Όχι «μνημόσυνα» στο κυνήγι – Περάσαμε πολλά, αντέξαμε και συνεχίζουμε…
Όταν υπάρχει έστω και περιορισμένο το θηραματικό κίνητρο, όσοι κυνηγοί έχουν στις φλέβες τους αίμα “μπολιασμένο” με πυρίτιδα, βουνό, λάσπη, κρύο και λόγγο, μέχρι και ξεβράκωτοι θα μείνουν αλλά στον κυνηγότοπο θα πάνε.
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι στον κυνηγετικό χάρτη τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολύ. Έστω κι αν θεωρηθούν πως αυτές οι μεταβολές οφείλονται στο σύνολό τους σε οικονομικούς λόγους, το βέβαιο είναι ότι τόσο οι θηραματικές επιλογές, όσο και γεωγραφικές προτιμήσεις άλλαξαν “ρότα”…
Από τον ενθουσιασμό στο ανάθεμα
Ένα χαρακτηριστικό “προνόμιο” της φυλής είναι ότι ενθουσιασμός, απογοήτευση, χειροκρότημα κι ανάθεμα, εναλλάσσονται απίστευτα γρήγορα στην ψυχοσύνθεση της καθημερινότητάς μας.
“Πενθεί” βαρέως ο τάδε επειδή είναι λιγοστές οι τσίχλες, κι αρχίζει να μοιράζει “μαύρες πλερέζες” στα κυνηγετικά στέκια και στο διαδίκτυο, επιχειρώντας τι (;), να μοιραστεί την “οδύνη του;”
Στον άλλο πάλι τι να πεις, που ξεκίνησε για τον Έβρο με νοτιάδες, 21 βαθμούς θερμοκρασία, και επειδή πήγαν στράφι έξοδα και χιλιόμετρα τώρα δηλώνει πως “τέρμα το κυνήγι, μόνο σε ρεζέρβες από εδώ και πέρα”…
Με δεμένη πέτρα
Να μην παραλείψουμε βέβαια και εκείνο τον κυνόφιλο που επειδή όπως δηλώνει σε ανάρτησή του “για να βρεις μπεκάτσες χρειάζεσαι μικροσκόπιο”, παρακινώντας μας να πουλήσουμε τα όπλα, να κρατήσουμε όμως τα σκυλιά.
Αγαπητοί αναγνώστες, αν θέλετε να αποσυρθείτε κανείς δεν σας εμποδίζει… Και το φουντάρισμα με δεμένη πέτρα στο λαιμό πάντα δίχως άδεια επιτρεπόταν. Κάντε τέλος πάντων ότι σας φωτίσει ο Θεός, αλλά σταματήστε να “μολύνετε” τριγύρω το υπόλοιπο κυνηγετικό περιβάλλον.
Είχε πολλές απώλειες η μεγάλη μας οικογένεια. Για διάφορους λόγους, παροπλίστηκαν αρκετοί από τους συναδέλφους. Όμως η φάρα μας αποδείχθηκε “σκληρόπετση”… Άντεξε τα μνημονιακά ζόρια, ξεπέρασε τους αποκλεισμούς του covid, αντιστέκεται στην κρίση που διανύουμε και θα τα παρατήσει επειδή η χρονιά φέτος δεν είναι “κατά παραγγελία;”.
Αποδράσεις ελευθερίας
Πράγματι για τους πολλούς οι μακρινοί κυνηγότοποι άρχισαν να αποτελούν ανάμνηση και για τους λίγους προνόμιο. Όσο για εκείνα τα μεσοβδόμαδα σχέδια που όλοι κάνουμε για ταξίδια από το βράδυ της Παρασκευής για διήμερο κυνήγι, συνεχίζουν να επιτρέπονται ακόμα μόνο όμως για ελάχιστους.
Σίγουρα ο σημαντικότερος παράγων για τις μεταβολές αυτές είναι τα δύσκολα“ζόρια” που τραβάμε οι περισσότεροι, ωστόσο δεν ευθύνονται μόνο τα άσχημα οικονομικά. Είναι και η χρονιά φτωχή στα “εισαγόμενα” θηράματα.
Δεν θα καταπιαστώ με το ποιοι τελικά ευθύνονται για την ακρίβεια σε καύσιμα, τρόφιμα, ενέργεια, ούτε θα αναζητήσω πιθανά αίτια για τα οποία φέτος δεν μας “προτίμησαν” οι εκ του βορρά προερχόμενοι φτερωτοί επισκέπτες μας.
Προτιμώ να μεταφέρω αποτυπωμένη στο χαρτί την εικόνα που συναντώ ολοένα και συχνότερα σε διάφορους κυνηγότοπους της ηπειρωτικής χώρας.
Έχοντας ως τώρα “τολμήσει” μόνο μία μακρινή εξόρμηση ως το Νευροκόπι, έξι κοντινότερες τριγύρω από Πιερία, Κοζάνη, Γρεβενά και όλες τις υπόλοιπες σε Στερεά, διαπίστωσα πως η χώρα πλέον εμφανίζεται κυνηγετικά “κομμένη” στα δύο, με τα “σύνορα” προς βορρά να βρίσκονται στα όρια Φθιώτιδας και Ευρυτανίας.
