Το ένστικτο του κυνηγού έχει κληρονομηθεί στον άνθρωπο από την λίθινη εποχή και αρκεί ένα ισχυρό ερέθισμα για να το αναζωπυρώσει. Φτάνει όμως αυτό για να αποκτήσει κάποιος τον τίτλο του κυνηγού;
Το έχει στο αίμα του το κυνήγι”, είναι η συνηθισμένη έκφραση γι’ αυτόν που παθιάζεται με τη δραστηριότητα του κυνηγιού. Και με αυτή τη… στάμπα πορεύεται μέχρι το τέλος της κυνηγετικής του ζωής, αδιάφορο αν πορεύεται σωστά ή βαδίζει σε λάθος μονοπάτι.
Εκπαίδευση από τα μικράτα
Το ερέθισμα που ξυπνά το αρχέγονο ένστικτο το δίνει συνήθως ο γονιός ή ο πρόγονος. Αυτός θα του μάθει να μη χτυπά την πέρδικα σαν σκύβει για νερό, ούτε να τουφεκά τα κλαρωμένα πουλιά. Είναι αυτός που θα του δώσει να κρατά μικρή “τσάντα”, ίσα να χωράει τους καρπούς της μέρας. Και θα τον δασκαλέψει να συντηρεί καλά το τουφέκι και να το προσέχει σαν να είναι… παιδί του. Θα του μάθει ακόμα να εκτιμά την ξένη ιδιοκτησία, την περιουσία του αγρότη, αλλά και το κάθε κομμάτι γης, το κάθε αγριόδεντρο, τον κάθε φράχτη, μα πιότερο τη ζωή, τη δική του και των άλλων, και γι’ αυτό να σιγουρεύει και να μετρά την τουφεκιά του.
Κυνηγώ με τον παρά μου
Αν όμως νομίζετε, ότι όλη αυτή, η εκτός σχολείου εκπαίδευση, είναι περιττή και το μόνο που χρειάζεται για το κυνήγι είναι ένα τελευταίας τεχνολογίας όπλο, μπόλικα επώνυμα φυσίγγια και ένα τετρακίνητο αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, τότε δεν έχετε καταλάβει τίποτα από τα παραπάνω. Γιατί αν ο κυνηγός δεν είναι ικανός να νιώσει ρίγος στην επαφή του με τη φύση, να νιώσει συγκίνηση για τη προσπάθεια και την εξυπνάδα του θηράματος να αποφύγει τον κίνδυνο και να αισθανθεί το σκίρτημα για τη μέρα που φεύγει, τότε δεν δικαιούται να φέρει τον τίτλο του κυνηγού, αλλά μόνο του οπλοφόρου με άδεια.
Πού πας βρε… Καραμήτρο;
Δεν γίνεται και δεν αρμόζει να ρωτά ο κυνηγός, ποιος είναι ο βιότοπος της μπεκάτσας και του ορτυκιού ή γιατί ενοχλείται η πέρδικα και ο λαγός από τα εκπαιδευτικά της άνοιξης ή τι είναι το ντούσκο και η γκορτσιά. Ή ακόμα να μην μπορεί να ξεχωρίσει το είδος του πουλιού που ετοιμάζεται να τουφεκίσει. Ο πραγματικός κυνηγός οφείλει να γνωρίζει σε βάθος τη βιολογία των θηραμάτων που κυνηγά, τον βιότοπό τους, την εποχή και τη διάρκεια της αναπαραγωγής τους, τους εχθρούς, τις τροφικές προτιμήσεις και άλλα πολλά. Θα πρέπει να έχει επαρκείς γνώσεις για τον σκύλο του και να τον φροντίζει σαν σύντροφο στο κυνήγι και όχι σαν χρηστικό “εργαλείο”. Ακόμα, να γνωρίζει καλά το όπλο του και να το χρησιμοποιεί με ασφάλεια.
