Είναι γνωστό τι γίνεται ο Φλεβάρης αν θυμώσει…
Και είναι παρατηρημένο αρκετές χρονιές να θυμώνει κατά το τέλος του πρώτου δεκαημέρου του μήνα. Ο καιρός κατεβάζει υδρόβια και τσιχλοκότσυφα, παίζοντας με τις καταληκτικές ημερομηνίες και με τα νεύρα των κυνηγών που τα περιμένουν έστω και στο παραπέντε (όταν δεν έχει lockdown).
Σπρωγμένες στην ουρά από το χιόνι…
Δεν είναι λίγες οι φτωχές χρονιές που «πλούτισαν» τελευταία στιγμή, έστω και για λίγο, επειδή γύρισε ο καιρός. Κοπάδια με κοκκινότσιχλες πέφτουν στα δέντρα του κάμπου και στα ώριμα κισσάρια, σπρωγμένες στην ουρά τους από το χιόνι. Γιατί διαφορετικά οι κόκκινες δεν κάνουν τον κόπο να κατέβουν μέσα στα χωράφια. Ο καιρός είναι που κανονίζει τα ταξίδια τους… Θυμάμαι ένα τέτοιο κυνήγι κάποιον περασμένο Φλεβάρη, με κακοκαιρία ανάλογη της φετινής Μήδειας. Όλα τριγύρω ασπρισμένα και τα χωράφια του κάμπου πασπαλισμένα με χιόνι, όπως το ’φερνε κατά τόπους ο βοριάς. Τα κοπαδάκια πηγαινοέρχονταν και στον αέρα ακούγονταν από παντού το μακρόσυρτο σφύριγμα της κοκκινοφτέρουγης, αυτό που ακούς συνήθως στο δάσος λίγο πριν έρθει ο χιονιάς… Ξερό βορινό χιόνι και κρύος αέρας, που ζορίζει τα φερτικά κυνήγια. Οι συστάδες των δέντρων χάνονταν μέσα στην καταχνιά του ψιλόχιονου, και στα ριζά του βουνού ξεχώριζαν οι λευκές στέγες των σπιτιών των χωριών.
Αδιάκοπη κίνηση και τουφεκιές…
Τριάρια και πεντάρια κοπαδάκια πηγαινοέρχονταν ακατάπαυστα και τσιμπολογούσαν τις μαλακές μπίλιες του κισσού, βάφοντας μωβ τις κιτρινωπές τους μύτες. Μετά από λίγη ώρα στο καρτέρι αναγκαστήκαμε να βάλουμε πλάτη κάποιο δέντρο, ώστε προφυλαγμένοι πίσω από τον κορμό του να γλιτώσουμε κάτι από τον παγωμένο αέρα. Αυτός είναι που ενοχλούσε περισσότερο και όχι το ξερό χιόνι, που δεν έπιανε στα ρούχα να μας βρέξει, όπως κάνει το νοτισμένο. Έτσι μπορούσαμε να ακουμπήσουμε κάπως απόμερα και τα καρεκλάκια μας και να απολαμβάνουμε τις μοναδικές τουφεκιές ενός καλού τσιχλοκυνηγιού.
Τουφεκιές γρήγορες και απαιτητικές καθώς οι τσίχλες γλιστρούν ανάμεσα στα δέντρα, άλλοτε ψηλωμένες αρκετά και άλλοτε σαν σφήνες δίπλα μας. Τουφεκιές εύστοχες και άλλες άστοχες, που όλες μετέφεραν την ίδια συγκίνηση, καθώς τα χέρια γέμιζαν τα όπλα ασταμάτητα. Το παγωμένο μας κορμί δεν ζέσταιναν τόσο τα βαριά ρούχα, αλλά η ένταση του περάσματος που μας αποζημίωνε στο έπακρο. Παρόλα αυτά, αρχίσαμε κάποια στιγμή να το σκεφτόμαστε σοβαρά. Αρκετά πριν πέσει το φως της ημέρας και παρόλο που το πέρασμα συνεχίζονταν, αρχίσαμε να τα μαζεύουμε μιας και το κρύο μας είχε τρυπήσει «ως το κόκκαλο».
Ακόμη έχω στα μάτια μου το χιονισμένο τοπίο, τα χρώματα των πουλιών με το μακρύ φρύδι πίσω από το μάτι, το ζωηρό πέταγμα των κοπαδιών, τις χορταστικές τουφεκιές. Στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμη το βραχνιασμένο κελάηδισμα τους, τα βλέπω να πλησιάζουν πίσω από τα δέντρα και ετοιμάζω το τουφέκι…
