Μπορεί η λέξη καρτέρι να σημαίνει το στατικό και το λίγο τεμπέλικο, αλλά οι θυσίες που απαιτούνται για να εξασφαλιστεί ένα καλό και αποδοτικό πόστο, συχνά ξεπερνούν και την πιο γόνιμη φαντασία.
Το κυνήγι με καρτέρι δεν υπολείπεται από άλλα δύσκολα και κουραστικά κυνήγια, ούτε πρέπει να θεωρείται παρακατιανό. Το αντίθετο μάλιστα, καθώς χρειάζονται γερά νεύρα για την συχνά πολύωρη αναμονή, ακινησία στην εμφάνιση του θηράματος και τέχνη για την κατασκευή της φυλάχτρας.
Ούτε καφέ για να προλάβει
Τις ώρες που απλώνεται η σιωπή της νύχτας και πετούν μόνο οι νυχτερίδες, ακούγεται ο απίθανος διάλογος ανάμεσα στους κυνηγούς σε ένα χειμωνιάτικο κυνήγι τσίχλας:
–«Τί ώρα είναι Κώστα»;
–«Κοντά πεντέμισι».
–«Ακόμα πεντέμισι; δηλαδή θέλει 2 ώρες για να ξημερώσει. Και έχει ψόφο πανάθεμα», λέει ο κυνηγός που ταξίδεψε άγρια νύχτα για να φθάσει στον τόπο της «επαγγελίας» και να πιάσει το συγκεκριμένο πόστο.
Είναι ο φόβος ότι μπορεί να φθάσει δεύτερος και να πάει «στράφι» ολόκληρος ο σχεδιασμός και η πρόωρη αναχώρηση. Γιατί αλήθεια, μόνο στο καρτέρι μπορείς να νιώσεις το συναίσθημα της μεγάλης απογοήτευσης και να αισθανθείς το περίεργο «σφίξιμο» στην καρδιά, όταν διαπιστώσεις ότι τον πρόλαβαν.
Για αυτόν αποτελεί αξίωμα, ότι αν θέλει να ρίξει μερικές καλές τουφεκιές πρέπει να ξαγρυπνήσει και να βρίσκεται στον αυτοκινητόδρομο, όταν για τους άλλους θα χτυπά το ξυπνητήρι. Και να μην σταματήσει για καφέ, ούτε ακόμα και για τη φυσική του… ανάγκη.
Και όταν με το καλό φθάσει και διαπιστώσει την απουσία φακών ή άλλων φωτιστικών, που αποτελούν δηλωτικό της κατάληψης του χώρου, και καπαρώσει το επίμαχο πόστο, τότε εξαφανίζονται με μιας η ανησυχία, η αϋπνία και η ταλαιπωρία. Και απομένει μόνο η αγαλλίαση.
Φτου και πρώτος στο καρτέρι…
Για τον ανορθόδοξο τρόπο δράσης θα αναρωτηθεί εύλογα ο αναγνώστης, αλλά και ο καρτεριτζής του χωριού: Τί τρέλα πουλάνε οι κυνηγοί της μεγαλούπολης; Γιατί του έρχεται δύσκολο να καταλάβει, πέρα από την απόσταση και το έξοδο, ότι οι αστοί κυνηγοί δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες δράσης με τους κυνηγούς της επαρχίας.
Ένα σαββατοκύριακο τους μένει για κυνήγι και όταν η πληροφορία για τον τόπο που κρατάει πουλιά έχει διαδοθεί, τότε γίνεται αγώνας δρόμου για το καπάρωμα των καρτεριών.
«Από τί ώρα ήρθατε λεβέντες;».
Αυτή είναι η κλασσική ερώτηση του κυνηγού που φθάνει αρκετή ώρα αργότερα και βρίσκει κατειλημμένα τα καρτέρια.
«Πριν δέκα λεπτά», είναι η πάγια απάντηση αυτών που βρίσκονται 1-2 ώρες πριν, αλλά για ευνόητους λόγους δεν αυτο-καρφώνονται. Όχι για να μη παρεξηγηθεί η τρέλα τους, αλλά για να μη ψυλλιαστεί ο ξένος κυνηγός και τον βρουν μπροστά τους στην επόμενη εξόρμηση.
Η «τρέλα» πάει βουνό, κάμπο και νερό
Η από τη νύχτα εξασφάλιση για το καρτέρι, δεν είναι προνόμιο μόνο των τσιχλοκυνηγών. Σε μεγάλες θυσίες υπόκεινται οι τρυγονάδες, οι φασσάδες και οι κυνηγοί του βάλτου.
Για το ντοπιάρικο αυγουστιάτικο τρυγόνι, η νυχτερινή κατάληψη του καρτεριού είναι σχετικά εύκολη υπόθεση για εκείνους που έχουν επιλέξει την υπαίθρια κατασκήνωση και κοιμούνται κυριολεκτικά δίπλα στις βοσκές των πουλιών.
