Υπάρχει ένα ρητό στην αγγλική, “beware of the man shooting only one gun”, «προσέξτε τον άντρα που ρίχνει μόνο με ένα όπλο» δηλαδή. Στον αντίποδα υπάρχει η κοινώς αποδεκτή από όλους μας πιστεύω άποψη, ότι «όσα όπλα και να έχεις, ποτέ δεν είναι υπερβολικά πολλά». Ποιο είναι το σωστό ή η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές;
κείμενο: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΗΤΣΙΑΛΗΣ
Ποιος κυνηγός δεν αρέσκεται στο να έχει μία συλλογή από κυνηγετικά όπλα, τα οποία με καμάρι δείχνει στους φίλους του όταν τον επισκέπτονται ή απλά όταν συναντώνται στο κυνήγι; Ποιον ξέρετε να δήλωσε «μου αρκεί το ένα που έχω»;
Κακά τα ψέματα, τα περισσότερα όπλα που εμπλουτίζουν τις κυνηγετικές συλλογές, αγοράστηκαν όχι με αντικειμενικά κριτήρια κάλυψης συγκεκριμένων αναγκών, αλλά μάλλον από αυθορμητισμό, ζήλεια για το γνωστό ή φίλο μας, ευπιστία σε διαφημίσεις, ψυχοθεραπεία κ.λπ. Αγοράζουμε ένα νέο όπλο συνήθως επειδή το θέλουμε όχι επειδή το έχουμε ανάγκη και βέβαια επειδή μπορούμε. Ακόμα και όταν αναφέρουμε αντικειμενικές ανάγκες ως αιτιολόγηση μίας νέας αγοράς, συνήθως είναι πρόφαση για να δικαιολογήσει γούστα, όπως «με έχουν καλέσει για κυνήγι υδροβίων φέτος και δεν έχω κατάλληλο όπλο». Νομίζω συμφωνείτε, ότι όσο ακατάλληλο κι αν είναι ένα όπλο για το βάλτο, π.χ. ένα κοντόκαννο πλαγιόκαννο, το να χρησιμοποιηθεί μία φορά ως λύση ανάγκης για να δούμε αν μας αρέσει έστω το κυνήγι υδροβίων, είναι πιο λογική πράξη από το να τρέξουμε να αγοράσουμε ένα αυτογεμές με πλαστικά μέρη παραλλαγής καλαμιού. Από την άλλη βέβαια είμαι και οπαδός της σοφής φράσης «κανείς δεν πρέπει να λέει σε έναν άντρα τι να κάνει με τα χρήματά του». Άρα η αιτιολογία «μου καίγανε τα λεφτά το παντελόνι» είναι το ίδιο ιερή με οποιαδήποτε άλλη.
Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που «αντικειμενικά» δικαιολογούν τη μία ή την άλλη πραγματικότητα; Κατ’ αρχάς, στην υπεράσπιση όσων χρειάζονται όντως περισσότερα από ένα όπλα για να καλύψουν διαφορετικές ανάγκες, φαντάζομαι συμφωνείτε ότι το ιδανικό όπλο για κυνήγι με έρευνα με σκύλο διαφέρει ριζικά από το ιδανικό όπλο για καρτέρι. Επομένως εάν ένας κυνηγός κάνει και των δύο ειδών κυνήγια, δεν χωράει αμφιβολία ότι χρειάζεται δύο τουλάχιστον διαφορετικά όπλα. Εάν φυσικά δεχτούμε αυτή την άποψη θα πρέπει να δούμε θετικά και την άποψη, ότι το καρτέρι τσίχλας και το καρτέρι υδροβίων, θα μπορούσαν επίσης να απαιτούν διαφορετικά όπλα για το κάθε κυνήγι αντίστοιχα ή να διυλίσουμε περαιτέρω τον κώνωπα και να ισχυριστούμε, ότι το ημερήσιο κυνήγι υδροβίων έχει τελείως διαφορετικές απαιτήσεις από ένα όπλο σε σχέση με το απογευματινό καρτέρι τους μετά τη δύση του ηλίου.
Και η αλήθεια είναι ότι εάν κοιτάξουμε όντως αντικειμενικά την κάθε χρήση, πάντα θα βρίσκουμε τίμιες δικαιολογίες, που να αιτιολογούν την προσθήκη όλο και περισσοτέρων όπλων στον οπλοβαστό του σπιτιού μας. Τη γραμμή ανάμεσα στην πραγματική ανάγκη και στην υπερβολή την τραβάμε πάντα εμείς, με τα δικά μας «θέλω» και τα δικά μας «μπορώ». Προσωπικά τοποθετώ τον εαυτό μου κάπου στην μέση, εκεί που στατιστικά βρίσκεται και η αλήθεια σε κάθε σύγκρουση ιδεών και αντιλήψεων. Θεωρώ ότι έχω ουσιαστική ανάγκη από διαφορετικά όπλα για το καρτέρι τσίχλας και το καρτέρι υδροβίων, για το περπατητό κυνήγι ανεξαρτήτως θηράματος και για το σκοπευτήριο, αλλά μέχρι εκεί. Για μένα, οποιοσδήποτε περαιτέρω διαχωρισμός βασισμένος σε αντικειμενικά κριτήρια θα κινείτο στα πλαίσια της διαστροφής, μία διαστροφή όμως που δεν θα καταδίκαζα αν είχα την οικονομική άνεση να την ικανοποιήσω. Έχω επίσης στην κατοχή μου όπλα που δεν δικαιολογούν την ύπαρξή τους από τις παραπάνω χρήσεις, καθώς και όπλα με συναισθηματική αξία που δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου χωρίς αυτά. Χρειάζεται να απολογηθώ; Φυσικά και όχι!