Μπούσουλας το έντυπο και το βιβλίο
Μιλάμε διαρκώς για παιδεία ή καλύτερα για το απαίδευτο του κυνηγού, σάμπως θα έπρεπε να είναι ανωτέρας μόρφωσης ή να έχει αποφοιτήσει από ειδικό σχολείο. Ίσως αυτό να είναι εφικτό στις κοινωνίες που σέβονται τις υπαίθριες δραστηριότητες, αλλά αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει στη χώρα μας, που ο κυνηγός είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος. Και πέρα από την όποια προθυμία διαθέτει, είναι υποχρεωμένος να πλουτίζει διαρκώς τις γνώσεις του, καθώς οι αλλαγές που συντελούνται γύρω μας είναι πολλές και σήμερα κινούνται με την ασύλληπτη ταχύτητα… των 5G. Δυστυχώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν δασκαλεύουν. Απλά ενημερώνουν και συχνά με λάθος και ανορθόδοξο τρόπο. Στην αντίθετη κατεύθυνση κινείται ο κυνηγετικός τύπος και οι εκλαϊκευμένες εκδόσεις των βιβλίων που αφορούν το κυνήγι, οι οποίοι γίνονται πολύτιμοι σύμβουλοι ορθής γνώσης.
Η “παιδεία” στην πράξη φαίνεται
Η πολυσυζητημένη “παιδεία” έχει να κάνει με τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς στον κυνηγότοπο και αφορά την ευγένεια προς τους συναδέλφους, την ασφάλεια, την τήρηση των γραπτών νόμων και των άγραφων κωδίκων, που συχνά υπερισχύουν των γραπτών. Για παράδειγμα, δεν είναι σωστό ο κυνηγός που περνά από το καρτέρι άλλου κυνηγού να τουφεκά το πουλί που έρχεται, επειδή τα ανακλαστικά του δρούν ταχύτερα ή να τουφεκιέται ο λαγός από τρίτο κυνηγό, με την δικαιολογία, ότι ο καταδιωκόμενος αφτιάς πέρασε από μπροστά του. Ούτε να διεκδικεί το θήραμα από γηραιό κυνηγό, ακόμα και αν είναι 100% σίγουρος ότι ο ίδιος το έχει καταβάλει.
Το ισχυρό και το αδύναμο προφίλ
Ο κυνηγός που τιμά τον τίτλο του, δεν χρησιμοποιεί τη δραστηριότητα του κυνηγιού για να αναδείξει την προσωπικότητά του. Είναι καταξιωμένος στο χώρο εργασίας του και στον κοινωνικό περίγυρο. Και όταν ξεκινά για το βουνό, αφήνει στο σπίτι τα προβλήματα και τη θέση που η κοινωνία του έχει δώσει. Στο βουνό οι κυνηγοί είναι ίσοι και τίποτα παραπάνω. Αντίθετα, ο “οπλοφόρος” χρησιμοποιεί το κυνήγι σαν μέσο για να ενισχύσει το αδύναμο προφίλ του. Δεν νιώθει σιγουριά αν δεν έχει χτυπήσει ένα μάτσο πουλιά ή κάμποσους λαγούς και γουρούνια και είναι υποχρεωμένος να γυρίσει με άδεια χέρια. Δεν σέβεται τον συνάδελφο και πολύ περισσότερο το θήραμα και εκτονώνει πάνω του το συμπυκνωμένο μένος για την “άτιμη” κοινωνία και τον άδικο παραγκωνισμό του. Μπορεί λοιπόν να είναι σχεδόν βέβαιο, ότι με το ένστικτο του κυνηγού γεννιέσαι, αλλά για να γίνεις κυνηγός χρειάζεται και πολύ δουλειά και συνεχής βελτίωση σε όλη τη διάρκεια της κυνηγετικής διαδρομής. Και αυτό είναι μέλημα και επίτευγμα του καθενός μας.