Χωρίς βέβαια να λείπουν τα γνωστά παρατράγουδα με τους αργοπορημένους, που ξεκούρασαν το κορμί τους στο μαλακό κρεβάτι του κοντινού ξενοδοχείου, αλλά αποζητούν και αυτοί μία θέση…στον ήλιο.
Όμως και για τα περασματιάρικα τρυγόνια του Σεπτέμβρη, η νύχτα έχει τον πρώτο λόγο. Στο κοντινό παρελθόν στα Λεγρενά της Λαυρεωτικής, τον γνωστό κυνηγότοπο της Αττικής, αν ήθελες να τουφεκίσεις έπρεπε από τις τρεις τη νύχτα να βρίσκεσαι στο βουνό. Ακόμα όμως και σήμερα που σπανίζουν τα τρυγόνια, βλέπεις τους φακούς να τρεμοπαίζουν από τη νύχτα.
Το ανάλογο συμβαίνει και με τα φασσοκάρτερα στα μπασίματα, ίσως και χειρότερα, καθώς οι διάδρομοι που περνούν οι φάσσες είναι περιορισμένοι. Πάνω σε αυτούς οι επίμονοι φασσάδες ρίχνουν… άγκυρα για μέρες και δεν αφήνουν ούτε… γίδι να πλησιάσει.
Οι μικρο-καβγάδες και η συμφιλίωση
Τα καρτέρια κατηγοριοποιούνται σε «πρώτα» και «δεύτερα» στα μπασίματα του Οκτώβρη. Στις περιοχές, μάλιστα, που θεωρούνται ιδανικές για τη διέλευση των πουλιών διαδραματίζονται συχνά σκηνές απείρου κάλλους.
Κάποιοι κυνηγοί θεωρούν τον τόπο ιδιοκτησία τους και δεν θέλουν κοντά τους άλλον κυνηγό. Και άλλοι διασταυρώνουν… τα ξίφη τους για το ποιος έφθασε πρώτος. Βέβαια όλα αυτά διαλύονται στη στιγμή με την εμφάνιση των πουλιών και είναι συχνό το φαινόμενο να βλέπεις τους ίδιους που το πρωί… εκθείαζαν ο ένας τους συγγενείς του άλλου, να πίνουν μαζί τσιπουράκι και να αστειεύονται.
Έτσι όμως κάνει το ταμάχι να συμπεριφέρεται ο κυνηγός, αλλά μόνο για όσο κρατά το τουφέκι. Κατόπιν έρχεται η ώρα της συμφιλίωσης και όλα τα άσχημα λησμονιούνται. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα μικρά παιδιά που εύκολα μαλώνουν και ακόμα πιο εύκολα φιλιώνουν.
Δεν λείπουν όμως και οι περιπτώσεις που η συναδελφοσύνη και η ευγένεια περισσεύουν. Έτσι ακούγεται ένας διαφορετικός διάλογος λίγο πριν τη θέα των πουλιών.
«Αργήσαμε Τάκη. Εσύ βολεύτηκες, αλλά εγώ δεν βρίσκω πού να σταθώ», λέει ο αργοπορημένος και απελπισμένος κυνηγός. Για να ακουστεί το μεγαλόστομο: Έλα προς τα εδώ. Έχει χώρο για όλους και μακάρι να έχει και πουλιά.
Η μαγεία… της εξάρτησης
Με τα χρόνια το από τη νύχτα καπάρωμα για το καρτέρι, παίρνει τη μορφή της συνήθειας και γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της κυνηγετικής μέρας για τον καρτεριτζή. Ίσως όμως να είναι και κάτι παραπάνω, να είναι «εξάρτηση».
Για πολλούς κυνηγούς το νυχτερινό καπάρωμα φαντάζει αδιανόητο, κουραστικό και ανούσιο, καθώς πρεσβεύουν ότι αν ημέρα είναι καλή, δηλαδή αν έχει πουλιά, θα είναι καλή για όλους, άσχετα με την ώρα άφιξης στον κυνηγότοπο. Και έχουν δίκιο, αλλά εν μέρει.
Γιατί δεν γνωρίζουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι το κίνητρο δεν είναι μόνο το πόστο, αλλά και η αναμονή κάτω από τον έναστρο ουρανό ή κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, έτσι που να διαγράφονται οι κορυφογραμμές των βουνών και οι σκιές των δέντρων.
Δεν μπορούν ακόμα να νιώσουν την αλλιώτικη γεύση του αχνιστού καφέ, ούτε τη φλόγα της φωτιάς που ζεσταίνει τις ώρες της γλυκιάς προσμονής. Να νιώσουν τη μαγεία που αποπνέει η νύχτα, όταν σε βρίσκει στον κυνηγότοπο.
