Γνωριμία με τις τσίχλες (μέρος 1ο)
Αλήθεια πόσοι από τους κυνηγούς της τσίχλας είναι σε θέση να δηλώσουν με ειλικρίνεια ότι γνωρίζουν τα περισσότερα για το θήραμα που κυνηγούν;
Είναι λοιπόν σημαντικό, αλλά και επίκαιρο να γνωρίσουμε τις τσίχλες. Μία γνωριμία που θα φανεί χρήσιμη για την επιλογή του κυνηγότοπου, αλλά και για τη μεγιστοποίηση της θηρευτικής ικανοποίησης.
Η πενταμελής οικογένεια
Η οικογένεια των τσιχλών περιλαμβάνει περίπου 20 είδη, αλλά στην χώρα μας έρχονται και διαχειμάζουν μόνο πέντε από αυτά.
– κελαηδότσιχλα (κοινή τσίχλα ή κιργιάρα)
– δενδρότσιχλα (τσαρτσάρα ή κιργιαρίνα ή ελατότσιχλα)
– γερακότσιχλα
– κοκκινότσιχλα (κόκκινη ή ρούσα)
– κότσυφας (κερομύτης για το αρσενικό)
Κάθε είδος τσίχλας έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, όπως είναι ο χρωματισμός, το μέγεθος, το βάρος και η μορφή πτήσης. Για παράδειγμα η κελαηδότσιχλα είναι η πιο μελωδική τσίχλα, η δενδρότσιχλα είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος, ενώ η κοκκινότσιχλα η μικρότερη. Ο κότσυφας έχει έντονο σκούρο χρώμα και η γερακότσιχλα τη μεγαλύτερη ταχύτητα.
Ποιες είναι οι πατρίδες τους
Οι γενέτειρες πατρίδες των τσιχλών βρίσκονται στην κεντρική και τη βόρεια Ευρώπη, στη Σκανδιναβία και στη Ρωσία, περιλαμβανομένης και της Σιβηρίας.
Από τις τσίχλες που έρχονται στην χώρα μας η κελαηδότσιχλα αναπαράγεται στην κεντρική και την ανατολική Ευρώπη, η δενδρότσιχλα στη βόρεια και στην κεντρική, με μικρούς αριθμούς να ενδημούν στα ελληνικά βουνά, η γερακότσιχλα στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη και στη Σκανδιναβία, η κοκκινότσιχλα στη βόρεια Ευρώπη και τις υποαρκτικές περιοχές και τέλος ο κότσυφας, που είναι και ενδημικός, σε όλη την Ευρώπη.
Ο κύριος όγκος των πουλιών μεταναστεύει τον Σεπτέμβριο, ενώ στην Ελλάδα φθάνει από τις αρχές του Οκτώβρη, με την μετανάστευση να ολοκληρώνεται συνήθως μέσα στο πρώτο 10ήμερο του Νοέμβρη.
Η άφιξη ή μπάσιμο των τσιχλών γίνεται σε διαφορετικές ημερομηνίες, με την κελαηδότσιχλα να προηγείται. Ακολουθούν με διαφορά 10ημέρου η δενδρότσιχλα και ο κότσυφας, ενώ τελευταίες έρχονται οι κοκκινότσιχλες και οι γερακότσιχλες.
Οι τόποι εγκατάστασης
Στα μπασίματα του φθινοπώρου, με τις θερμοκρασίες να είναι ακόμα καλές, οι τσίχλες δεν εγκαθίστανται στα πεδινά, αλλά επιλέγουν ανάλογα με το είδος τα υψόμετρα εκείνα που διατηρούν τη περισσότερη υγρασία και παρέχουν μεγάλη ποικιλία και ποσότητα τροφής.
Έτσι οι κελαηδότσιχλες θα εγκατασταθούν προσωρινά στα ημιορεινά και στους ψηλούς λόφους, τα κοτσύφια ακόμα ψηλότερα, ενώ στο υψόμετρο του «ελατιά» οι δενδρότσιχλες και οι κοκκινότσιχλες. Οι γερακότσιχλες θα «πιάσουν» στους ημιορεινούς κάμπους και στους λιμώνες της βόρειας Ελλάδας.
Στην διάρκεια του χειμώνα, που προοδευτικά η τροφή εξαντλείται και καταστρέφεται από τις χαμηλές θερμοκρασίες και τον παγετό, οι τσίχλες κατεβαίνουν σε χαμηλότερα υψόμετρα και στα πεδινά λιοστάσια. Αν μάλιστα προκύψει σφοδρή κακοκαιρία στη Βαλκανική και στη βόρεια χώρα, τότε οι «μεγάλες» τσίχλες είναι δυνατόν να φθάσουν μέχρι και τις νότιες εσχατιές.
Η τροφή τους
Στο διαιτολόγιο των τσιχλών συμμετέχει η φυτική και η ζωική τροφή, με την δεύτερη να υπερτερεί κατά την αναπαραγωγική διαδικασία. Στις φυτικές τροφές περιλαμβάνονται οι σπόροι διαφόρων φυτών, οι καρποί δέντρων και θάμνων και τα φρούτα εποχής. Το κάθε είδος έχει τις δικές του διατροφικές προτιμήσεις, αν και αρκετές από τις τροφές είναι κοινές και στα πέντε είδη.
Η κελαηδότσιχλα και ο κότσυφας συγγενεύουν ως προς τις προτιμήσεις και καταναλώνουν διάφορους καρπούς, όπως είναι οι καρποί από τα σκίνα, τα βένια, τους κισσούς και τα λιόδεντρα, αλλά και φθινοπωρινά φρούτα (σταφύλια, κούμαρα, βατόμουρα).
Οι δενδρότσιχλες που τα ενδιαιτήματά τους βρίσκονται στα δασωμένα υψόμετρα, θα τραφούν κυρίως με το παράσιτο του ιξού, που αφθονεί στις οξιές και στα έλατα. Οι γερακότσιχλες τρέφονται με πυράκανθο, άγριους καρπούς, μήλα, λωτούς και όλων των ειδών τα berries (μύρτιλα, σμέουρα, αρώνια κ.α).
Στην ζωική τροφή που είναι κοινή και για τα πέντε είδη, περιλαμβάνονται τα σκουλήκια, τα σαλιγκάρια, τα έντομα, τα σκαθάρια, οι αράχνες και οι προνύμφες.