Στον αντίποδα τώρα, του θιασώτη της χρήσης ενός και μοναδικού όπλου, τα πράγματα δεν μπορούν ούτε εδώ να είναι «άσπρο – μαύρο». Κατ’ αρχάς, άλλο το «κατέχω μόνο ένα όπλο» και άλλο το «χρησιμοποιώ μόνο ένα όπλο». Γνωρίζω πολλούς φίλους και γνωστούς που ενώ έχουν διάφορα όπλα στην κατοχή τους, χρησιμοποιούν μόνο ένα όπλο στα κυνήγια τους. Εδώ ισχύουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις που ρίχνουν φως στην υπόθεση. Πρώτον, αυτό αφορά συνήθως κυνηγούς ενός και μόνο είδους κυνηγίου. Για παράδειγμα εάν κάποιος κυνηγάει μόνο τσίχλα όλο το χρόνο, αντικειμενικά οι ανάγκες του είναι σταθερές και εάν ένα από τα όπλα του «του κάνει τα γούστα» καλύτερα από τα άλλα, τότε δικαιολογείται η επιλογή αυτού του όπλου κάθε φορά. Η δεύτερη παρατήρηση, πάντα από την προσωπική μου εμπειρία σε φίλους και γνωστούς είναι, ότι ο κάτοχος είτε δεν έχει κάνει καμία ενέργεια να φέρει τα κοντάκια των όπλων του στα μέτρα του και επιλέγει να χρησιμοποιεί αυτό που τυχαία του ταιριάζει καλύτερα, είτε έχει φτιάξει το κοντάκι μόνο ενός από τα όπλα του στα μέτρα του, το οποίο και ευλόγως αποτελεί και την μόνιμη επιλογή του ανοίγοντας τον οπλοβαστό. Όπως και να ‘χει, το χέρι θα πάει από μόνο του σε ένα συγκεκριμένο όπλο ανάμεσα στα πολλά. Σε αυτό που μας χαρίζει τις περισσότερες επιτυχίες. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το προφίλ του κυνηγού που ενώ έχει διάφορα όπλα στην κατοχή του, χρησιμοποιεί μόνο ένα. Πάντα έχει να κάνει με τα κοντάκια ή το ταίριασμα ή όχι σε άλλους τομείς εργονομίας, όπως το βάρος, το ζύγισμα κ.λπ.
Η τελευταία κατηγορία αποτελείται από αυτούς που όχι μόνο χρησιμοποιούν ένα μόνο όπλο, αλλά έχουν συνολικά μόνο ένα όπλο στην κατοχή τους. Σύμφωνα με την εμπειρία μου αυτοί είναι συνήθως καινούριοι κυνηγοί που ξεκινούν με το πρώτο τους όπλο, συνήθως χαμηλής χρηματικής αξίας, μέχρι να διαπιστώσουν εάν όντως το κυνήγι είναι κάτι που τους αρέσει και σκοπεύουν να το συνεχίσουν ή που απλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για κάτι καλύτερο, όπως οι πιτσιρικάδες που βγάζουν την πρώτη τους άδεια στα 18. Η άλλη κατηγορία κατόχων ενός και μόνο όπλου είναι είτε μη κυνηγοί (η κατηγορία όπλων «αχρείαστα να ‘ναι»), οπότε και δεν μας ενδιαφέρει επί του παρόντος ή οι «χλιαροί κυνηγοί», αυτοί δηλαδή που θα πάνε από ελάχιστες φορές τον χρόνο κυνήγι έως καθόλου, συνήθως υπό την προτροπή κάποιου φιλικού ή συγγενικού προσώπου, το λεγόμενο «τσίγκλισμα». Αυτοί όμως οι «κυνηγοί» δεν θα δουν ποτέ το κυνήγι με το δικό μας μάτι και το δικό μας πάθος, παρά σαν άλλο ένα χόμπι που θα κάνουν μερικές φορές στον ελεύθερό τους χρόνο, χωρίς να επιβαρύνουν την καθημερινότητά τους στο ελάχιστο.
Γι’ αυτούς το κυνηγετικό όπλο είναι απλά κάτι που κάνει μπαμ και πετάει σκάγια, τίποτα παραπάνω.