Μακρύτερα από αυτές τις περιοχές, η διαφορά επισκεψιμότητας από ξενόφερτους κυνηγούς κυρίως της Αττικής είναι τόσο εμφανής, που καθιστά άδικη κάθε απόπειρα σύγκρισης.
Σε μακρινά φασσοτόπια και μπεκατσότοπους οι εικόνες μιλούν μόνες τους. Μπορεί να ξεκίνησε με συμμετοχή πολλών φασσάδων η περίοδος από τα τέλη Οκτώβρη, ωστόσο προς το τέλος του χρόνου μετρημένοι συνεχίζουν πάνω στα καρτέρια των περιοχών που επιθυμούν να βρίσκονται.
Στους περισσότερους κυνηγότοπους, ακόμα και κάποια από τα “διασημότερα” πόστα σε Θεσσαλία, δυτική και κεντρική Μακεδονία έπαψαν να έχουν “ζήτηση”.
Εκεί πλέον βγάζουν μάτια η ερημιά στις χούνες και στους άδειους αυχένες. Και για τους μπεκατσάδες όμως, ιδίως εκείνους που αναγκάζονται να διανύουν κάποιες αποστάσεις για το χατίρι της μακρομύτας, το γενικότερο συμπέρασμα είναι “δυό καλές και πέντε σκάρτες…”.
Φυσικά, εξαιρούνται οι συνάδελφοι της επαρχίας, που μονίμως ευνοημένοι λόγω τόπου κατοικίας, δεν είχαν να σκεφτούν καύσιμα, διόδια, καφέ, φαγητό κ.λπ, αφού οι κυνηγότοποι είναι δίπλα τους.
Οι τσιχλάδες προπορεύονται
Ευτυχώς όμως που το σχεδόν γενικευμένο «μούδιασμα» στα μισά του Νοέμβρη, δεν το διαδέχθηκε η απογοήτευση. Και δύο φορές ευτυχώς, γιατί σε αντίθετη περίπτωση του χρόνου τέτοια εποχή δεν θα μιλούσαμε για μείωση 10%, όπως φέτος στις άδειες, αλλά για μεγαλύτερο ποσοστό.
Πράγματι μειώθηκαν σε χιλιόμετρα οι προορισμοί, όχι όμως και οι εξορμήσεις.
Μπορεί ως και κάποια χρόνια πριν σαν “μέση” της χώρας να θεωρούσαμε τα Τέμπη και τώρα να κατεβήκαμε λίγο νοτιότερα, ωστόσο για τους “εξοδούχους” της μεγάλης τσιμεντούπολης, κάποιες περιοχές σε Βοιωτία, Εύβοια, Φθιώτιδα, Φωκίδα, Κορινθία και Αργολίδα συγκεντρώνουν λαό…
Οι πιο θαρραλέοι για λίγο ακόμη επιμένουν σε Ευρυτανία και ορεινή Ναυπακτία για τις φάσσες, τις μπεκάτσες και τις μεγάλες κυργιάρες των βουνοκορφών.
Ότι συμβαίνει τριγύρω από τόπους αυτών των περιοχών, δείχνει ένα σημαδιακό ξέσπασμα φυγής, με την συμμετοχή ενός απίστευτα μεγάλου αριθμού συναδέλφων, όπως εκείνων των περασμένων εποχών που είχαμε σχεδόν ξεχάσει να βλέπουμε.
Ακόμα και οι θηραματικά “πικραμένοι”, παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό για απόδραση των υπολοίπων, πήραν κι αυτοί “τα άρματα” και ανηφόρισαν στα καρτέρια. Για το καλό του κυνηγιού πρέπει να διατηρηθεί έτσι το κλίμα, και ευτυχώς η μεταβολή ήρθε την κατάλληλη ώρα. Ιδίως σε τσιχλότοπους η πυκνότητα των συμμετοχών είναι θεαματική. Μπορεί οι αφίξεις με τα τσιχλοκότσυφα να μην λειτούργησαν σαν “ντόπα”, ώστε να παρασύρουν κι άλλους, πρόσκαιρα παροπλισμένους, όμως είναι παρήγορο να βλέπεις νιάτα και παλαίμαχους να βγαίνουν με χαμόγελα κι ότι προκύψει…
Υποδοχή µε αισιοδοξία
Έρχεται μία άλλη χρονιά λεβεντιές και ας την υποδεχτούμε αισιόδοξα. Δύο κυνηγετικοί μήνες απομένουν, Απρίλη ακολουθεί το μεγάλο αντάμωμα στην έκθεση «Κυνηγεσία 2023», θα έρθουν και τα ορτυκοτρύγονα και ο κύκλος θα ξαναρχίσει…
Όλοι έχουμε οικονομικές δυσκολίες. Όμως πιστεύω πως όταν υπάρχει έστω και περιορισμένο το θηραματικό κίνητρο, όσοι συνάδελφοι έχουν στις φλέβες τους αίμα “μπολιασμένο” με πυρίτιδα, βουνό, λάσπη, κρύο και λόγγο, μέχρι και ξεβράκωτοι θα μείνουν αλλά στον κυνηγότοπο θα πάνε. Και στην προσπάθεια αυτή οι τσιχλάδες ήταν πάντα οι βασικοί στυλοβάτες.
