Τσιχλοχρονιά να τη θυμάσαι και να κλαις – Μία από τα ίδια και στην Κύπρο
Η χειρότερη χρονιά όλων των εποχών ήταν για τις τσίχλες αυτή που πέρασε στην Κύπρο. Τα κυνηγοτόπια εντελώς άδεια από πουλιά κράτησαν τους κυνηγούς στα σπίτια τους
Κείμενο ΑΝΤΡΕΑΣ ΤΑΛΙΩΤΗΣ
Τί γεύση μας άφησε η κυνηγετική χρονιά, και κυρίως τα τσιχλοκότσυφα τα οποία υποτίθεται ότι κυνηγούσαμε τους δύο πρώτους μήνες του χρόνου; Χωρίς δεύτερη σκέψη, πικρή, κατάπικρη θα έλεγα.
Η χειρότερη όλων
Η χειρότερη χρονιά όλων των εποχών. Τα κυνηγοτόπια εντελώς άδεια από πουλιά -ούτε ένα δεν έβλεπες τις περισσότερες φορές- κράτησαν τους κυνηγούς στα σπίτια τους και η πάλαι ποτέ “μελωδίες” από τις ντουφεκιές των κυνηγών αποτελούσαν μακρινή ανάμνηση. Προσωπικά δεν βγήκα για τσίχλες ούτε μία φορά όπως και πολλοί φίλοι τσιχλοκυνηγοί που άλλοτε δεν έχαναν εξόρμηση.
Η φετινή σεζόν αποτέλεσε, δυστυχώς, συνέχεια σε μία πολύ φτωχή πενταετία όπου οι κακές χρονιές εναλλάσσονταν με πολύ κακές. Διερωτάται, και δικαίως, κάποιος, τί να περιμένει του χρόνου και τα επόμενα χρόνια. Είναι η κατάσταση μη αναστρέψιμη και θα λέμε περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις ή μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε, ότι οι τσίχλες θα επανέλθουν δίνοντας ζωή στα κυνηγοτόπια με το χαρακτηριστικό τους τσικ, τσικ;
Αγαπημένο κυνήγι
Τα τσιχλοκότσυφα ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο κυνήγι των Κυπρίων. Οι νέοι κυνηγοί μάθαιναν τα μυστικά της σκόπευσης ως αποτέλεσμα των πολλών ντουφεκιών που έριχναν, οι δε μεγαλύτεροι σε ηλικία, ιδιαίτερα, εκείνοι που είχαν κινητικά ή άλλα προβλήματα εύρισκαν σε αυτά την ευκαιρία να συνεχίσουν την αγαπημένη τους δραστηριότητα.
Το κυνήγι τους, για τους φανατικούς του είδους, ξεκινούσε από τα μέσα του Νοέμβρη και εν τω μέσω της περιόδου του ενδημικού. Τα πουλιά κτυπιούνταν αυτήν την εποχή κυρίως σε αμπέλια που είτε δεν είχαν τρυγηθεί καθόλου ή μερικώς και κρατούσαν σταφύλι που πια είχε γίνει σταφίδα. Χρονιές που ο χειμώνας έμπαινε γρήγορα, τα αμπέλια αυτά τραβούσαν σαν μαγνήτης και τις γερακότσιχλες. Οι γεμάτες πουλιάστρες με τσίχλες και γερακότσιχλες ήταν συνηθισμένο θέαμα για τους πατεράδες μας.
Αργότερα, από τον Ιανουάριο μέχρι και τα τέλη Φεβρουαρίου τα τσιχλοκότσυφα μαζεύονταν και κτυπιούνταν στους ελαιώνες και στους λόγγους με τα σχοίνα, τις τρεμιθιές, τις μουριές κ.λπ.. Για τους θαρραλέους που δεν τους πτοούσε το τσουχτερό κρύο, το χιονισμένο δάσος του Τροόδους έδινε την δυνατότητα συναντήσεων με τις “μεγάλες τσίχλες”, δεντρότσιχλες κατά κύριο λόγο αλλά και γερακότσιχλες.
Τον Μάρτιο
Τέλος, τον Μάρτιο, όταν το κυνήγι επιτρεπόταν μέχρι τα τέλη του, οι κυνηγοί μαζεύονταν στους ανοικτούς βιότοπους με τους αραιούς θάμνους στα παραθαλάσσια, όταν οι τσίχλες που ετοιμάζονταν για την μετανάστευσή τους στρέφονταν στην πρωτεΐνη που τους πρόσφεραν τα μικρά σαλιγκαράκια που αφθονούσαν εκεί.
Το κυνήγι των τσιχλοκοτσυφιών γινόταν αποκλειστικά με καρτέρι. Η σχετικά μικρή κυνηγετική έκταση και ο μεγάλος αριθμός κυνηγών ανάγκαζε τα πουλιά να κινούνται συνεχώς αφού σχεδόν όπου έπιαναν υπήρχε κυνηγός. Και αν δεν υπήρχε κυνηγός κοντά κάποια ντουφεκιά θα έπεφτε εκεί.
