Η γέννηση ενός κυνηγού – Τα ερεθίσματα που φέρνουν στην επιφάνεια το αρχέγονο ένστικτο
Μία εικόνα, ένας ήχος, μία μυρωδιά ήταν κάποτε αρκετά για να ξυπνήσουν το αρχέγονο ένστικτο που υπάρχει μέσα στο γονίδιο και να γεννηθεί ο κυνηγός
O ήχος, η μυρωδιά, η εικόνα ήταν τα κυρίαρχα ερεθίσματα την εποχή που η παγκοσμιοποίηση και οι ηλεκτρονικές μηχανές ήταν λέξεις και έννοιες μακρινές για τους πολλούς, και οι άνθρωποι δεν είχαν αλλοτριωθεί ολοσχερώς από την επίπλαστη αξία του χρήματος. Τότε που η φύση έδινε απλόχερα τους καρπούς της σε αυτούς που τη σέβονταν και αφαιρούσαν με μέτρο.
Ένα αλλιώτικο απορτ
Το να συντροφεύω τον πατέρα μου και να είμαι βοηθός του στο κυνήγι, ήταν ένας ρόλος που ταίριαζε γάντι στο μικρό της ηλικίας μου. Το αγουροξύπνημα, το ιδιαίτερο ντύσιμο, το κουβάλημα της τσάντας με το κολατσιό και η αλλαγή του τόπου, ήταν πράγματα μαγικά για το παιδικό μυαλό.
Αλλά εκείνο που με ανέβαζε κυνηγετικά ήταν το απορτ του θηρευμένου πουλιού, που το άφηνε στα χέρια μου, ήταν η αποκλειστική δουλειά μου στο κυνήγι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο απορτ σε ένα τρυγόνι που έπεσε σε μποστάνι με μελιτζανιές και καλύφθηκε από τα φύλλα και τη βαθειά σκιά τους. Προσπάθησα δύο και τρείς, πήγα και ξαναπήγα, μπερδεύτηκα και απογοητεύτηκα, αλλά όταν ανακάλυψα το άψυχο τρυγόνι και το πήρα στα χέρια μου ένιωσα ο ευτυχέστερος της μέρας και γίγαντας αληθινός.
Και είμαι πεπεισμένος ότι με το συμβάν αυτό ζυμώθηκε περισσότερο και εδραιώθηκε η αγάπη μου για το κυνήγι, για τη φύση και τα πλάσματά της. Για την ελευθερία της νόμιμης δράσης και για τις δεξιότητες που απέκτησα με τον χρόνο. Για την ισότητα μεταξύ όσων βρίσκονται στο βουνό και ασκούν τη δραστηριότητα του κυνηγιού και για την αξία του μεγάλου «σχολείου» της υπαίθρου.
«Ματ» µε τρείς κινήσεις
Τριάντα χρόνια αργότερα πήρα μαζί σε ένα κυνήγι τσίχλας ένα 24χρονο νέο που είχα στη δούλεψή μου, μη κυνηγό, αλλά με ενδιαφέρον για την “περίεργη” αυτή δραστηριότητα που συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο.
Ήταν στον κάμπο της Αταλάντης ένα πρωινό με ψιλόβροχο, με μπόλικη λάσπη και λιγοστά πουλιά, όταν του ζήτησα χαμηλόφωνα να μείνει ακίνητος, καθώς μία τσίχλα ερχόταν πάνω μας. Η γρήγορη τουφεκιά και το απορτ που ακολούθησε, ενώ ο τότε νέος παρακολουθούσε άναυδος την μέσα σε δευτερόλεπτα εξέλιξη του δρώμενου, αποτέλεσε, όπως ο ίδιος έλεγε κατοπινά, το κίνητρο που τον έκανε κυνηγό. Αρκούσαν κοντολογίς τα λίγα δευτερόλεπτα από την εμφάνιση του πουλιού, από την τουφεκιά και το απορτ, για να ξυπνήσει το ένστικτο του κυνηγού που ασυνείδητα σιγόκαιγε μέσα του.
Όμως το “μπόλι” του κυνηγιού που παλιότερα έπιανε καλά, και μιλώ για τα χρόνια μέχρι και τη δεκαετία του 1980, άρχισε σταδιακά να χάνει την ισχύ του, καθώς νέα ενδιαφέροντα για τα παιδιά και τους νέους άρχισαν να απασχολούν την καθημερινότητά τους.
Δέσμιοι τα παιδιά και οι νέοι της πόλης
Ο «βομβαρδισμός» με πληροφορίες, πραγματικές και πλαστές, οι διαφημίσεις και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, επηρέασαν σημαντικά τα άδολα παιδικά μυαλά και τα καθήλωσαν μπροστά από τα λογής «κουτιά». Η ύπαιθρος για τα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους των αστικών κέντρων, έγινε στόχος μακρινός και αδιάφορος.
Η ηρεμία και η χαλαρότητα του φυσικού τοπίου αντικαταστάθηκαν από τη ταχύτητα και την
εναλλαγή των πολύχρωμων εικόνων της τηλε-οθόνης και των βιντεο-παιχνιδιών. Ο φυσικός κόσμος αντικαταστάθηκε από έναν κόσμο εξωπραγματικό και αφύσικο, που μοιραία οδήγησε, και εξακολουθεί να οδηγεί, σε εξάρτηση και σε ψυχωτικές καταστάσεις.
Με την πλειοψηφία των δασκάλων, αλλά και των βιβλίων του Δημοτικού σχολείου, να συνηγορούν ηθελημένα ή αθέλητα σε αυτές τις πρακτικές, καθώς με τον τρόπο τους ενοχοποιούν και απαξιώνουν το κυνήγι, μία καθόλα φυσική υπαίθρια δραστηριότητα. Με τις επιλεγμένες λέξεις, με τραγούδια και με εικόνες για τον “κακό” κυνηγό, στοχεύουν να
“δηλητηριάσουν” τις αθώες παιδικές ψυχές, να τις αποπροσανατολίσουν και να τις κατευθύνουν στην καταναλωτική αγορά.
Σήμερα δεν γίνεσαι, γεννιέσαι
Σήμερα σαν υποψήφιοι κυνηγοί μπορεί να θεωρηθούν μόνο τα παιδιά και οι έφηβοι του χωριού και της μικρής πόλης, που χρειάζονται 10 λεπτά με τα πόδια για να βρεθούν στην ύπαιθρο, να γευτούν τις ομορφιές της και να δεχθούν τα ερεθίσματά της. Είναι οι λίγοι εκλεκτοί και συνεχιστές της μακραίωνης παράδοσης και αυτοί που θα κληρονομήσουν την ιστορία εκατοντάδων χρόνων και θα τη μεταβιβάσουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους.
Είναι αυτοί που θα δώσουν την απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα, αν ο κυνηγός
γεννιέται ή γίνεται. Και αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, πιστεύω ότι αν δεν κουβαλάς μέσα σου σε υπερθετικό βαθμό το “μπόλι”, τίποτα δεν είναι τόσο δυνατό, τίποτα δεν είναι ικανό για να σε κάνει κυνηγό. Οι κοινωνικές “παρεμβολές” είναι πολλές και αρνητικές, έτσι που το προτέρημα να γίνεις κυνηγός φαντάζει σήμερα ακατόρθωτο.
