Για τσίχλες στην Όθρυ και στον Παρνασσό
Μία εξόρμηση με καιρικές συνθήκες που δεν ευνοούσαν
Μία 48ωρη εξόρμηση με συνθήκες που δεν ευνοούν το κυνήγι της τσίχλας, έχει πάντοτε μεγάλο ρίσκο. Από το να μη σηκώσει το τουφέκι ο κυνηγός μέχρι να τύχει ευχάριστης έκπληξης.
Μέχρι και το τέλος της προηγούμενης εβδομάδας ο νοτιάς και οι υψηλές θερμοκρασίες κάθε άλλο παρά συνηγορούσαν για ένα Σαββατοκυριακάτικο κυνήγι.
Οι τσίχλες κάτω από αυτές τις καιρικές συνθήκες βρίσκονται οι περισσότερες στα δύσβατα ψηλώματα και όσες έχουν παραμείνει στα χαμηλά, έχουν “σφιχταγκαλιάσει” τα πυκνά και κάνουν δύσκολο ακόμα και το περπατητό κυνήγι.
Τα “δείγματα” βγήκαν αληθινά
Αλλά ο παθιασμένος τσιχλοκυνηγός δύσκολα υπακούει στις εντολές της φύσης και της λογικής και αντί “να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι”, όπως συμβούλευαν οι παλιοί κυνηγοί, παίρνει τα βουνά και ψάχνει την τύχη του.
Έτσι το προχωρημένο μεσημέρι της Παρασκευής 16 Δεκέμβρη με βρήκε, μαζί με τη παρέα μου, στο πασίγνωστο “ταψί” της Γλύφας στη βορειο-ανατολική Φθιώτιδα, να ψάχνω για… φρέσκους κάλυκες που θα μαρτυρούσαν την παρουσία κυνηγών, και ανάλογα με την ποσότητα και τον αριθμό των πουλιών.
Τα “δείγματα” ήταν λιγοστά, αλλά ο ενθουσιασμός της εξόδου δεν άφηνε περιθώρια για μαύρες σκέψεις. Παρήγορο ήταν το λασπωμένο χώμα και η αφθονία της τροφής, αρνητικός όμως παράγοντας η ζέστη των 18 βαθμών.
Στις 5 το απόγευμα ο συννεφιασμένος ουρανός ταίριαζε απόλυτα με τις σκέψεις μας, που σύντομα… μαύρισαν, καθώς στις 5:25’ φάνηκαν όλες κι όλες τρεις τσίχλες, όμοιες με νυχτερίδες στο βαθύ σούρουπο.
Ας είναι, μονολόγησα, με μικρό καλάθι βγήκαμε, αλλά υπάρχει και το αύριο που είναι “άλλη μέρα”.
Οι εργάτες γης περισσότεροι
Η ομίχλη και η υπερβολική υγρασία ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία στην περιοχή της Σούρπης Μαγνησίας το πρωινό του Σαββάτου 17/12, που πήραμε θέσεις στα καρτέρια για τις “μαύρες” τσίχλες. Το σκηνικό βγαλμένο σαν από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου “Τοπίο στην ομίχλη”, δεν προμήνυε τίποτα καλό.
Η μία δεκάδα τσίχλες που εμφανίστηκαν αγνοώντας την παρουσία μας, δεν στάθηκαν ιδιαίτερα τυχερές, καθώς τρεις από αυτές κατέληξαν στην τσάντα. Η ομίχλη υποχώρησε κάπως με το ξημέρωμα, αλλά οι τσίχλες ήταν άφαντες, σε αντίθεση με τα συνεργεία για το μάζεμα της ελιάς, που σχεδόν μας… έζωσαν από παντού.
Αλλάξαμε θέσεις, αλλά μάταια, καθώς οι καμιά 10αριά τσίχλες εμφανίζονταν μία-μία ξαφνικά και κάθε 10-15 λεπτά.
Έτσι κρίθηκε αναγκαία η μετάβαση σε άλλο τόπο και στις 10 το πρωί με τον ήλιο να έχει διαλύσει την ομίχλη, ανηφορίζαμε στην ανατολική πλαγιά της Όθρυς που αντικρίζει τον Παγασητικό.
Απογευματινό που θύμιζε τα παλιά
Στη διαδρομή για τα καρτέρια σηκώσαμε μόνο μία τσίχλα και έναν κότσυφα, δείγμα κι αυτό της “φτώχειας” στα χαμηλά υψόμετρα ή στο γεωγραφικό πλάτος που βρισκόμαστε.
