Δεκάδες χιλιάδες είναι οι κυνηγοί των μικρών και μεγάλων αστικών κέντρων και αρκετές χιλιάδες οι κυνηγοί του λεκανοπεδίου της Αττικής.
Και, δυστυχώς, ανάμεσα στους δεύτερους είμαι κι εγώ.
Το «δυστυχώς» έχει να κάνει με τον αναγκαστικό εγκλεισμό του κυνηγού της μεγάλης πόλης κατά το διάστημα της κυνηγετικής απραξίας, ανυπόφορο για τον ίδιο, αλλά επιβεβλημένο για τη προστασία της θηραματοπανίδας, για την αναπαραγωγή και το μεγάλωμα των νέων ζωών.
Δεν παύει όμως να είναι ένα αβάσταχτα μεγάλο χρονικό διάστημα, που σε αντίθεση με τον χρόνο της περιόδου κυνηγίου που τρέχει… με χίλια, κυλάει απελπιστικά αργά και ιδιαίτερα για τον απόμαχο της εργασίας που ο χρόνος περισσεύει.
Οι μέρες πλέον έχουν μεγαλύτερη διάρκεια και φως, έτσι που να μεγεθύνεται το μαρτύριο και ο καημός, και το διάστημα από το χάραμα μέχρι το σούρουπο να φαίνεται ατελείωτο και να ψάχνεσαι να το γεμίσεις.
Και γιατί αδερφέ δεν παίρνεις το αυτοκίνητο να κάνεις μία έξοδο στην ύπαιθρο να διώξεις τα «μαύρα» συναισθήματα; θα ρωτήσει ο «συνήγορος του διαβόλου». Λέτε να μη το έχω σκεφθεί; Καθημερινός τρίβολος είναι στο μυαλό μου, αλλά δεν είναι τόσο απλό, όσο δείχνει.
Και εξηγούμαι: Για να βγω από τα όρια της πόλης και να φθάσω εκεί που τα μάτια σταματούν να αντικρίζουν τους εξοχικούς οικισμούς και τις βιομηχανικές περιοχές, πρέπει κατ ελάχιστο να διανύσω μία απόσταση 80-100 χιλιομέτρων, όποιον οδικό άξονα και όποια κατεύθυνση χρησιμοποιήσω.
Έτσι που η απλωσιά της ματιάς να μην αντικρίζει τα σπίτια και τα εργοστάσια και να μπορώ να μυρίσω το χώμα και τις ευωδιές της φύσης και να απολαύσω την ελευθερία, την αίσθηση που μόνο ο άνθρωπος, ο οποίος βιώνει το φυσικό περιβάλλον, μπορεί να νιώσει. Και αν σταθώ τυχερός να δω και να θαυμάσω μια νέα ζωή, αδιάκριτα αν το είδος είναι θηρεύσιμο ή όχι.
Όμως για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, γιατί για όνειρο πρόκειται όταν αφορά τον μέσο αστό κυνηγό, απαιτείται το ποσό των 40-45 ευρώ για καύσιμα και διόδια, χωρίς τυρόπιτα, όσο δηλαδή ένα καλοπληρωμένο μεροκάματο ή όσο 4-5 κουτιά φυσίγγια που θα χρειαστούν αργότερα.
Ύστερα είναι και η άλλη σκέψη, αυτή που θέλει να γίνονται μία-δύο έξοδοι για ανιχνευτικά στο τέλος του Ιούλη και στις αρχές Αυγούστου, έτσι που να θεωρείται πολυτέλεια μία πρωθύστερη έξοδος.
Κάνω λοιπόν γροθιά το στομάχι, καταπίνω το καυσαέριο, ανασαίνω την άσχημη μυρωδιά της πόλης, προσπαθώ να μη τρελαθώ από τον θόρυβο και περιμένω να μπει ο Αύγουστος.
Και όταν φθάσει ο ευλογημένος μήνας, όλα γύρω αλλάζουν, όλα ομορφαίνουν. Τα σπίτια και οι δρόμοι αποκτούν άλλο χρώμα, ακόμα και το τσιμέντο και η άσφαλτος.
Οι άσχημες μυρωδιές μετατρέπονται σε ευωδιές και ο θόρυβος γίνεται κελάηδημα στα αφτιά. Και το σπουδαιότερο, ο χρόνος αρχίζει να τρέχει πάλι…με χίλια.
