Το χιούμορ στο κυνήγι: Άδραξε αυτό που μπορείς
Γεροντοπαλίκαρο ο Μιχάλης, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, κάτι παραπάνω από 50 ετών, απόφοιτος της Παντείου και υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών, ήταν από τα νιάτα του λάτρης της Αρτέμιδας. Αλλά έχοντας την ατυχία να κατοικεί σε διαμέρισμα, όπως και ένα μεγάλο ποσοστό αστών κυνηγών, δεν είχε αποκτήσει ποτέ σκύλο και αναγκαστικά στράφηκε στο κυνήγι της τσίχλας.
Όταν όμως άρχισε να επισκέπτεται το χωριό του, ένα μικροχώρι στα Τζουμέρκα, και να τακιμιάζει με τους ντόπιους κυνηγούς, γουρουνάδες και λαγάδες στην πλειοψηφία, ένιωσε μειονεκτικά. Ιδιαίτερα όταν άκουγε τα πειράγματά τους…
«Δεν μας λες Μιχάλη, πόσα κιλά ήταν η μεγαλύτερη τσίχλα που βάρεσες;» ή «μεγάλε κυνηγέ αν δεν χτυπήσεις τίποτα, πηγαίνεις μετά στο περίπτερο;»
Τα μεγαλεία
Ξεχείλησε λοιπόν το ποτήρι και μια μέρα ελήφθη η μεγάλη απόφαση. Θα γίνω γουρουνάς, μονολόγησε και αμέσως ένιωσε 5 πόντους ψηλότερος. Ενσωματώθηκε λοιπόν στην παρέα του χωριού και δεν έχανε Σαββατοκύριακο από την μέρα που ξεκίνησε το κυνήγι του αγριογούρουνου.
Αλλά η ανθρώπινη ματαιοδοξία δεν έχει όρια και καλπάζει πιότερο και από τη φαντασία. Έτσι ο Μιχάλης θέλησε να αποδείξει σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς και βέβαια στους συναδέλφους του στο υπουργείο, πόσο μεγάλος και τρανός κυνηγός είναι.
Και τα πειστήρια γι αυτό δεν θα ήταν άλλα από τα πολλά κιλά άγριο κρέας που θα έφερνε, κάτι που άλλωστε αναλογούσε στο μερτικό του, καθώς η υποτιθέμενη μεγάλη ευστοχία του τον είχε αναδείξει σε πρώτο θηρευτή της ομάδας.
Βροχή λοιπόν οι παραγγελίες: από 3 κιλά ο ανηψιός και οι δύο επιστήθιοι φίλοι, 4 κιλά ο προϊστάμενος του τμήματός, 2 κιλά η κυρά-Σοφία η καθαρίστρια και από 2-3 κιλά άλλοι τέσσερις συνάδελφοι στο γραφείο.
Άλλες οι βουλές του Μιχάλη και άλλη του αρχηγού
Δεν είχε προλάβει να συγκεντρώσει τις παραγγελίες, όταν ήρθε η πανταχούσα από τον αρχηγό της ομάδας. Ότι θα στερηθούν δηλαδή τις υπηρεσίες του γιατί είχαν επιστρέψει στο χωριό δύο κυνηγοί που για χρόνια έλειπαν και θα ενσωματωθούν στην ομάδα.
Το υπεράριθμος ήταν ο εύσχημος τρόπος για την αποχώρησή του, γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι για τέσσερις συνεχείς φορές είχε αστοχήσει στα γουρούνια που πέρασαν από το καρτέρι του, και το χειρότερο, ότι στο τελευταίο του κυνήγι και πάνω στον πανικό του κόντεψε να «φάει» με ένα μονόβολο τον αρχηγό.
Πώς όμως να το ανακοινώσει στους δικούς του και να ρεζιλευτεί; Πώς να γκρεμίσει την φήμη που κάλπικα είχε οικοδομήσει γύρω από το όνομά του;
Λύση απελπισίας
Τα παράπονα όμως για την καθυστέρηση πύκνωναν, η ειρωνεία και τα μισόλογα από τους αποδέκτες του «μυθικού» κρέατος, που είχαν φτάσει τους 20, πλήθαιναν. Οι γιορτές πλησίαζαν και η πίεση μεγάλωνε γιατί όλοι ήθελαν άγριο γουρουνάκι στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Πάνω στην απελπισία του ο Μιχάλης σκέφθηκε την κρεαταγορά. Ήταν κοντά στο υπουργείο και κάποιες φορές αγόραζε το κρέας του από εκεί.
Και μία Πέμπτη την «κοπάνησε» νωρίτερα και πετάχτηκε μέχρι τον κρεοπώλη, που συνήθως ψώνιζε. Του παρήγγειλε να του φτιάξει 20 σακούλες με καθαρό χοιρινό κρέας με την αναλογία βάρους για τον καθένα της παραγγελίας. Μάλιστα ζήτησε και καλύτερη τιμή, καθώς ήταν αμφίβολο αν θα τολμούσε να πάρει χρήματα.
Ο πρόσκαιρος θρίαμβος, το κάζο και το επιμύθιο
Την Δευτέρα το πρωί, λουσμένος, ξυρισμένος και με χαμόγελο κολγκέϊτ, εισέβαλε στο γραφείο φορτωμένος με τις σακούλες. Άρχισε περιχαρής τη διανομή ζητώντας συγνώμη για την καθυστέρηση και φυσικά δεν απαίτησε από κανένα χρήματα.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας συνέχισε το μοίρασμα στους φίλους και τους συγγενείς, δεχόμενος συγχαρητήρια για την μεγάλη του επιτυχία να βαρέσει δύο καπριά 100 κιλά πάνω-κάτω το καθένα.
Αλλά το πρωί της Δευτέρας που δρασκέλισε το κατώφλι του υπουργείου, κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι συνάδελφοι μουρμούριζαν, κάποιοι τον κοίταζαν λοξά και άλλοι κρυφογελούσαν.
-Αλήθεια Μιχάλη το χωριό σου έχει σφαγείο και κτηνίατρο; τον ρώτησε ο συνάδελφος από το απέναντι γραφείο.
-Που να το βρει, μικρό χωριό είναι, του αποκρίθηκε απορημένος.
-Τότε ποιος έβαλε σφραγίδες στα μπούτια των γουρουνιών; ρώτησε με επίπλαστη αφέλεια ο συνάδελφος. Είδε και έπαθε η γυναίκα μου να τις βγάλει και με ρωτούσε από πότε σταμπάρουν τα κυνήγια, αν είναι εισαγωγής ή ντόπια.
Καλύτερα να άνοιγε η γη να τον καταπιεί. Τις επόμενες μέρες δεν εμφανίστηκε στο καφενείο και φυσικά δεν ξανανέβηκε στο χωριό. Άφησε μάλιστα να κυλήσει άκαρπη η υπόλοιπη κυνηγετική περίοδος.
Αλλά η επόμενη τον βρήκε πάλι στα τσιχλοκάρτερα. Και στα κενά του κυνηγιού, έρχονταν στο μυαλό του μία το πάθημά του και μία τα λόγια του μακαρίτη του πατέρα του: «άδραξε αυτό που μπορείς»