Και αναφέρω το γεωγραφικό πλάτος γιατί στη βόρεια περιφέρεια της Ηπείρου και συγκεκριμένα στα Γιάννενα, οι βατιώνες και οι τσαπουρνιές είναι γεμάτες με τσιχλοκότσυφα. Με το ανάλογο να συμβαίνει και στην κεντρική Μακεδονία.
Μέχρι τις 3 το απόγευμα που πιάσαμε τα καρτέρια δεν συνέβη τίποτα αξιόλογο, πέρα από την κουβέντα με ένα νέο σε ηλικία κτηνοτρόφο, που μας ενημέρωσε για την ακρίβεια των ζωοτροφών και την ανοδική πορεία της τιμής του γάλακτος, αλλά και για τη μεγάλη παρουσία των λύκων στην περιοχή. Αλλά κυρίως γι’ αυτό που μας “πόναγε”, δηλαδή αν ανεβαίνουν για κούρνια οι τσίχλες.
Το μισο-χαμόγελο και το προς τα κάτω κούνημα του κεφαλιού, ήταν το τονωτικό της μέρας. Στις 4:45’ μία ντουζίνα τσίχλες όρμησαν με βιάση στα τουφέκια μας και δύο-τρεις πέρασαν στο κρεμαστάρι.
Μεσολάβησε ένα άπραγο 10λεπτο για να ξεκινήσουν μετά να έρχονται αδιάλειπτα οι τσίχλες, άλλες σε βολικό ύψος και άλλες υπερβολικά χαμηλά, ιδιαίτερα στο σούρουπο.
Η κάρπωση ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μας και απάλυνε την πρωινή απογοήτευση. Δεν έπαυε όμως να πλανάται η σκέψη για το πρωινό κυνήγι της επόμενης μέρας.
Έχει όρια η “τρέλα”;
Η λύση στον “πονοκέφαλο” δόθηκε όταν μία φιλική παρέα κυνηγών με πληροφόρησε, ότι θα μεταβεί στον Παρνασσό για δενδρότσιχλες.
Από βουνό σε βουνό λοιπόν και εμείς, με εκτροπή αρκετών χιλιομέτρων και με νυχτερινή διαδρομή που περίσσευε το στροφιλίκι. Για να δικαιωθούν έτσι, όσοι μας σχολιάζουν για τη περίσσεια “τρέλα” που διαθέτουμε.
Σκούροι γίγαντες τα έλατα στο μισοσκόταδο, αλλά ανείπωτη η ομορφιά τους τη μέρα, ιδιαίτερα το λαμπρό “ανοιξιάτικο” Κυριακάτικο ξημέρωμα. Ο τόπος είναι δασωμένος με πολλά ξέφωτα που δίνουν την ευκαιρία να τουφεκίσει ο κυνηγός τις πολύ επιφυλακτικές δενδρότσιχλες, που αθέατες επιτηρούν την περιοχή από τις κορφές των δέντρων.
Τις προδίδει όμως το σήμα κινδύνου που εκπέμπουν, το χαρακτηριστικό τσαρ… τσαρ, που της χάρισε και το προσωνύμιο τσαρτσάρα.
Τα πουλιά που είδαμε ήταν λιγότερα από δέκα, κανένα όμως δεν πλούτισε τα κρεμαστάρια.
Αλλά το περπάτημα στο ελατοδάσος μας γέμισε με εικόνες και καθάριες ανάσες, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα ότι η κάρπωση δεν είναι αυτοσκοπός και ότι η μαγεία του κυνηγιού δεν χωράει σε μία “τσάντα”.
Ο κανόνας της διασποράς
Είναι συνηθισμένο την εποχή που διανύουμε και κάτω από συνθήκες που φέτος θυμίζουν ζεστό φθινόπωρο, να υστερούν οι τσίχλες στα πεδινά και να απαντώνται περισσότερες στα δύσβατα ημιορεινά προσφέροντας ικανοποιητικά απογευματινά.
Δεν είναι εξυπνότερες οι τσίχλες και τα κοτσύφια που στέκονται στα ψηλώματα και “χαζές” οι λιγότερες που παραμένουν στα πεδινά και είναι προσιτές στα τουφέκια.
Είναι ο υποχρεωτικός κανόνας της διασποράς και της χωροκράτειας, που θέλουν τα πουλιά να μοιράζονται για λόγους τροφής, αλλά και ασφάλειας από τους άρπαγες.
Με τα περισσότερα άτομα να βρίσκονται στα δύσβατα ψηλώματα που ακόμα υπάρχει αφθονία τροφής.
Για να υποχρεωθούν και αυτά με τη βαρυχειμωνιά να κατέβουν στα πεδινά και να ανταμώσουν με τα “αδέλφια” τους
