βοριάς τρύπωνε από τις χαραμάδες και κατάπινε όνειρα παγωμένα των ανθρώπων και προσευχές…
